اندر خم یک کوچه

حسین هفت ساله بود که گرد یتیمی بر رخسارش نشست و از همان اوان کودکی، گذرش به بازار همدان افتاد اما نه برای خرید کودکانه‌هایش و نه برای گشت و گذار بچگی؛ که برای کار کردن و امرار معاش خانواده. هم درس می‌خواند و هم در میان تیمچه‌های بازار، رزق مقدر را جستجو می‌کرد. قدری که قد کشید و دوازده ساله شد، دنیایش با جهان‌پهلوان تختی رنگ دیگری گرفت. مظلوم‌نوازی، فتوت، فتوحات و پهلوانی‌های مرحوم تختی مسیر زندگی‌اش را به سمت و سوی مبارزه با معدن تولید ظلم و بی‌عدالتی سلطنت پهلوی کشاند.

سیزده‌سالگی‌اش را جایی حوالی پانزده خرداد چهل و دو، تحویل تاریخ داد؛ در عوض، گذر از هیئات و تشکل‌های مذهبی و سیاسی را تحویل گرفت. شد مشتری پروپاقرص سخنران‌های حسینیه‌ی ارشاد و روزی‌خور معنویت جلسات شهید مفتح. چندوقتی بود که مدام از همدان به تهران می‌آمد تا بیش از پیش در شعاع انقلاب و عداد انقلابیون قرار بگیرد. بذر مقاومت در همدان را سخنان آیت‌الله مدنی آبیاری می‌کرد. در رهگذر همین تلاطمات، حسین مریدی آیت‌الله مدنی را برگزید.

انقلاب با همه‌ی فراز و فرودها به ثمر نشست لیکن این نه پایان کار، بلکه تازه آغاز راه بود. نخاله‌ها و پسماندهای سلطنت، ساواکی‌های فراری و دیگر مهره‌های وابسته به شرق و غرب بر آتش زیر خاکستر کردستان دمیدند. باز حسین بود که در میانه‌ی میادینی چون مریوان، شانه به شانه‌ی حاج‌احمد متوسلیان می‌جنگید و آب بر آتش ضد انقلاب می‌ریخت. مبارزه را پایانی نبود بلکه از جبهه‌ای به جبهه‌ی دیگر تغییر وضعیت می‌داد.

سپاه همدان شده بود محور عملیات غرب. شهرهای آشوب‌زده‌ی کردستان، تحرکات رژیم بعث در مرزهای کوهستانی ایران و عراق و کودتاچیان مصمم و خطرناک پایگاه شهید نوژه‌ی همدان اضلاع مثلثی بودند که نهال نوپای انقلاب را تهدید به خشکاندن می‌کردند. اما حسین خاکریز به خاکریز جلوی کفتارصفتان حاضر بود و خستگی نمی‌شناخت.

قلدرهای بعثی که شعارشان «جئنا لنبقی» بود، از بلند‌ی‌های دشت ذهاب سرازیر شدند و با تاراج قصر شیرین، سرپل ذهاب را نشانه رفتند. فرمانده‌ی تیزپای همدان در جبهه‌ی قراویز، حواسش به همه‌ی امور بود و همه جا چونان سدی محکم در برابر تاخت و تاز اجنبی ظاهر می‌شد. سدی سدید که با خون بیش از یکصد و پنجاه رزمنده در بازی‌دراز و تنگ کورک آبگیری شد.

با مثلث همدانی، شهبازی و متوسلیان تیپ 27 محمد رسول‌الله سامان گرفت تا در اولین آزمون بزرگ؛ «فتح‌المبین» پنجه در پنجه‌ی دشمن دون اندازد. عملیاتی که فتح بابی بود برای «الی بیت المقدس» و آزادسازی خرمشهر. خرمشهری که فقط شنیدیم آزاد شد اما نفهمیدیم چگونه! دریافت دو مدال فتح از دست علمدار انقلاب، پاداش حماسه‌هایی بود که شهید همدانی در طی هشت سال دفاع مقدس در اوج ایثار و دلاوری و درایت و البته مظلومیت آفرید.

