اندر خم یک کوچه

پرده اول: نوح سرش به کار خدا گرم بود. اندک مومنانی را گرد خود جمع کرده و برایشان «سفینه‌النجاه» می‌ساخت. سازمان ملل متحد کفر پیغام فرستاد دست از گفتمانت بردار و اراذلی که دور خودت جمع کرده‌ای را متفرق کن. نوح جوابشان داد: «وَمَا أَنَا بِطَارِدِ ٱلمُؤمِنِينَ»، تار و مار مومنان، حاشا و کلا. قوم کافر، خورده بود به خط مقاومت نوح و جمع اندکی که نظم جهانی‌شان را به چالش کشیده بود. حالا که نه آزار و اذیت‌شان و نه تعیین تکلیف کردن‌شان کارگر افتاده بود، عجزشان در برابر نوح را با فعال کردن خط ترورش رو کردند: «لئن لم تنته یا نوح لتکونن من المرجومین» ای نوح! تمامش نکنی، تمامت می‌کنیم. اما تقوای شیخ الانبیاء محکم‌تر از آن بود که با یک تق، وا برود: «فافتَح بَينِي وَبَينَهُم فَتحا وَنَجِّنِي وَمَن مَّعِيَ مِنَ ٱلمُؤمِنِينَ» کار بین کفر و ایمان بالا گرفت. اراده‌ی مومنین در همراهی با نوح، سنت «ان تنصروا الله ینصرکم» را فعال کرد و شد آنچه باید: «فَأَنجَينَهُ وَمَن مَّعَهُۥ فِي ٱلفُلكِ ٱلمَشحُونِ» 

پرده دوم: سیزده سال از بعثت پیامبر می‌گذشت. دعوت از مخفی به علنی تغییر فاز داده، تحقیر، تحریم و تمکین برای حذف گفتمان محمد کارگر نیفتاده بود. ایالات متحده قریش به سردمداری یهود طرح عملیات ترور پیامبر را در دستور کار قرار داد تا با حذف محمد، انقلاب محمد حذف شود. به دستور خدا، محمد باید از دیده‌ها پنهان شود تا دست یهود به محمد نرسد. نجات انقلاب محمد و شخص محمد، اراده‌ی اصحاب محمد را هم می‌طلبید. اراده‌ای مردی که «یَشْرِی نَفْسَهُ ابْتِغَاء مَرْضَاتِ اللّهِ» جانش را برای رضای خدا بفروشد. لیله‌المبیت شب عهد خون علی بود برای حفظ ولی. اراده‌ی علی در همراهی با نبی، یک بار دیگر ورق را برگرداند و ایثار موجب اعجاز و باطل السحر ائتلاف کفر شد.

امروز، روز مباهله است. قبل‌تر نوشته بودم :«مباهله‌ی امروزت را بشناس». در تاریخ نمان. تاریخ را امتداد بده بیا تا اکنون. اگر چنین نکنی، تاریخ را به دست خودت سکولار کرده‌ای. دیگر قرار نیست تاریخ برای امروزت حرفی برای گفتن داشته باشد. تو فقط می‌شوی یک محب که اهل بیت علیهم‌السلام را دکانی می‌بیند صرفا برای گرفتن حاجت، که هر وقت پایش به سنگ خورد یا گردی به گوشه‌ی قبایش نشست، بیماری عارضش شد یا بچه‌اش نشد، راه کج کند سمت اهل بیت علیهم‌السلام و خدا را به آبروی آنها قسم دهد تا حاجت روا شود. صرفا آنها برایش دارالشفا شوند و باب‌الحوائج. نه اینکه بد باشد. اصلا خود اهل بیت علیهم‌السلام گفته‌اند نمک دیگ‌تان را هم از ما بخواهید. اما ما که نباید «ارکان البلاد» و «ساسه‌العباد» را فقط برای رفع حوائج خرد دنیایی‌مان بخوانیم و بخواهیم. 

خیلی فرق می‌کند ما آنها را صرفا دارالشفا بدانیم یا ساسه‌العباد. اگر نسبت‌مان با اهل بیت علیهم‌السلام نسبت اولی بود، آن وقت می‌گذاریمشان یک گوشه‌ و زندگی خودمان را داریم. حالا اگر خیلی مسلمان باشیم نماز و روضه‌مان هم به راه است. صف اول جماعت هم می‌ایستم و ض «والضالین» را هم غلیظ می‌گوییم. اگر از فرقه‌ی «دلت پاک باشد» باشیم، نماز با لاک و ناخن کاشته هم می‌خوانیم. برای زیارت به حرم هم می‌رویم. در کاسبی زیر و رو می‌کشیم اما سهم نذری محرممان هم با همان پول‌های زیر و رو کشیده، سر جایش هست. هر وقت هم گیر و گوری در کارمان افتاد، خدا را به همان اهل بیت گوشه‌ی طاقچه و لای کتاب تاریخ قسم می‌دهیم. سکولار زندگی می‌کنیم با چاشنی یاد اهل بیت علیهم‌السلام. آن وقت کربلا می‌رویم، به جمهوری اسلامی هم فحش می‌دهیم. وقتی اسرائیل حمله می‌کند، یقه‌ی جمهوری اسلامی را هم می‌گیریم که تو مقصری.

