قطعا خبر پرتاب ناموفق ماهواره به فضا را شنیده اید , آنهم در آستانه چهل سالگی انقلاب. خبر ناراحت کننده بود و واکنش های مختلفی را به دنبال داشت. عده ای با پذیرفتن شکست شادمان خندیدند و گفتند : کاملا طبیعی است و قدرت های بزرگ هم چون روسیه با همین زمین خوردنها , بلند شده اند. عده ای تلاش کردند تا با تزریق ما نمی توانیم , رزم آرایی فکر و القا کنند ما لولهنگ هم نمی توانیم بسازیم اینکه موشک است.
در پاسخ به دسته اول می گویم: درست !اما اگر روسیه ماهواره اش سقوط می کند و در مدار قرار نمیگیرد , مطمئن است که همه تلاشش را کرده و چوبی لای چرخ موشک و ماهواره وجود نداشته است. رزم آراهای زمان نیز انگار فرگام و بازگشت افتخار آمیزش را فراموش کرده اند و ماهواره امید و ماهواره بر سفیر و خبر موفقیتهایی که دیگر برایمان عادی شده بود.
برخلاف دو دسته اول معتقدم , این ماهواره در مدار قرار میگرفت اگر برجام نبود, چرا که هنوز سخنان دو سال پیش اقای محسن شاطرزاده، معاون پژوهشی پژوهشگاه فضایی ایران را به خوبی به یاد دارد که گفت:«دولت پس از تعطیلی صنعت هسته‌ای، با فشار غرب اقدام به تعطیلی صنعت فضایی کرد و آن را از معاونت ریاست‌جمهوری به معاونت یک وزارتخانه بی‌ربط تنزل داد و تمام بودجه‌های پژوهشی آن را صفر کرد، اینکه شش ماهواره آماده پرتاب داریم، اما دولت اجازه پرتاب آنها را نداده است، صنعت فضایی ما که قرار بود در سال ۲۰۱۵ انسان به فضا پرتاب کند، عملا ًاز بین رفته است.۴۰ نفر از متخصصان صنعت فضایی به آمریکا و اروپا رفته‌اند و جذب کار شده‌اند، حتی امارات متخصصان ما را جذب کرده و در حال راه‌اندازی صنعت فضایی است.»
هنوز به یاد دارم که سازمان فضایی از ابتدای دولت یازدهم به دنبال خرید ماهواره از فرانسوی‌ها رفت و امید به غربی ها و خصوصا فرانسوی ها برای تامین ماهواره و مذاکرات بی حاصل با آنها بیش از 3 سال کشور را عقب انداخت.
مستند فروشنده را یکبار دیگر مرور کردم و این گفته ظریف بیشتر از هر کلام دیگری نظرم را جلب کرد : “برنامه فضایی ایران برای ما آینه دق شده ” .
آخرین نظرات