جنگ تمام شد اما دغدغه‌ها‌ی حسینی حاج‌حسین هرگز تمامی نداشت. باید ویرانی‌های جنگ ساخته و امور رزمندگان رتق و فتق می‌شد. اینها اولویت‌های کاری این رزمنده‌ی قدیمی پس از دوران پر از مشقت جنگ بود. درخت انقلاب آرام‌آرام قد کشید تا رسید به سال 88 و فتنه‌ای رنگین که می‌رفت نخل انقلاب را از داخل ریشه‌کن کند.

باز هم حاج‌حسین بود که مقابل حنجره‌های نفاق، مردانه ایستاد. راهش را از سران فتنه سوا و همتش را صرف جذب غافلان فتنه کرد و هرگز حساب معاندان را به پای غافلان ننوشت. پدرانه فریب‌خوردگان فتنه را دلالت کرد. صداقت‌شان که مسجل می‌شد، می‌گفت: «این برود! نیازی نیست اینجا بماند». ناظر به همین رأفت‌ها بود که پاپوش‌ها برایش دوخته شد.

بعد از جنگ سی و سه روزه و سختی شکستی مفتضحانه‌ که هیمنه‌ی دروغین رژیم جعلی اسرائیل را در هم شکست، آتش فتنه‌ای نو دامن جهان اسلام را در برگرفت و بحران سوریه رقم خورد. سی‌هزار نیروی خارجی از صد کشور جهان در سوریه مقابل مردم و ارتش صف کشیدند و سوریه را جولانگاهی برای بروز و ظهور تفکرات سلفی تکفیری‌های اردنی و عربستانی کردند. سردار همدانی این بار پای در میان معرکه‌ای نهاد که کیلومتر‌ها آنطرف‌تر از مرزهای اعتباری جغرافیایی شکل گرفته بود.

معرکه‌ای که به علت بعید بودن مسافتش، در میان مردم غریب می‌نمود و شامه‌های تیزی می‌طلبید تا بوی فتنه را از چندهزار فرسخی استشمام کنند. سردار سال‌های دفاع مقدس، فرمانده‌ی پیکار با سلفی‌ها شد و نامش با غربت و مظلومیت مضاعف مدافعان حرم عجین گشت. حالا همدانی باید ضمن دفاع از 2 حرم اسلام و ایران، دشمن را در همان بیرون مرزها متوقف نگه می‌داشت، بلکه دوباره شاهد سقوط خرمشهرها، حصر آبادان‌ها و شب‌های موشک‌باران نباشیم…

سه سال حضور مداومش در جبهه‌ی شام فقط نظامی نبود. همیشه فرهنگ برایش حرف اول را می‌زد. یکبار درد دل کرده بود: «در بین شماری از ارتشیان سوریه، نماز خواندن حکمش اعدام است. در این فضا بایستی با چه ترفندی اول بگوییم نماز بخوانید و بعد در پادگان‌های‌تان نماز را به جماعت اقامه کنید؟» ولی در این گلایه نمانده بود؛ کار را به حنابندان سوری‌ها برای جنگیدن مقابل سلفی‌ها کشانده و اقامه‌ی نماز را به عنوان یک کار مستمر فرهنگی تبدیل کرده بود…

دلش نه تنها پی امنیت سوری‌ها بود که قلبش برای رفاه و آسایش‌شان هم می‌تپید. مأموریتش تمام شد، اما دغدغه‌اش تمامی نداشت. می‌گفت: «من کودکی را در یکی از روستاهای سوریه می‌شناسم که دو پایش قطع شده و پدر و مادرش شهید شده‌‌اند. او تنهاست و کسی را ندارد و ما در قبالش وظیفه داریم».

در نماز جمعه تاریخ ساز حضرت آقا با اشاره به آیات شریف ۵ و ۷ سوره مبارکه ابراهیم و بزرگداشت شهادت سردار عزیزمون حاج قاسم و تشییع باشکوه ایشون توسط مردم و همچنین واقعه موشک باران پایگاه نظامی آمریکایی عین الاسد توسط سپاه، به این دو واقعه بزرگ لقب ایام الله دادند.

در آیه 5 آمده :"وَ لَقَدْ أَرْسَلْنَا مُوسَىٰ بِآيَاتِنَا أَنْ أَخْرِجْ قَوْمَكَ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ وَ ذَكِّرْهُمْ بِأَيَّامِ اللَّهِۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَاتٍ لِكُلِّ صَبَّارٍ شَكُورٍ
ما موسي را با آيات خود فرستاديم؛ (و دستور داديم:) قومت را از ظلمات به نور بيرون آر! و«#ايّام_اللّه» را به آنان ياد آور! در اين، نشانه هايي است براي هر صبر كننده شكرگزار!

