اندر خم یک کوچه

عده ای هستند که هر اتفاق طبیعی یا غیر طبیعی اعم از بلای آسمانی ,زمینی یا دریایی را به “مرگ بر آمریکا” مرتبط می کنند و میگویند وقتی برای دیگران مرگ طلب می کنید دامنگیرتان میشود.

اولا اگر ما مسلمانیم و قرآن را قبول داریم ,این شعار دقیقا ریشه قرآنی دارد و اصلا خود خدا گفته مرگ بر آمریکا, خداوند در سوره محمد میفرماید: «وَ الَّذینَ کَفَرُوا فَتَعْساً لَهُمْ وَ أَضَلَّ أَعْمالَهُم» (محمد/۸) یعنی کسانی که کافر شدند و با دین مقابله می‌کنند؛ مرگ بر آنان باد. دقیقاً معنای فارسی «فَتَعْساً لَهُمْ» یعنی: «مرگ بر آنان باد» و یعنی «نابود باشند». در واقع اینجا «مرگ» حتی به معنای ظاهری اون نیست به معنای نابودی هست. تازه بعد از «فَتَعْساً لَهُمْ» میفرماید:«وَ أَضَلَّ أَعْمالَهُم» یعنی مرگ بر اونا و هم کارهاشون بی‌اثر باد.

خوب این یک دلیل برای همه مسلمانها , برای ما شیعه های مرتضی علی ع هم ریشه ی دیگری در نهج البلاغه دارد که پایبندی به این شعار را محکم تر میکند.

در خطبه قاصعه وقتی مولا از نحوه برخورد با شیاطین صحبت میکنند, هشدار می دهند:«ای بندگان خدا!از دشمن خدا پرهیز کنید،مبادا شما را به بیماری خود مبتلا کند و با ندای خود شما را به حرکت دراورد و با لشکرهای پیاده و سواره خود بر شما بتازد.به جانم سوگند !شیطان تیر خطرناکی برای شکار شما بر چله کمان گذارده ٬و تا حد توان کشیده و از نزدیک ترین مکان شما را هدف قرار داده است……مردم !آتش خشم خود را بر ضد شیطان به کار گیرید و ارتباط خود را با او قطع کنید.»

و دلیل سوم اینکه اگر این شعار تاثیری نداشت ,اوباما از ما نمیخواست که دست از این شعار برداریم,این شعار چنان رعبی در دلهایشان  به وجود می آورد که همین رعب; مقدمات ظهور مهدی فاطمه (عج) را فراهم میکند چون در روایات داریم که امام زمان(ع) با رعبی که در دل دشمنان می‌افتد یاری می‌شود (الْبَاقِرَ ع یَقُولُ الْقَائِمُ مِنَّا مَنْصُورٌ بِالرُّعْبِ؛ کمال‌الدین/۱/۳۳۱) یقیناً بخشی از این رعب، رعبی است که از طریق استکبارستیزی یاران امام زمان(ع) در دل دشمنان می‌افتد.

و کلام آخر :کسانی که دل در گرو این رابطه دارند؛فرجامشان را در کلام مولا ببینند:«هر کجا شما را بیابند شکار می کنند و دست و پای شما را قطع می کنند ،نه می توانید با حیله و نقشه آنها را بپراکنید و نه با سوگندها قادرید از سر راهتان دور کنید.»

دیروز برنامه عصر میزبان خانم هیام عطوی بود.کسی که از پانزده سالگی همراه شهید چمران و جز آن 450 نفر کودک و نوجوانی بود که آقا مصطفی برای حمایتشان پشت پا زد به تمام خوشی و راحتی و آسایشی که در قلب آمریکا داشت.

هیام از عنفوان جوانی و زیر دست کسی تربیت شد که هرگز کسی عظمت روحش را نشناخت و آنچنان هنوز عاشقانه از استادش نام میبرد که گویی هنوز او را حاضر و ناظر میبیند.

هیام حرفهایی زد که برای هر قلب آزاده و نه فقط مسلمان ,دردآور بود.از مظلومیت و در عین حال اقتدار #حزب_الله گفت و ناسپاسی ما ایرانی ها. از اینکه ما آنقدر نمک نشناش شده ایم که به او توصیه کرده اند وقتی که در ایران هست عربی حرف نزند.

