اندر خم یک کوچه

                                
امسال اربعین بیشتر از هر چیز بوی تعفن سکولاریسم مشامم را آزار می‌داد. وقتی چشم می‌چرخاندم و کمتر رد پایی از مواضع سیاسی می‌دیدم دلگیر می‌شدم. چشمم دائم پشت کوله‌ها را رصد می‌کرد و برجسته‌ترین تصویر نوشته‌‌ای که به وفور می‌دید این بود: «اللهم عجل لولیک الفرج..تک تک قدم‌هایم نذر آمدنت» با خودم می‌گفتم مگر تعجیل در فرج تنها با دعا کردن من است؟ که صد البته دعا لازم است اما کافی نیست.

مگر نگفته اندأفضل الأعمال انتظار الفرج یعنی از من عمل خواسته‌اند و مگر در دعای افتتاح نمی‌‌خوانیم«اَللّهُمَّ اِنّا نَرْغَبُ اِلَیْکَ فى دَوْلَةٍ کَریمَةٍ تُعِزُّ بِهَا الاِْسْلامَ وَاَهْلَهُ ، وَتُذِلُّ بِهَا النِّفاقَ وَاَهله » و مگر همین حسین علیه السلام که قریب به هزار و پانصد عمود را به شوق رسیدن به حرمش قدم قدم می‌شماریم حرکتش سیاسی نبود؟اصلا مگر همین شهدایی که خیلی از ما به نیابتشان آمده بودیم; برای حفظ حکومت اسلامی که به فرموده امام راحل حفظش واجب‌تر از حفظ جان امام است شهید نشده‌اند؟ این یعنی به والله اسلام همه‌اش سیاست است.

دائم این افکار در ذهنم بالا و پایین می‌شد. برای همین به هر بهانه‌ای در جمع بحث را به سیاست می‌کشاندم و سعی می‌کردم از بعد سیاسی اجتماعی اربعین بگویم.‌ یکی از دوستانم که ارادتش به امام حسین ع خیلی زیاد است وقتی از سیاست می‌گفتم به هم می‌ریخت یا جمع را ترک می‌کرد و یا متلک بارم می‌کرد. بقیه هم که طالب حرف‌هایم بودند و فعال بسیجی وقتی به‌شان پیشنهاد دادم تا پوسترهایی را که با خودم برده بودم ، پشت کوله‌هایشان نصب کنند سکوت می کردند وبه در و دیوار خیره می شدند و جالب‌تر اینکه می‌گفتند اگر عکس شهید داری بده!!!

وقتی به برخی موکب‌هایی می‌رسیدم که هوایشان هوای سیاست بود نفسم تازه می‌شد. وقتی موکبی را دیدم که کربلای شصت هجری را در یمن بازسازی کرده بود به وجد امدم. وقتی لختی در موکب میثاق با شهدای حاج میثم نفس کشیدم و حال ابری دلم بارانی شد، قوت قلب گرفتم.
همین حس را اینجا هم دم به دم تجربه می‌کنم. وقتی می‌بینم سکولاریسم تا دل مدارس علمیه نفوذ کرده و طلاب راه به دنیای سیاست ندارند. وقتی مدیران کوثر بلاگ برای مطالب سیاسی وقعی نمی‌نهند و در میان متن‌های منتخب نشانی از تحلیل‌های سیاسی نیست. وقتی مطالب برخی از مذهبی‌ها سرتاپایش را که بچلانی یک قطره سیاست هم نمی‌چکد بیشتر افسوس می‌خورم؛ نمی‌دانم ریشه اینهمه تحذیر از سیاست چیست؟پس جواب دل مهدی فاطمه عج را چگونه خواهیم داد و یا چگونه آرزوی یا لیتنا کنا معک می‌کنیم؟مگر می‌شود خواهان با حسین بودن باشیم و سیاسی نباشیم؟
یادمان نرود این جمله شهید مدرس را که : دیانت ما عین سیاست ماست و سیاست ما عین دیانت ما