چند نکته از این آیه و این اشاره قابل برداشت است خصوصا برای کسانی که قصد خدمت به انقلاب و تبعیت از فرمایش های حضرت آقا را دارند:
اول با توجه به “ﺍﺧﺮﺝ ﻗﻮﻣﻚ” باید ﻣﺮﺩم ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻫﺎ ﺧﺎﺭﺝ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻮﺭ ﻫﺪﺍﻳﺖ کنیم.

دوم رهبر عزیزمون لقب ایام الله به این دو روز دادند و ایام الله یعنی ﺭﻭﺯ تجلی ﻗﺪﺭﺕ ﺧﺪﺍ و روز ظهور ﻗﺪﺭﺕ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻗﻬﺮ ﺑﺮ ﻛﻔّﺎﺭ ﻭ ﺗﺠﻠّﻲ ﻟﻄﻒ ﺍﻭ ﺑﺮ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ، که حساب دیگری دارد.

سوم ، حالا که حساب ایام الله با روزهای دیگه متفاوت است پس وظیفه ما و حساسیت خداوند هم نسبت به آن تفاوت دارد و خداوند خودش وظیفه را مشخص کرده(و ذکرهم بایام الله) وظیفه همه ما معرفی و بیان اهمیت این ایام الله است تا هرگز به دست فراموشی سپرده نشود. به عبارت دقیق تر ﺭﺍﻩ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﺮﺩم ﺍﺯ ﻇﻠﻤﺎﺕ، ﻳﺎﺩ ﻗﻬﺮ ﻭﻗﺪﺭﺕ ﺧﺪﺍ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺳﺘﻤﮕﺮﺍﻥ ﻭ ﺗﻮﺟّﻪ ﺑﻪ ﺍﻟﻄﺎﻑ ﺍﻭﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﮕﺎﻥ است.

چهارم و قسمت مهم ماجرا آن‌جایی است که از آیه ۷ فهمیده می‌شود؛ آیه ای که هشدار خداوند بلنداست و می‌فرماید:
إِذْ تَأَذَّنَ رَبُّكُمْ لَئِنْ شَكَرْتُمْ لَأَزِيدَنَّكُمْۖ وَ لَئِنْ كَفَرْتُمْ إِنَّ عَذَابِي لَشَدِيدٌ
و (به خاطر بياوريد) هنگامي را كه پروردگارتان اعلام داشت: اگر شكرگزاري كنيد،(نعمت خود را) بر شما خواهم افزود؛ و اگر ناسپاسي كنيد، مجازاتم شديد است!

یعنی اگر شکر این نعمات الهی را به جا نیاوریم و ناسپاسی کنیم مشکلات فراوانی برای ما به وجود خواهد آمد.
و شکر شامل سه نوع زبانی، قلبی و عملی است.
که شکر زبانی ما معرفی همین ایام الله به مردم و شناساندن آن ، بیان اهمیت آن و قدر شناسی آن است. شکر عملی اقتدا به مکتبی است که چراغ ادامه راهش با خون شهید سلیمانی پر فروغ تر شده و صبر و استقامت بر این مکتب را می‌طلبد.

خلاصه کلام اینکه حواسمان باشد وارد بازی رسانه‌های معاویه صفتان داخلی و خارجی نشویم و تمام هم و غممان اعتلای این ایام الله باشد.