اما اگر آنها را «ساسه‌العباد» دیدیم. دیگر روزهای مهم تقویم قمری فقط برایمان یک تاریخ نیستند. که یک روزش را به یمن ولادت فلان امام شاد باشیم و به حزن عزای آن یکی امام رخت عزا بر تن کنیم. امام علیه‌السلام را می‌‌آوریم در بطن زندگی امروزمان. نه تنها امام را که رد دشمنانش را می‌گیریم تا اکنون‌مان. مثلا وقتی امروز در تقویم نوشته‌اند «روز مباهله» و ضمیمه‌اش کرده‌اند «روز خانواده» می‌فهمیم که پیامبر اسلام (ص) با خانواده‌اش به میدان مبارزه و نفرین کفر قدم گذاشته بود. با جانش، علی، با دخترش فاطمه، با پسرانش، حسن و حسین. یعنی تمامیت ایمان در برابر تمامیت کفر. تمامیت حق در برابر تمامیت باطل.

 حالا مباهله را می‌آوریم و به نماز جمعه‌ی «خشم و نصر» الصاق می‌کنیم. روزی که مردمان ایران اسلامی زیر خطر حملات دشمن با خانواده‌هایشان ، با جان‌هایشان، با کودکان خردسال‌شان وسط معرکه‌ی مبارزه تمامیت کفر با تمامیت حق بودند. مردمانی که امتداد ولایت رسول‌الله را در ولایت فقیه دیده‌اند. مسیحیان صهیون را امتداد مسیحیان نجران دیده‌اند و به مباهله برخاسته‌اند.اینجاست که اگر صبح تا شب منافقان بگویند و بنویسند« جمهوری اسلامی مقصر جنگ است» پوزخند می‌زنیم و مقهور جنگ شناختی آنها نمی‌شویم.

دیروز که داشتم جلد ۱۲ کتاب «سرگذشت استعمار» را می‌خواندم از زخم‌های مهلکی که استعمار بر پیکر ایران عزیزم نشانده، قلبم مچاله شد. وقتی می‌خواندم چگونه استعمارِ پیرِ بریتانیا نقشه‌ی قتل امیرکبیر را کشید و تیغ شاه را بر رگ‌های گردن وزیر باکفایت ایرانی لغزاند و ایرانی را به دست ایرانی سربرید، دلم لرزید. وقتی از مرگ‌های مشکوک دارالفنون و دستان پشت پرده‌ی جاسوسان انگلیسی خواندم که بعد از شهادت امیرکبیر، یکی یکی اساتید مدرسه را به کام مرگ فرستادند تا آرمان سربلندی ایران عزیز در نطفه خفه شود، قلبم درد گرفت.

امروز صبح یک بار دیگر قلبم مچاله شد. این بار نه به خاطر ایران و استعمار که با دیدن فیلم‌‌های تحقیر زلنسکی توسط ترامپ؛ وقتی ترامپ، پابرهنه وسط حرف زدن زلنسکی دوید و به او اجازه‌ی حرف زدن نداد. وقتی کراواتی‌های کاخ سفید شیطان، رییس جمهور یک کشور را به خاطر نپوشیدن کت و شلوار دست انداختند و مسخره کردند. وقتی به سرنوشت مردمان کشوری فکر کردم که شخص اول مملکتشان اینگونه مهره‌ی دست شیاطین شده و در برابر لنز چند صد دوربین تحقیر و از کاخ سفید اخراج می‌شود. وقتی سرافکندگی بانوی سفیر اوکراینی و شرمش از تحقیر رییس جمهور کشورش را دیدم.

همان کشوری که زمانی با انقلاب نارنجی بازی دادند و مهر باطل شد بر انتخاب مردمش زدند. با انداختن پوست موزِ پیوستن به ناتو زیر پایش، به جنگ نیابتی واداراش کردند؛ بعدتر با فروش سلاح به او دلار روی دلارشان گذاشتند. خاکش را معامله و منابعش را به تاراج بردند و منت این معامله‌ی چند سر سودشان را چون پتک بر سرش کوبیدند که اگر ما نبودیم تو هیچی نبودی.

هم از دیدن صحنه‌های این دیدار قلبم مچاله شد و هم از تصور دیروزی که ما هم چنین بودیم نفسم بند آمد.
کاش قدردان‌تان باشیم آقا روح الله و آقا سید علی.
مایی که تا دنیا دنیاست مدیون شما فرزندان زهراییم.