سؤال: عدالت از شرایط ولایت است؛ ولایت شرط تحقق عدالت است؟

جواب: مخاطب وقتی در نگاه اول با این سوال روبرو شود قطعا متوجه مغالطه‌ای که در این سوال وجود دارد نخواهد شد.
ولایتی که شرط تحقق ولایت است و ولایت با آن شرط به مشروعیت می‌رسد ، عدالت به عنوان ملکه نفسانی است به این معنا که ترک گناهان کبیره و عدم اصرار بر گناهان صغیره در شخص به صورت ملکه درآمده باشد که این نوع از عدالت مقدم بر اصل ولایت است و ولایت به عنوان فرع آن محسوب می‌شود . به عبارت ساده تر ابتدا باید این نوع از عدالت در شخص ثابت شود تا او را بتوان به عنوان ولی جامعه پذیرفت و اگر شخص این ملکه نفسانی را از دست بدهد یکی از شرایط لازم برای ولایت داشتن را از دست خواهد داد.
اما اینکه گفته شده ولایت شرط تحقق عدالت است ، منظور اجرای عدالت اجتماعی در جامعه تحت سرپرستی ولی می‌باشد که این عدالت محقق نخواهد شد مگر در بستر ولایت و در اینجا ولایت، یک اصل است و عدالت فرع بر آن.
عده‎‌‌ای مغرضانه یا جاهلانه در حال خلط این دو مبحث هستند. اگر در جامعه ولی فقیه به عنوان حاکم جامعه می‌گوید ما از نظر اجرای عدالت عقب هستیم، به این معنا نیست که ولی فقیه از عدالت که یکی از شروط رهبری و ولایت است ,خارج شده است.
عدالت به گفته مولا علی علیه السلام به معنای قرار دادن هرچیزی در جای خود است که عملی شدن این هدف تنها در بستر ولایت ممکن است که خود عادل است.
عدالت خواهانی که در چارچوبی خارج از ولایت به دنبال تحقق عدالت هستند , علم لاحکم الا لله را بلند کرده اند.

باید متنی بنویسم مرتبط با هفته بسیج، کلمات در ذهنم بالا و پایین می‌شوند؛ ذهنم ناخواسته جمله کلیشه‌ای «بسیج لشکر مخلص خداست» را احضار می‌کند. لبخندی می‌زنم و دیپورتش می‌کنم به همان جایی که برخاسته یعنی حافظه بلند مدت.یعنی بسیج فقط در همین چند کلمه خلاصه می‌شود و من هیچ ذهنیت دیگری از این ارتش بیست میلیونی یادگار پیر جماران ندارم!بیشتر فکر می‌کنم و عمیق‌تر، ذهنیت‌های دیگری جان می‌گیرند و یکی یکی درخاطرم ردیف می‌شوند..

تصویر اول متعلق به گروهی است که قبل از درک معنای بسیج به لفظ رسیده‌اند و فقط سودای کارت فعالش را در سر می‌پرورانند تا از قِبَل آن گرهی را در جایی باز کنند مثلا چند ماهی کسری خدمت یا تخفیف دندان‌پزشکی یا وامی با درصد کم بگیرند.

دکمه فوروارد ذهنم را می‌زنم و به سراغ ذهنیت بعدی می‌روم. متعلق به تصویری متفاوت و البته آشنا است . فردی که مقید به آداب ظاهری است؛ ریش دارد ، لباسش را روی پیراهن انداخته و تسبیح می‌چرخاند . اسلامش ، اسلام فردی است و مقید و مسلط به احکام غسل و وضو.

به خودم نهیب می‌زنم«آخر این چه ذهنیت‌هایی است؟! » همه تصاویر را دور می‌ریزم و سراغ پیام آذر 67 امام راحل می‌روم:« مملکتی که با استکبار و پول‌پرستی و تحجرگرایی و مقدس‌مآبی مخالف است، همه افرادش بسیجی است.»

با خواندن پیام دلیل ذهنیت‌هایم را بهتر درک می‌کنم‎. مگر در طول این چهل سال ماهیت‌ها،کم استحاله نشدند و واژه‌ها تهی از معنا ؟ مگر تلاش نکردند اسلام آمریکایی را جایگزین اسلام ناب محمدی کنند؟ مگر تا تحریف امام راحل(ره) پیش نرفتند و نگفتند امام از فریاد مرگ بر آمریکا پشیمان شده بود؟ مگر کاخ‌نشینی را با کوخ‌نشینی عوض نکردند؟ وقتی اینهمه ارزش را عوض و عوضی‌ها را باارزش کردند ، توقع بی‌نصیب ماندن بسیج از تحریف توقعی بس گزاف است.

بسیجی را همنشین مقدس‌مآبی کردند و با نفوذ موریانه‌وار سکولاریسم در رگ و پی‌اش ، احکام فردی‌ اسلام را برایش از احکام اجتماعی فربه‌ تر کردند و پایگاه‌های بسیج را تبدیل به صرف جلسات احکام و حفظ قرآن و درس اخلاق کردند و دینش را از سیاست جدا کردند.