شاید کمتر کسی فکرش را می‌کرد در زمانی که بیشترین تلاش برای استحاله انقلاب و برقراری رابطه با آمریکا صورت می‌گرفت اینچنین موج آمریکا ستیزی به صورت یکپارچه و یک صدا سراسر کشور عزیزمان ایران را فرا بگیرد و همه محکم پشت سر ولایت صف بندی کنند و جز افراد معدودی صدای مخالفی از کسی بلند نشود.
در شبی که همه تلاش می‌کردیم سردارمان را به خانه ابدیش همراهی کنیم؛ اراده خداوند به این تعلق گرفت که او بماند و بعد از به پایان رساندن آخرین ماموریتش، جمسش در خاک سرد آرام گیرد.
اهمیت و بزرگی اتفاقی که امروز صبح رقم خورد را شاید بیش از ما ابا و اجدادمان درک کنند. اینکه بعد از هفتاد سال پایگاه نظامی آمریکا هدف حمله نظامی کشوری مثل ایران قرار می‌گیرد و حتی جرات نفس کشیدن ندارد. کدام ایران؟ همان ایرانی که زمانی مستعمره‌اش بود و با هندوانه ژاندارم منطقه سگ پاسبانی بود برای حفظ منافع آمریکا .
همان ایرانی که در وسط جنگ جهانی دوم محل تاسیس پادگان‌های آمریکایی گردید و کامیون کامیون زنان و دختران جوان و گرسنه و فقیر ایرانی به این پادگان‌ها منتقل می‌شدند تا در ازای دریافت جیره‌های اضافی جنگی وسیله سور چرانی یانکی‌ها گردند.
همان ایرانی که با دخالت آمریکا در امور داخلی‌‌اش در 28  مرداد، تاج و تخت سلطنت به خاندان پهلوی برای بیست و پنج سال دیگر هبه شد و صاحبان صنایع نفتی بین المللی را از 24 میلیارد بشکه نفت از مخازن ایران متنعم ساخت.
همان ایرانی که وقتی شاه مزدورش تصمیم گرفت قرارداد نفتی‌اش با چند کشور آمریکایی را برهم بزند با اخطار نیکسون مواجه شد که اینکار به مصلحت ایران نیست وگرنه روابط ما را بر هم خواهد زد؛ روابطی که خود شاه به سیاه بودن آن اذعان داشت.
همان ایرانی که هدف اجرای اصل چهار ترومن از مهم‌ترین اصول سیاست خارجی آمریکا برای وابسته کردن اقتصاد ایران گردید تا صادرات آمریکا به آن بیست برابر و واردات صدها راس الاغ قبرسی دستمایه‌ای برای تحقیر مردم ایران گردد.طرحی که در آن روستاهای ایرانی  با سم‌  مضر د.د.ت سم‌پاشی شد به نحوی که ریشه کشاورزی مولد ایران را نابود کرد و صدای سازمان بهداشت جهانی را به علت نهادینه شدن مضرات این سم در خاک و گیاهان بلند کرد
همان ایرانی که در بند ج قانون اساسی‌اش اجازه استخدام مستشاران آمریکایی درج گردید تا خدایی نکرده حقوق بیش از 40 هزار مستشار عقب نیفتد و از 4200 تا 2700 دلار دستمزد خدمت‌رسانی‌شان به ایرانی‌ها محروم نمانند. حالا خیلی مهم نبود حقوق یک افسر ایرانی آن‌موقع کمتر از 50 دلار بود.
حالا اما معادلات منطقه فرق کرده؛ ما حالا رهبری داریم به درایت سید علی و علمداری به بلند قامتی شهید قاسم سلیمانی.

از صبح جمعه که با تلفن برادرم و خبر شهادت حاجی, خواب از سرم پرید, لحظه ای آرام نگرفتم .اشک دائم بر صورتم راه بازمیکرد و با هر تلنگر تازه میشد. حضور در نماز جمعه و تجمع بعدش راه به جایی نبرد .آتش داغ دم به دم گداخته تر میشد.
خون مالک به زمین ریخته و خبر سنگین بود. گرچه مصیبت را بر دل چند صد میلیون ایرانی و عراقی و سوری و یمنی و افغانی و لبنانی و نیجری و….و آزاده جهان تقسیم کرده بودند اما تقسیمش به مخرجی چنین بزرگ هم از سنگینی اش کم نکرده بود.
با این آتش چه باید میکرد؟
نشستن روا نبود.باید می رفتم هم برای قدردانی از مردی که تمام عمرش را وقف باز ماندن راه سعادت ما کرده بود هم برای مرهم گذاشتن بر زخم دلی چنین آتشین.
ساعتها در مصلی با آغوش باز برای استقبالش انتظار کشیدم و نیامد.
امروز به امامت رهبرم قامت برای نمازش بستم , لفظ به لفظ کلام مولایم را تکرار و بر حقانیت سردارم شهادت دادم. با بغضش , باریدم.
با آرزویش, آرزو کردم. با وداعش, وداع کردم.
حالا تشییعش کرده ام اما این دل را خیال آرام شدن نیست. انگار قسمتی از وجودم را برده اند.
دارم روضه ها را زندگی میکنم, از داغ مالک شنیده بودم اما ندیده بودم , از اربا اربا شنیده بودم اما ندیده بودم , از ولله ان قطعتموا یمینی انی احامی ابدا عن دینی شنیده بودیم ولی ندیده بودم , از الان انکسر ظهری شنیده بودیم اما تجربه نکرده بودم, از گریه امام  بر بالین علمدار شنیده بودم اما ندیده بودم , اما امروز همه را دیدم .
اینک تنها با این بیت خودم را تسلی می دهم که :
رفته سردار نفس تازه کند برگـــــــــردد
چون ظهورگل نرجس به خدا نزدیکست