خیلی حرفها زد و وقتی به #یمن رسید و روایت مظلومیت این ملت مقاوم و مستضعف را گفت که تصور می کنند قلب ملت ایران برایشان می تپد ,دلم آتش گرفت.

به خودم گفتم خدا راشکر گویی آنجا هم سکوت رسانه ای برقرار است که خبر بی مهریها را به گوششان نرسانده است.

گفتم خدا را شکر که نمی دانند ملت ایران مغزشان پر شده با هجویات bbc و voa و آمدنیوز و من و تو و سرشان گرم دلقک بازی اعتدالیون و اصلاحات و بهاری هاست.

گفتم خدا را شکر که هنوز خبر کرختی رگ غیرت ایرانی ها به گوششان نرسیده که خبر عروسی فلان هنرپیشه با بهمان بازیگر برایشان داغتر است از داغ مردم یمن.

گفتم خدا راشکر که یمن گوشش به بعضی واقعیات هنوز بدهکار نشده, خدارا شکر. و اینجا بود ذهنم گریزی زد به حرفهای سید مرتضی :” وجود و بقای انقلاب به دین و دینداری مردم رجوع دارد؛ پس هر چه بتواند انسان را به غفلت بکشاند می تواند اسباب یک مبارزه سیاسی با انقلاب اسلامی واقع شود: از عکس های فوتبالیست های حرفه ای در آدامس های بادکنکی گرفته تا دانستنی های عملی، دیدنی های توریستی… رمان های عشقی و پلیسی و ایدئولوژی های سیاسی، یعنی هر چه بتواند بنیان دینداری را سُست کند، فی نفسه می تواند در خدمت مبارزه با انقلاب اسلامی که بر اصل « عینیتِ دیانت و سیاست » استوار است واقع شود. بنابراین، غرب برای مبارزه با انقلاب لازم نیست که حتماً روی به مقابله سیاسی و نظامی بیاورد؛ همه چیز، مشروط بر آنکه بتواند مردمان را از دین غافل کند، یک سلاح سیاسی است. ” و امروز این غفلت محقق شده است.

ادامه »

پنجشنبه شب پستی نوشتم و در اینستاگرامم منتشر کردم و از شهدا استمداد خواستم و از اوضاع اینروزها گله کردم , خدا به شفاعت امام و شهدا چنان مبهوتم کرد که هنوز در حیرت از اینهمه برکت برخواسته از نام و یاد و خوش رقصی شهدا هستم. این قسمت متنی هست که از قلم سید مرتضی عاریت گرفتم:"اگر سراغمان نیایید و کلامی و حرفی بر زبان نیاورید ما هم کم کم باورمان می شود که همه چیز تمام شده است.باورمان می شود که دیگر رد پایی از شما پیش رویمان نیست", اکنون و بعد از یک سفر سه روزه که انگار ازجای دیگری تدارک شده بود ,خواستم بگویم که همه چیز تمام نشده است ,ردپایی, کلامی و حرفی هست ,به والله شهدا زنده اند و ما مرده ایم.

القصه ,صبح جمعه آفتاب نزده بود ,بدون برنامه ریزی به همراه مادر و برادرم قدم در جاده ای گذاشتم که قرار بود چشمم را به روی شهدا و امام جور دیگری باز کند, گفته بودم :"شهدا,دنیا بدون شما و امام سخت است ” و خدا خواست که به من نشان دهد ,هم امام هست و هم شهدا. بعد از بیست سال یا بیشتر ;دقیق یادم نیست آخرین باری که حرم امام را زیارت کردم ,اما اکنون آخرین بار را خوب به یاد می آورم ,ظهر جمعه 26 مردادماه 97 بود ,من چسبیده به شبکه های ضریح پیر جماران و اشک و اشک و اشک و آغوش باز آن روح آرام خدا که چقدر آرامم کرد. خدا ظهر جمعه را در آغوش حرم امام برایم عرفانی تر کرد.

