اندر خم یک کوچه

             
در ابتدا این مصیبت سنگین رو خدمت تمام بازماندگان این حادثه و مقام معظم رهبری تسلیت می گویم و برای بازماندگان طلب اجر و صبر می کنم .
و اما بعد….
ما از اینکه از نظام در این چند روز دفاع کردیم و منبع اخبار و اطلاعتمان را امثال بی بی سی و آمد نیوز قرار ندادیم به هیچ وجه نادم و پشیمان نیستیم.
ما گفتیم اینکه هواپیمایی در تهران بلند شود و توسط موشکی در کرمانشاه هدف قرار گیرد ، عقلا پذیرفتنی نیست.
ما گفتیم حمله موشکی ساعت 1.20 دقیقه با سقوط هواپیما در ساعت 6.15 صبح با هم قابل جمع نیست.
ما به حرف قرآن عمل کردیم و در برابر شایعه بدون فکت محکم ایستادیم چون فرمود:
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِن جَاءَكُمْ فَاسِقٌ بِنَبَإٍ فَتَبَيَّنُوا
ﺍﻱ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻳﺪ! ﺍﮔﺮ ﻓﺎﺳﻘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺧﺒﺮﻱ ﻣﻬﻢّ ﺁﻭﺭﺩ، ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻯ ﺁﻥ ﺑﺮﺭﺳﻰ ﻛﻨﻴﺪ، (ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺷﺘﺎﺏ ﺯﺩﮔﻲ ﺗﺼﻤﻴﻤﻰ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ).
.
حالا که از قضا خبر فاسقین درست از آب درآمده، خاضعانه می پذیریم اما نه ذره ای از دفاع دیروزمان پشیمانیم و نه ذره ای از اعتمادمان به نظام می کاهیم.
اما از اینکه امروز یک مرد را در برابر دوربین ها دیدیم که برای خطای یک جزء از کل مجموعه اش آرزوی مرگ کرد و شجاعانه مسوولیت خطای زیر دستش را به گردن گرفت بیش از پیش به نظامی که آبرویمان را برایش به میان آوردیم می بالیم.
و خطاب به آن کسانیکه امروز چون مگس بر زخم نشسته اند می گویم ما خوب می دانیم اشکتان در مصیبت قربانیان این حادثه اشک تمساحی بیش نیست و همچون رأی دیروزتان از سر لج با زنده ماندگانی چون ماست.
.
و یادمان نرفته تا دیروز آرزوی عذرخواهی یک مقام مسؤول در برابر خطایش برایتان به رؤیا تبدیل شده و دائم از فلان مدیر ژاپنی و…فکت می آوردید که سر بهمان قضیه عذرخواهی کرده است.
انگار ما لیاقت همان مدیران گردن کلفت لیبرال را داریم که در برابر خطاهای فاحششان که جان و مال مردم را میبلعد ؛ زبانشان دراز است. .
در نهایت چند سؤال:
چه کسی اطلاعات غلط به اپراتور داده که موشک کروز شلیک شده؟
چرا علی رغم درخواست سپاه پروازها لغو نشده؟
چرا در امکان برقرار ارتباط اپراتور با مرکز اختلال به وجود آمده؟

تامل :
و در آخر به این فکر کنیم که اپراتور تنها ده ثانیه زمان برای تصمیم گیری داشته، بی انصاف نباشیم