رامین حسین پناهی حکم اعدامش صادر شد ولی باز هم عناصر ضدانقلاب خارجی و منافقان داخلی شروع به مظلوم نمایی کردند که او فقط یک فعال سیاسی معمولی است و در روزهای گذشته این خبر موج گسترده‌ای را در شبکه‌های اجتماعی ایجاد کرده است.

به راستی کِی میخواهید در آیات قرآن اندیشه و تأمّل کنید و آن را با امروز خود تطبیق داده و به کار ببندید؟ مگر خداوند در سوره نساء نمی فرماید: فَما لَکُمْ فِي الْمُنافِقينَ فِئَتَيْنِ وَ اللَّهُ أَرْکَسَهُمْ بِما کَسَبُوا أَ تُريدُونَ أَنْ تَهْدُوا مَنْ أَضَلَّ اللَّهُ وَ مَنْ يُضْلِلِ اللَّهُ فَلَنْ تَجِدَ لَهُ سَبيلاً 88 وَدُّوا لَوْ تَکْفُرُونَ کَما کَفَرُوا فَتَکُونُونَ سَواءً فَلا تَتَّخِذُوا مِنْهُمْ أَوْلِیاءَ حَتّى یُهاجِرُوا فی سَبیلِ اللّهِ فَإِنْ تَوَلَّوْا فَخُذُوهُمْ وَ اقْتُلُوهُمْ حَیْثُ وَجَدْتُمُوهُمْ وَ لا تَتَّخِذُوا مِنْهُمْ وَلِیّاً وَ لا نَصیراً 89

چه برسرتان آمده که درباره منافقان دچار دودستگی شده اید؟ با اینکه خداوند به سزای کارهای زشتشان سرنگونشان کرده است.یعنی می خواهید کسانی را به راه بیاورید که خدا به حال خود رهایشان کرده؟ کسانی را که خدا به حال خودشان رها کند, هیچ راهی برای نجاتشان پیدا نخواهی کرد.88 آرزو می کنند همانطور که خودشان بی دینند, شما هم بی دین بشوید تا مثل هم باشید! پس با منافقان فتنه گر خارج نشین طرح دوستی نریزید ; تا آنکه با پذیرش واقعی اسلام , به جمع مسلمانان مهاجرت کنند. اگر از این کار سرپیچی کردند, هرکجا گیرشان آوردید, دستگیر و اعدامشان کنید و هرگز از میانشان یار و یاوری نگیرید.89

پس چرا وقتی آیات الهی به این صراحت تکلیفمان را با این جرثومه های فساد روشن کرده ,باز هم در برابر کلام خداوند چون و چرا می کنیم؟ تا کی قرار است گوشمان به دروغ پردازان کذاب رسانه های بیگانه باشد که قطع به یقین دلشان از شدت هیجان برای بی دین کردن ما از سینه هایشان در حال بیرون زدن است؟

جای تعجب است که کسی برای یک سرباز وطن که در برف و سرما مدافع امنیت کشور است ابراز ناراحتی نمی‌کند، و بارها در غربت و مظلومیت و سکوت رسانه ها مرزهای کشور به خونشان رنگین میشود اما برای فردی که از خط قرمز امنیت عبور میکند، پویش مردمی به راه می‌افتد، مگر هر دوی اینها فرزندان یک وطن و یک ملت نیستند؟

این همان نماد مظلومیت امنیت است که مأمنی ساخته برای اپوزیسیون, همانها که می‌خواهند با ظلم و ستم، معاند را مظلوم و بی‌گناه جلوه دهند.

ادامه »