غرق در این افکار هستم که چهره‌ای کبود با بدنی زخمیِ گلوله در ذهنم نقش می‌بندد؛ رد تایرهای سمند هنوز روی بدنش مانده بهتر که نگاه می‌کنم گلوله‌های ساچمه‌ای روی صورتش نقش انداخته‌اند. می‌شناسمش محمد حسین حدادیان است . همان که در قلب تهران به شیوه داعشی‌ها و به دست دروایش گنابادی به شهادت رسید؛ کسی که به گفته مادرش « هم اهل نماز اول وقت ، زیارت عاشورا و هیئت بود و هم دنبال اجرایی کردن فرامین رهبری و دغدغه‌اش حفظ دستاورد‌های نظام .جریان‌های باطل را خوب می‌شناخت و آگاه به امور بود.» و در یک کلام همه عمر بسیجی بود و بسیجی زندگی کرد.

حالا ذهنم پرده از تصویر دیگری کنار می‌زند و دندان‌های از غیض و غضب به هم فشرده شده را رونمایی می‌کند.افرادی را می‌بینم که نسبت به نام بسیج آلرژی دارند؛ اصلا اسم بسیج را که می‌شنوند انگار تمام بدنشان کهیر می‌زند. حتی برخی را دیده‌ام که انگ پاچه‌خواری به این جماعت می‌چسبانند و آنها را ولایت معاش می‌خوانند عده‌ای که وقتی یکی را در لباس خاکی یا پلنگی می‌بینند، طعنه زدنشان گل می‌کند و زیر لب غر می‌زنند «بسیجیِ مفت خور»

به روح الله احسنت می‌گویم و نثار روحش صلواتی روانه می‌کنم. نهادی را به قدرتمندی بسیج پای‌گذاری کرد که با وجود تمام تحریف‌ها، دشمنی‌ها و نفوذها هنوز می‌خورد و می‌خوابد!« گلوله می‌خورد و آرام می‌خوابد تا پرچم اسلام در اهتزاز باشد وکشورش در اقتدار»

دفن زباله‌ها و پسماندهای هسته‌ای یکی از دغدغه‌های کشورهایی است که دارای چرخه سوخت و راکتورهای هسته‌ای هستند. زباله‌هایی که پرتوزا هستند و به گفته کارشناسان از نظر گسیل تابش‌های هسته‌ای خطرناک‌تر و زیان‌بارتر از سوخت مصرف نشده می‌باشند. یکی از دو راهی که برای نگه‌داری این مواد وجود دارد دفن آنها در شرایطی ایمن می‌باشد با اطمینان خاطر از اینکه این مواد دیگر خطری جدی برای زیست انسان‌ها ندارند. راه دیگر جداسازی مواد پرتو زا از سوخت مصرف شده و استفاده از آنها در موارد دیگر می‌باشد که انتخاب هریک بستگی به توانایی آن کشور دارد.
کنوانسیون مشترک ایمنی مدیریت سوخت مصرف شده و ایمنی مدیریت پسماند پرتو زا به همین منظور ایجاد شده تا کشورهای دارای تاسیسات هسته‌ای با تعهد به مفاد این کنوانسیون به آن بپیوندند. نکته قابل تاملی که در مورد این کنوانسیون وجود دارد حالت استعماری داشتن مفاد آن است؛ بدان معنا که کشورهای دارای تسلیحات هسته‌ای که از این علوم در راستای فعالیت‌های نظامی خود بهره می‌گیرند، اجازه نداده‌اند برنامه‌های دفاعی و نظامی‌شان در این کنوانسیون قرار گیرد. این یعنی ایمنی دغدغه اصلی این نهاد نیست.
اهمیت این موضوع وقتی بیشتر می‌شود که بدانیم بر طبق برخی مواد این کنوانسیون کشور متعهد می‌بایست تمام اطلاعات مربوط به سوخت مصرف شده و مواد پسماند پرتوزای خود را به آژانس و دیگر کشورها اطلاع دهد و این خود راه نفوذ را برای کشورهای متخاصم را هموارتر خواهد کرد و از طرفی زمینه لازم را را برای کشورهای استکباری فراهم می‌آورد تا بتوانند پسماندهای هسته‌ای خود را در کشور دفن کنند که می‌‌تواند تهدیدی جدی برای سلامت مردم قلمداد شود.
اینها را نوشتم تا بگویم این لایحه که قبلا توسط دولت به مجلس ارائه و با 138 رای موافق به تصویب رسیده و توسط شورای نگهبان رد شده بود مجددا در دستور کار مجلس و دولت قرار گرفته و در دو روز گذشته با 162 رای موافق به تصویب نمایندگان رسیده است و در سکوت و بی صدا کشور در حال پیوستن به این کنوانسیون استعماری است.
چه خوب است کلاهمان را بالاتر بگذاریم. ‌‌