شاید کمتر کسی فکرش را می‌کرد در زمانی که بیشترین تلاش برای استحاله انقلاب و برقراری رابطه با آمریکا صورت می‌گرفت اینچنین موج آمریکا ستیزی به صورت یکپارچه و یک صدا سراسر کشور عزیزمان ایران را فرا بگیرد و همه محکم پشت سر ولایت صف بندی کنند و جز افراد معدودی صدای مخالفی از کسی بلند نشود.
در شبی که همه تلاش می‌کردیم سردارمان را به خانه ابدیش همراهی کنیم؛ اراده خداوند به این تعلق گرفت که او بماند و بعد از به پایان رساندن آخرین ماموریتش، جمسش در خاک سرد آرام گیرد.
اهمیت و بزرگی اتفاقی که امروز صبح رقم خورد را شاید بیش از ما ابا و اجدادمان درک کنند. اینکه بعد از هفتاد سال پایگاه نظامی آمریکا هدف حمله نظامی کشوری مثل ایران قرار می‌گیرد و حتی جرات نفس کشیدن ندارد. کدام ایران؟ همان ایرانی که زمانی مستعمره‌اش بود و با هندوانه ژاندارم منطقه سگ پاسبانی بود برای حفظ منافع آمریکا .
همان ایرانی که در وسط جنگ جهانی دوم محل تاسیس پادگان‌های آمریکایی گردید و کامیون کامیون زنان و دختران جوان و گرسنه و فقیر ایرانی به این پادگان‌ها منتقل می‌شدند تا در ازای دریافت جیره‌های اضافی جنگی وسیله سور چرانی یانکی‌ها گردند.
همان ایرانی که با دخالت آمریکا در امور داخلی‌‌اش در 28  مرداد، تاج و تخت سلطنت به خاندان پهلوی برای بیست و پنج سال دیگر هبه شد و صاحبان صنایع نفتی بین المللی را از 24 میلیارد بشکه نفت از مخازن ایران متنعم ساخت.
همان ایرانی که وقتی شاه مزدورش تصمیم گرفت قرارداد نفتی‌اش با چند کشور آمریکایی را برهم بزند با اخطار نیکسون مواجه شد که اینکار به مصلحت ایران نیست وگرنه روابط ما را بر هم خواهد زد؛ روابطی که خود شاه به سیاه بودن آن اذعان داشت.
همان ایرانی که هدف اجرای اصل چهار ترومن از مهم‌ترین اصول سیاست خارجی آمریکا برای وابسته کردن اقتصاد ایران گردید تا صادرات آمریکا به آن بیست برابر و واردات صدها راس الاغ قبرسی دستمایه‌ای برای تحقیر مردم ایران گردد.طرحی که در آن روستاهای ایرانی  با سم‌  مضر د.د.ت سم‌پاشی شد به نحوی که ریشه کشاورزی مولد ایران را نابود کرد و صدای سازمان بهداشت جهانی را به علت نهادینه شدن مضرات این سم در خاک و گیاهان بلند کرد
همان ایرانی که در بند ج قانون اساسی‌اش اجازه استخدام مستشاران آمریکایی درج گردید تا خدایی نکرده حقوق بیش از 40 هزار مستشار عقب نیفتد و از 4200 تا 2700 دلار دستمزد خدمت‌رسانی‌شان به ایرانی‌ها محروم نمانند. حالا خیلی مهم نبود حقوق یک افسر ایرانی آن‌موقع کمتر از 50 دلار بود.
حالا اما معادلات منطقه فرق کرده؛ ما حالا رهبری داریم به درایت سید علی و علمداری به بلند قامتی شهید قاسم سلیمانی.

یک عده هستند که بعد از شهادت سردار و پیام مهم حضرت آقا و وعده انتقام سخت دائم در حال القای این مطلب به جامعه هستند که در صورت انتقام جنگ خواهد شد و نباید به بهانه انتقام یک نفر رفاه و امنیت بقیه رو به خاطر انداخت. طبق معمول گروهی که تحلیل درستی از اوضاع ندارند و تحت تاثیر موج سازی های این دست افراد قرار می گیرند همین اراجیف را تکرار می کنند و اگر جلوی این شایعات گرفته نشود کم کم در ذهن جامعه رسوخ خواهد کرد.

اما خداوند تکلیف این دست افراد را در قرآن مشخص کرده و فرموده :"لَئِنْ لَمْ یَنْتَهِ الْمُنافِقُونَ و الذینهم فِی قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ وَ الْمُرْجِفُونَ فِی الْمَدِینَةِ لَنُغْرِیَنَّکَ بِهِمْ ثُمَّ لا یُجاوِرُونَکَ فِیها إِلَّا قَلِیلًا”

این افراد با نام مرجفون در قران معرفی شدند؛ یعنی گروهی که اخبار جعلي و دروغ و بي‌پايه را منتشر می کنند. این افراد در ردیف منافقان و کسانی هستند که مرض قلبی دارند.
طبق این آیه اگر كسي دروغ پخش كند و جامعه را به هم بريزد، بساطش رو بايد جمع و قلع و قمعش کرد، یعنی شدیدترین تهدید.

مواظب باشیم در دام مرجفون نیفتیم.
چون گناه کسانی که دل به دل این افراد می دهند و شایعات را نشر می دهند کمتر از شایعه سازان نیست و گناهشون طبق قران مضاعف هست.