اما بگذار تا از عصر و غروب جمعه بگویم ,که چگونه برای اولین بار در عمرم سر از مزار شهدایی در آوردم که حتی قادر به تصورشم هم نبودم. از مزار شهید پلارک شروع شد و همچون دانه های تسبیج یکی یکی زیارت شهدا پشت سر هم ردیف شد و دست تقدیر من را به مزارشان کشید. هنوز در بهت آن لحظه ای هستم که سرم را چرخاندم و مزار #شهید_چمران را دیدم , در هیجان این حضور بودم که چشمم به سنگ مزار #شهید_تهرانی_مقدم خیره ماند و سپس #شهید_همت و فکوری و دست آخر قطعه سرداران بی پلاک و صدای اذان غروب جمعه اینهمه را وصل به ملکوت کرد.

مگر میشد دل کند و رفت ,اما چاره ای نبود رفتم اما دلم ماند کنار همه شهدای #قطعه_26 و 24, سربند همین جا ماندن دل بود که بعد از ظهر شنبه دوباره خودم را در مسیر بهشت زهرا دیدم و خدا خیر بدهد به مادر و خاله ی مهربانم که همسفر بیقراریهایم شدند و اینگونه بود که زیر ظل آفتاب آخرین روزهای مرداد ماه و گرمای پنجاه درجه سرگشته قبور شهدا شدم و اینبار سر از قطعه 72 تن و #شهید_بهشتی و رجایی و باهنر در آوردم.

یکدفعه و در میان اینهمه شهید راه انقلاب و دفاع مقدس ,دلم پر کشید طرف #شهدای_مدافع_حرم ,اما حیران که کجاست مزار این عباسان زینب س , قطعه به قطعه می رفتم و چشم می چرخاندم که نکند جایی جمله ای ,اشاره ای از “کلنا عباسک” ببینم ,در همین گیر و دار سر از قطعه 29 در آوردم, از مردی سراغشان را گرفتیم و گفت :همه جا هستند ,اما عجالتا یکیشان را الان قرار است در همین قطعه دفن کنند , بیتاب تر شدم و چشمم به قبری افتاد که آغوش گشوده بود برای پیکر شهیدی که چهار سال پیش عند ربهم یرزقون شده بود و اکنون باز می گشت و قبری که گل آذین شده انتظارش را می کشید.

دلم یکدفعه پر کشید سمت شهید آوینی که مسحور قلمش هستم و گاهگاهی تضمین متنهایم,نوشته های سید مرتضی است و از قضا همین متن پست قبلم ,از سرچ گوگل مدد گرفتم و نام و نشان قطعه خبر از این می داد که سید تنها چند قبر آنطرف تر از قبر همین شهید مدافع حرم روزی خور پروردگار است ,حالا بماند که چه ماجرایی داشت زیارت شهید آوینی و حضور در تشییع آن مدافع حرم زینب(س).

و اما غرضم از اینهمه زیاده گویی که صد البته از جزئیاتش گذشتم, این بود که بگویم شهدا که جوانمردی فقط در ذائقه ی آنهاست ،لحظاتی از خلوت بهشت فارغ شدند،زخم ترکش ها را فراموش کردند و از ما دلجویی کردند و من مأمور بودم تا پیامشان را به شما منتقل کنم که شهدا برخاستند و گفتند این جا همه چیز تمام نشده است,اگر امام جلوی چشمانمان جرعه جرعه جام زهر را نوشید و رفت اما جنگ خانمان سوز تمام نشد!…این راه با شهدای مدافع حرم ادامه دارد و راهی که با خون باز شود به راحتی بسته نخواهد شد و تزریق میشود در رگ جامعه و حججی ها را به بار می نشاند,حججی هایی که خمینی را ندیده بودند و لبیک گوی خامنه ای شدند.پس راه امام و شهدا با سید علی ادامه دارد….

.اینروزها نه دلم از تحریم هایی که قرار است اجرایی شود می گیرد و نه از پروپاگاندای رسانه ای مزدوران که دایم در حال القای یأس و ترسِ از جنگ به مردم هستند و نه حتی دلم از میلیشیای دوربین به دست و مزدورِ مریم هزار داماد می لرزد. چیزی که کام اینروزهایم را تلخ میکند و از کوره به درم می کند و صبرم را از کاسه تحمل لبریز میکند , فلش اتهام ناکارآمدی و بی خیالی است که به سمت سید علی مظلوم و مقتدر گرفته میشود.