کیمیا علیزاده، یاسمین مقبلی، مریم میرزاخانی اینها زنانی هستند که نظام سرمایه‌داری غرب تلاش می‌کند تا از آنها الگویی برای زنان ایرانی برساخت کند. برای غرب تعداد مدال‌های کیمیا علیزاده موضوعیت ندارد بلکه آنچه مهم است بی‌وطنی و بی‌حجابی او است. یاسمین مقبلی را جلوی چشم دوربین‌ها به فضا می‌فرستد و در پیوست رسانه‌ای که به آن می‌دهد مادر و همسر بودنش را  بولد می‌کند تا بدیلی برای زن الگوی سوم انقلاب اسلامی ساخته باشد، اما آنچه مهم است نه مادر بودن او است و نه فضانورد بودنش بل‌که تعداد بمب‌هایی است که در خدمت به آمریکا و تجاوزات او به افغانستان بر سر مردم این سرزمین ریخته است.  میرزاخانی مهم است چون علم و عملش را وقف آمریکا کرده است. حجاب هم ندارد پس قابلیت الگو شدن دارد. «میشل اوباما» را با «شدن» به عنوان بانوی اول دنیا معرفی می‌کند اما نمی‌گوید در منطقش او جنس دوم و برخاسته از دنده‌ی چپ اوباما است. دقیق‌ترش این است که «در ولایت طاغوت، استعدادها، ظرفیت‌ها و توانمندی‌های انسان به سود خود انسان بکار نمی‌افتد بلکه تماماً به سود طاغوت بکار می‌افتد!». این نکته‌ی دقیق و قرآنی سیدعلی است.
از آن طرف استانداردهای دوگانه‌‌ی طاغوت به لنز دوربین رسانه‌هایش اجازه‌ی دیدن ساره جوانمردی‌ها، حنانه خرم‌دشتی‌ها و مبینا نعمت‌زاده‌ها را نمی‌دهد. چون زن وقتی مهم است که در خدمت توسعه‌ی طاغوت باشد. اما این ریحانه‌ها در زمین دیگری بازی می‌کنند، زمینی که دیگریِ نظام طاغوت است. در این زمین معنویت پیشران موفقیت است. دین سکان‌دار جمعیت است و زن در نگاه رهبرش پیشگام حرکت معنوی انسان به سوی پیشرفت‌ها است. در این زمین «الله» ولایت دارد. توسعه به معنای پیشرفت است. موفقیت فقط مادی نیست، بل‌که اصل آن است که روح رشد کند. در این زمین، حب وطن از ایمان و مادری مقدس است. پرچم این زمین بوسیدنی است نه سوزاندنی. در این زمین یک دست زن به گهواره است و دست دیگرش به قرآن. در این زمین زن مدال طلا به گردن دارد و تاج بندگی بر سر. با یک دستش پرچم را نگه داشته و با دست دیگرش چادر. دستان زنان این سرزمین در دستان حضرت زهرا است. این زمین، کارخانه‌ی انسان‌سازی است نه زمین انسانِ فقط کارخانه‌ساز. این زمین مقدس است. فلذا دوربین‌ها خاموش.