از صبح جمعه که با تلفن برادرم و خبر شهادت حاجی, خواب از سرم پرید, لحظه ای آرام نگرفتم .اشک دائم بر صورتم راه بازمیکرد و با هر تلنگر تازه میشد. حضور در نماز جمعه و تجمع بعدش راه به جایی نبرد .آتش داغ دم به دم گداخته تر میشد.
خون مالک به زمین ریخته و خبر سنگین بود. گرچه مصیبت را بر دل چند صد میلیون ایرانی و عراقی و سوری و یمنی و افغانی و لبنانی و نیجری و….و آزاده جهان تقسیم کرده بودند اما تقسیمش به مخرجی چنین بزرگ هم از سنگینی اش کم نکرده بود.
با این آتش چه باید میکرد؟
نشستن روا نبود.باید می رفتم هم برای قدردانی از مردی که تمام عمرش را وقف باز ماندن راه سعادت ما کرده بود هم برای مرهم گذاشتن بر زخم دلی چنین آتشین.
ساعتها در مصلی با آغوش باز برای استقبالش انتظار کشیدم و نیامد.
امروز به امامت رهبرم قامت برای نمازش بستم , لفظ به لفظ کلام مولایم را تکرار و بر حقانیت سردارم شهادت دادم. با بغضش , باریدم.
با آرزویش, آرزو کردم. با وداعش, وداع کردم.
حالا تشییعش کرده ام اما این دل را خیال آرام شدن نیست. انگار قسمتی از وجودم را برده اند.
دارم روضه ها را زندگی میکنم, از داغ مالک شنیده بودم اما ندیده بودم , از اربا اربا شنیده بودم اما ندیده بودم , از ولله ان قطعتموا یمینی انی احامی ابدا عن دینی شنیده بودیم ولی ندیده بودم , از الان انکسر ظهری شنیده بودیم اما تجربه نکرده بودم, از گریه امام  بر بالین علمدار شنیده بودم اما ندیده بودم , اما امروز همه را دیدم .
اینک تنها با این بیت خودم را تسلی می دهم که :
رفته سردار نفس تازه کند برگـــــــــردد
چون ظهورگل نرجس به خدا نزدیکست

ش
شهید آوینی در کتاب توسعه و مبانی تمدن غرب می‌گوید:« قهرمان سازی یکی از ارکان محتوایی تبلیغات غرب و راهی است که دولت‌های استکباری و سلاطین امپراطوری‌های اقتصادی دنیا برای تعدیل و تنظیم مولفه‌های اجتماعی در جهت تمایلات و اهوای شیطانی خویش یافته‌اند….تقارن اشاعه فیلم‌های جنایی و خلق شخصیت‌هایی مثل جیمز باند را با جنگ ویتنام تصادفی نینگارید. حکومت آمریکا برای آماده ساختن افکار و ارواح مردم سراسر دنیا خصوصا جامعه آمریکا برای جنایات و خون‌ریزی‌هایی که در ویتنام انجام می‌شد، ناچار بود که از قهرمان‌سازی‌های تبلیغاتی استفاده کند.»

خلق و اکران جوکر همزمان با آشوب‌ها و نا‌آرامی‌های منطقه نیز از این قاعده مستثنی نمی‌باشد. جوکر یک ضد قهرمان محبوب است که از اختلال روانی ناشی از طرد شدن و سرخوردگی اجتماعی رنج می‌برد. از درون در حال سوختن است اما او را به گونه‌ای تربیت کرده‌اند که وانمود کند از اوضاع راضی است و همین تناقض درون و برون او را به عصیان‌گری می‌کشاند؛ عصیانی که علی رغم وحشیانه بودن مورد اقبال عمومی قرار می‌گیرد.

جوکر فرزند نامشروع سرمایه‌داری است که حاصل رابطه خارج از چارچوب شهردار و خدمت‌کارش  می‌باشد؛ در ظاهر بر علیه سرمایه‌داری قیام می‌کند و شهردار را به قتل می‌رساند اما فرزند مشروع اوکه در واقع نماد زنده ماندن نسل سرمایه داری است باقی می‌ماند.

علی الظاهر جوکر ضد سرمایه‌داری است اما اینگونه نیست چرا که به رسم سینمای هالیوود همراه کردن مردم با قهرمان‌‌های آمریکایی خود یک ایده مهم استراتژیک برای آمریکا است که در آن یکدل کردن دیگر ملت‌ها تحت لوای پرچم آمریکا برای افزایش هژمونی خود است. جوکر اکنون به منبع الهام بخش شورش و الگو برای جنبش‌های اخیر تبدیل شده است که افراد سرخورده  با تبعیت از او به یک نوجوان شانزده ساله نیز رحم نمی‌کنند و او را با سبعیت تمام  سلاخی می‌کنند و این نسخه‌ای است که نظام سرمایه‌‌داری غرب برای فرودستان صدمه دیده از این نظام پیچیده تا با چنگ انداختن به گلوی یکدیگر امنیت و تمتع بیشتر را برای ادامه‌دهندگان راه سرمایه‌داری فراهم آورند.