اربعین امسال برایم متفاوت‌تر از دو اربعینی بود که سال‌های قبل تجربه کردم . هنوز عاشورا نشده و امام به گودال نرفته، حال و هوایم اربعینی بود و دلم پی چله گرفتن برای اربابی که تازه داشت با اهل و عیالش راهی کوفه می‌شد. محرم شده بود و بیماری مادربزرگم و لزوم مراقبت‌های لحظه‌ای از او، سبب شده بود رزقی را که باید میان روضه‌ها جستجو می‌کردم با پرستاری و میان راهروهای بیمارستان می‌جستم و دلی را که باید با اشک تطهیر می‌کردم با دلسوزی پای تخت بیمار صیقل می‌دادم؛ اما از آنجایی که هیچ چیز جایگزین مجلس عزای ارباب نمی‌شود، غم حسین علیه السلام تلنبار شده بود روی دل غبار گرفته‌ام.
شب‌های بیقراری گذشت و بانگ ثبت نام سماح زده شد. وقتی برای ثبت نام در سامانه مراجعه کردم به علت کمتر بودن اعتبار پاسپورت از شش ماه موفق به ثبت نام نشدم. اواخر محرم برای تمدید اعتبار گذرنامه اقدام کرده و هر روز را به انتظار پست‌چی سپری می‌کردم، انتظاری طاقت فرسا با دلی که دائم میان خوف و رجا در حال هروله کردن بود. از یک طرف سربند طول کشیدن صدور گذرنامه بلاتکلیف بودم و از یک طرف با توجه به شرایطم پی کاروانی می‌گشتم که رفت و برگشتش کمتر از ده روز باشد. بالاخره و با تردید نامم را در میان لیست کاروانی ثبت کردم که مادر و خاله‌ام قبل‌تر مسافرش شده بودند. تردیدم فقط به علت مدت زمان سفر بود که سیزده روز طول می‌کشید.
روز حرکت فرا رسید در حالیکه گره از گذر من هنوز باز نشده بود. پای اتوبوس ایستاده بودم و با حسرت شاهد حلالیت طلبیدن‌ها و روبوسی جامانده‌ها با زائران بودم. آفتاب بعد از ظهر بود اما تیز و برهنه می‌تابید و گلوله‌های عرق که انگار با هم مسابقه گذاشته بودند میان گرده‌مان سر می‌خوردند وپایین می‌افتادند. با دلی شکسته و چشمانی در کاسه بلور نشسته بدرقه‌شان کردم و با دلی سنگین از بار غم جاماندن به خانه برگشتم و بی حوصله روی مبل افتادم و خوابم برد.
تمام امیدم به روز پنجشنبه بود که اگر گذرم می‌رسید من هم با برادرانم که امسال برای موکب‌داری عازم بودند می‌توانستم راهی شوم. پنجشنبه آمد اما گذر من نیامد. به هر در ممکنی زده بودم و به ناممکن رسیده بودم. جز دعا و توسل دیگر تدبیری در آستین نداشتم. تقدیر دست توسلم را سمت شهید مدافع حرمی برد که چند سالی است با راه و مرامش آشنا شده‌ام و این جمله از آخرین نامه‌اش را چراغ راهم کرده ام «باید به خودمان بقبولانیم که در این زمان به دنیا آمده ایم و شیعه هم به دنیا آمده ایم که مؤثر در تحقق ظهور مولا باشیم و این همراه با تحمل مشکلات، مصائب، سختی ها، غربت ها و دوری هاست و جز با فداشدن محقق نمی شود. ». با خودم عهد کردم امسال هم قدم با جابر به نیابتش قدم برمی‌دارم و می‌شوم نائب شهید محمود رضا بیضائی.
پنجشنبه بدون ذره‌ای امید به رفتن فایل عکس و همین جمله شهید را ریختم روی فلش و از خانه بیرون زدم تا برای نصب پشت کوله‌ای که هنوز نبسته بودم پرینت بگیرم. در مسیر برگشت اشک می‌ریختم و با شهید نجوا می‌کردم. در همین حال و هوا بودم که صدای پیامک رشته افکارم را پاره کرد دلم هری ریخت گفتم حتما خبری از گذر رسیده ، گوشی را از کیفم بیرون کشیدم و چشمم به پیامک دوستم افتاد که نوشته بود:« سلام خوبی امسال جایی ثبت نام کردی برای پیاده‌روی؟ کلا می‌خوای بری؟» جواب دادم و از حال و روزم گفتم . نوشت :«بزنگ خونه ما» جواب دادم الان بیرونم برسم خونه زنگ می‌زنم.
دوباره صدای پیامک آمد. اینبار نوشته بود:« من کاروان ثبت نام کردم یه نفر جا داره میای؟» هاج و واج مانده بودم همان جا شماره‌ش را گرفتم و از چند و چون ماجرا پرس و جو کردم؛ قرار شد بعد از مشورت با برادرم تا ظهر خبر بدهم.
نامم رزو شد به شرط رسیدن گذر تا روز حرکت. تفال به حافظ خبر از کوتاهی روز محنت و غم می‌داد« نسیم باد صبا دوشم آگهی آورد که روز محنت و غم رو به کوتهی آورد»