غصه می خورم وقتی می بینم اویی که چون مولایش ساده می خورد ,کهنه می پوشد و حتی ریالی از بیت المال حقوق نمیگیرد , به جای تمام نجومی بگیران و لاکچری پوشان و اسباط پر پز و تجمل خمینی کبیر فحش می خورد.

دلم میگیرد وقتی میبینم بساط بیت المال بر سر سفره شتران مست لیبرال پهن شده و تا بیخ ریشه مجلس و دولت را بید نفوذ زده و قوه قضاییه مصلحت را بر عدالت برگزیده و وزارت اطلاعات مسؤول تامین امنیت مفسدان اقتصادی شده و برای اینهمه ناکارآمدی فحشش را سید مظلوممان دشت می کند.

غصه می خورم وقتی با جاهلان بی منطقی مواجه می شوم که توقع عزل رییس جمهور را از سید باقی بر انقلاب دارند که موقع رای بنفششان نشنیدند هشدارش را وقتی میگفت به کسی رای ندهید که مملکت را چهل سال به عقب برگرداند و لبیک گفتند ندای سید باغی بر انقلاب را و تَکرار کردند با روحانی تا 1400 سلبریتی های هضم شده در معده لیبرالها را.

اما فقط یک چیز جواب تمام این دلخوریهایم را می دهد و آنهم ماجرای معاویه و بدعت سبّ علی علیه السلام بر منبرها و پیام معاویه به مولایم که هنوز در گوش تاریخ پیچیده است :” به علي (عليه‌السلام) بگو  من با صد هزار نفر سربازي به سراغش خواهم رفت كه يكي از آنها هم تفاوت ميان شتر نر و ماده را نمي‌داند و آنها را از يكديگر تشخيص نمي‌دهد.”

گفتن از سفارت فرانسه و شمع نه تنها نخ نما شده که توقع همدردی از هنرمندنمایان غربزده و کسانی که افق فکریشان در حد شکم و شهوت خلاصه شده در سوگ جوانان وطن نه تنها توقعی بس گزاف است که حتی پایین آوردن شأن شهادت است. حق شهادت را تنها کلام مردی می تواند ادا کند که خود هنرمند است به معنای واقعی .آوینی را می گویم هم او که بیش از آنکه خود را ببیند ,نظر به وجه الله دارد.کسی که هنر انقلاب را ماهیتا متمایز از آن مفهومی می داند که در دنیای غرب و غرب زدگان به نام هنرخوانده می شود و هنر غربی راحدیث نفس می داند نه حدیث شیدایی حق و بیان خودپرستی انسان امروز نه خدا پرستی و هنری شیطانی نه الهی. وشهادت حدیث شیدا شدن در برابر حق است و جانمایه انقلاب اسلامی که قوام و حیات این نهضت در خون شهیدان است , هم آنها که در قهقهه مستانه شان “عند ربهم یرزقونند".عاشقان سود و لذت نظام لیبرالی را چه به فهم شهادت که سود و لذت نظام اسلامی است. که اینجا جان می فروشند و “ان الله اشترى من المومنین انفسهم و اموالهم بان لهم الجنه". شهید آوینی می گوید:"هنرمند آنست که از غرض اندیشی آزاد است".آیا منطقی است از آنهایی که در پس هر های و هویشان غرضی نهفته که اصل نظام را نشانه رفته است توقع دفاع از ارزشهای آن را داشت؟ اما آنچه را باید مقایسه کرد ,واکنش مردم است به رخدادها و باید نگران بود برای افکاری که با موج های کاذب بر پاشده توسط معاویه صفتان مدیریت میشوند که تا قیلی به پا نشود ,قالی نخواهند داشت و اینگونه است که ارزش اموی, جایگزین ارزش علوی می شود. دلنوشت: خدا به میت عاشق شهید می گوید  که داغ عشق جهادی کمرشکن دارد