یادتان می‌آید زمانی هاشمی گفت گفتمان بجای موشک؟ آن موقع تصور خیلی‌ها از گفتمان، گفتگو و مذاکره بود. در حالی‌که هاشمی افق بلندتری را در نظر گرفته و خیز برداشته بود برای استحاله‌ی انقلاب و  نابودی دستاورد عظیم امام راحل یعنی « گفتمان انقلاب اسلامی» برای درک بهتر این حرف نیاز است تا بیشتر با معنای گفتمان آشنا شویم. فهم یک عقیده، پذیرش آن، تکرار و تبدیل کردن آن به یک مطالبه عمومی را گفتمان می‌گویند. این گفتمان چارچوبی دارد و در این چارچوب هدف و ارزش‌هایی قابل تعریفند. هدف در وهله اول باید درونی باشد به گونه‌ای که انسان عمیقا آن را باور داشته باشد. این هدف ارزش‌ها را به دو دسته خوب و بد تقسیم می‌کند و با دل دادن به آن حب و بغض مشخص می‌شود. زندگی برای رسیدن به آن تنظیم و کارهایی که موجب رسیدن به آن هدف می‌شوند، ارزش نامیده و عواملی که مانع ایجاد می‌کنند، ضد ارزش می‌شوند. حال اگر یک هدف به صورت مطالبه عمومی درآمد، مجموعه این هدف و ارزش و ضد ارزش‌ها می‌شود گفتمان. اینجاست که مردم به نفع کسی شعار می دهند و از او حمایت می‌کنند که به آنها در رسیدن به آن هدف کمک کند و راه رسیدن به آن را سرعت بخشد.
 امام خمینی گفتمانی را احیاء کرد که هزار و چهارصد سال از شروع آن می‌گذشت. گفتمانی که دنیای دو قطبی کمونیسم و لیبرالیسم را سه قطبی  و اندک زمانی بعد یک قطب آن را حذف کرد. امام راحل  فقه مبتنی بر طهارت و نجاست را به فقه حکومتی ارتقاء داد و اسلام سیاسی را زنده کرد. اسلامی را که به کنج حجره‌ها خزیده و محدود در غسل و وضو بود به عرصه اجتماع کشاند. ولایت طاغوت را به ولایت فقیه بدل کرد و دکان ملاهای متحجر و بیشعور درباری را تخته کرد. امام توحید را در جامعه زنده کرد. توحید یعنی انسان، فعل و اراده خودش را در طول فعل و اراده خداوند ببیند و فهم خود را در مقابل فهم خداوند قرار ندهد. توحید یعنی انسان به حکمت و علم لایتناهی خداوند باور داشته باشد و خود را مستقل از خداوند نداند. همانا مشکل بشر از جایی آغاز می‌شود که فهم خود را بالاتر از فهم خداوند و نادانی خود را در تقابل با علم بیکران او قرار می‌دهد. اینجاست که تضاد گفتمانی رخ می‌دهد و بنده آنچه را خداوند خیر می‌بیند، شر تصور می‌کند و آنچه را آن یکتای بی همتا شر می‌بیند، خیر فرض می‌کند و مصداق این کلام احدیت می شود که «وَعَسَىٰ أَنْ تَكْرَهُوا شَيْئًا وَهُوَ خَيْرٌ لَكُمْ ۖ وَعَسَىٰ أَنْ تُحِبُّوا شَيْئًا وَهُوَ شَرٌّ لَكُمْ ۗ وَاللَّهُ يَعْلَمُ وَأَنْتُمْ لَا تَعْلَمُونَ» به عبارت دقیق تر تضاد گفتمانی یعنی ارزش شدن ضد ارزش و بالعکس.
بشری که با خداوند تضاد گفتمانی دارد به قصاص، حجاب و….خرده می‌گیرد و در برابر امر خداوند قد علم می‌کند. در حالی‌که خداوند در دل قصاص حیات و در دل حجاب مصونیت، آرامش و حفاظت از مرزهای جنسیتی را قرار داده است. لیبرالیسم که همان گفتمان امثال هاشمی و روحانی است دقیقا مقابل این گفتمان است. برای فهم دقیق تر تضاد گفتمانی به این روایت دقت کنید:«از امام حسن مجتبی علیه السلام سؤال کردند: شما که در زمان پدر بزرگوارتان در جریان جنگ صفین می‌جنگیدید, چرا الان با معاویه صلح کردید؟ قبلا صلح نمی‌کردید اما الان صلح کردید. فرمود ما عوض نشدیم بلکه شما عوض شدید” کُنتُم فی مُنتَدَبکم الی صفین و دینکُم أمامَ دنیاکُم و قد اصبَحتُمُ الیوم و دنیاکُم أمامَ دینِکُم” در زمان جنگ صفین که ما می‌جنگیدیم شما به رهبری دین حرکت می‌کردید و پیشاپیش کارهایتان دین بود و خواسته‌هایتان در کنار دین تأمین می‌شد, اما الان دین را کنار گذاشتید» نَبَذوهُ وَراءَ ظُهورِهم” و پیشاپیش برنامه هایتان خواسته های دنیایی شماست و به دین پشت کردید.»
امام خوب می‌دانست زمانی که در جامعه‌ای توحید فراموش شود، امام معصوم هم از رأس کنار گذاشته و امامی به پذیرفتن ولایت عهدی مأمون وادار می‌شود. امام خمینی به تأسی از امام رضا علیه السلام که جامعه مامون زده طوس را مخاطب سلسله الذهب و کلمه لااله الا الله را شرط ایمنی از عذاب و ولایت را شرط حفظ توحید قرار داد؛ عَلَم توحید را بلند کرد و شرط حفظش را ولایت فقیه قرار داد. نگاه توحیدی امام «ما نمی‌توانیم» را تبدیل به «ما می‌توانیم» کرد و ایرانی را که سگ پاسبان منافع آمریکا در منطقه بود به ایران قدرت اول منطقه بدل کرد. امام گفتمان « ما آمدیم تا در این دنیا قیمت پیدا کنیم» را بجای گفتمان «ما آمدیم در این دنیا به هر قیمتی زندگی کنیم » جایگزین کرد. مهمترین کاری که امام روح‌الله انجام داد، تغییر دادن گفتمان حاکم بر کشور بود. رهبر انقلاب این گفتمان را تداوم بخشید و شهید رئیسی به این گفتمان جان دوباره داد.