و چقدر حافظ درست گفته بود؛ کوتاهی روز محنت به کوتاهی یک روز و شب بود تا صبح شنبه که بالاخره طلسم گذرنامه شکست و انتظار کشنده به سر رسید. با آمدن برگ تردد اربعین در تدارک اسباب سفر جدی و مشغول رتق و فتق کارهای نیمه تمام و زمین مانده‌ام شدم که دینی بر گردنم نماند. روز حرکت فرا رسید و با ناباوری خودم را پای اتوبوسی رساندم که اینبار قرار بود مسافرش باشم نه بدرقه‌کننده مسافرانش. جسمم در اتوبوس بود و دلم که به زور میان سینه جا گرفته بود دائم پر می‌کشید و می‌رفت مینشست کنار عمودهایی که انتظار شمردنشان تا رسیدن به حرم ارباب بی تابم کرده بود. بیست و چهار ساعت بعد به مرز چزابه رسیدیم. گذر هایمان ممهور به مهر خروج از ایران شد و تنها یک مهر فاصله بود تا ورود به خاک یار. در صف باجه‌ای که ویژه مهر برگ ترددها بود ایستادم نوبت که به من رسید برگه ترددم را سر دادم طرف افسر برداشت نگاهش کرد و مهر نزده برگشت داد و گفت برگه دومش کجاست؟ حیران شدم پرسیدم از کدام برگه حرف می‌زند که چند جوان ایرانی برگه ترددشان را نشانم دادند و من تازه متوجه بلایی شدم که بر سرم آمده بود آنها از برگی صحبت می‌کردند که من جدا کرده و به خیال اینکه مهم نیست با خودم نیاورده بودم. التماس کارگر نیفتاد و سقف آسمان روی سرم خراب شد. همه کاروان از گیت عبور کرده بودند و در خاک عراق منتظر من بودند. مدیر کاروان که متوجه دیر کردن من شده بود برگشت؛ رایزنی ‌های او هم افاقه نکرد. انگار کابوس این گذر پایانی نداشت؛ خسته و دل‌شکسته و با اشک چشم سمت مرز ایران راه افتادیم . هق هق ‌کنان خطاب به امام حسین علیه السلام گفتم « من می دونم آقا شما امسال من و نمی‌خوای».
تا برگردیم هزار بار مردم و زنده شدم. وارد پایانه مرزی ایران که شدیم جناب سروان خوشرویی به سمتمان آمد و جویای ماجرا شد مدیر قضیه را گفت و او با خنده رو به من کرد و گفت «اخه چرا اون برگه را جدا کردی؟» من هم گریه کنان گفتم : «اخه نوشته بود از اینجا جدا شود» برگه را گرفت و ده دقیقه طول کشید تا برگشت. گفت : « برگردید همون جا و سراغ اقای صباحی رو بگیرید کارتون را راه میندازه» خداخدا کنان و با توسل به امام زمان عج دوباره روانه گیت عراق شدیم. رفتیم سمت همان باجه و از افسری که دفعه قبل برگه را مهر نزده بود سراغ آقای صباحی را گرفتیم .گفت رفته بخوابه و الان نیست. سیل اشک دوباره سرازیر و بند امیدم به بریدن نزدیک شد. افسر عراقی که متوجه شد برای چه پیگیر آقای صباحی هستیم به من و اشک‌های از سر استیصالم نگاه کرد؛ لبخند زد و گفت « لدموعک» و بدون ذره‌ای درنگ مهر ورود به خاک عراق را در برگ ترددم کوبید و من اینبار از شوق اذن دخول با صدای بلند گریه می‌کردم و دل زنگار گرفته از یکسال گناه را در اشک شستشو می‌‌دادم. ‌
‌‌‌‌