اندر خم یک کوچه

پرده اول: نوح سرش به کار خدا گرم بود. اندک مومنانی را گرد خود جمع کرده و برایشان «سفینه‌النجاه» می‌ساخت. سازمان ملل متحد کفر پیغام فرستاد دست از گفتمانت بردار و اراذلی که دور خودت جمع کرده‌ای را متفرق کن. نوح جوابشان داد: «وَمَا أَنَا بِطَارِدِ ٱلمُؤمِنِينَ»، تار و مار مومنان، حاشا و کلا. قوم کافر، خورده بود به خط مقاومت نوح و جمع اندکی که نظم جهانی‌شان را به چالش کشیده بود. حالا که نه آزار و اذیت‌شان و نه تعیین تکلیف کردن‌شان کارگر افتاده بود، عجزشان در برابر نوح را با فعال کردن خط ترورش رو کردند: «لئن لم تنته یا نوح لتکونن من المرجومین» ای نوح! تمامش نکنی، تمامت می‌کنیم. اما تقوای شیخ الانبیاء محکم‌تر از آن بود که با یک تق، وا برود: «فافتَح بَينِي وَبَينَهُم فَتحا وَنَجِّنِي وَمَن مَّعِيَ مِنَ ٱلمُؤمِنِينَ» کار بین کفر و ایمان بالا گرفت. اراده‌ی مومنین در همراهی با نوح، سنت «ان تنصروا الله ینصرکم» را فعال کرد و شد آنچه باید: «فَأَنجَينَهُ وَمَن مَّعَهُۥ فِي ٱلفُلكِ ٱلمَشحُونِ» 

پرده دوم: سیزده سال از بعثت پیامبر می‌گذشت. دعوت از مخفی به علنی تغییر فاز داده، تحقیر، تحریم و تمکین برای حذف گفتمان محمد کارگر نیفتاده بود. ایالات متحده قریش به سردمداری یهود طرح عملیات ترور پیامبر را در دستور کار قرار داد تا با حذف محمد، انقلاب محمد حذف شود. به دستور خدا، محمد باید از دیده‌ها پنهان شود تا دست یهود به محمد نرسد. نجات انقلاب محمد و شخص محمد، اراده‌ی اصحاب محمد را هم می‌طلبید. اراده‌ای مردی که «یَشْرِی نَفْسَهُ ابْتِغَاء مَرْضَاتِ اللّهِ» جانش را برای رضای خدا بفروشد. لیله‌المبیت شب عهد خون علی بود برای حفظ ولی. اراده‌ی علی در همراهی با نبی، یک بار دیگر ورق را برگرداند و ایثار موجب اعجاز و باطل السحر ائتلاف کفر شد.

شهدایی که امروز تشییع شدند، مأموریت‌شان در دنیا را به سرانجام رساندند و رفتند تا با دستی بازتر، از جبهه‌ی حق پشتیبانی کنند. حالا ما مانده‌ایم و کلی کار زمین مانده و برگه‌های مهر شده‌ی مأموریت. مخاطب «مایی» که می‌گویم، ما زنان هستیم و ویژه‌تر ما طلبه‌ها و مبلغ‌ها. رسالت امروز ما رسالت دیروز حضرت زینب سلام‌الله علیها است. دیگر وقت نشستن و تماشا کردن نیست. سلاح امروز ما سخن و قلم ما است. آنها که رفتند کاری حسینی کردند و مایی که ماندیم باید کاری زینبی کنیم. اما نه! صبر کنید. منظورم زینبی نیست که غالبا در روضه‌ها ساخته‌ایم. زنی که گویی در پس از دست دادن شش برادر، دو پسر و جمعا 18 محرم به زانو درآمده و فقط باید بر مظلومیتش گریست. درست است که زینب، غم دیده، زجر کشیده، کمرش خمیده و عزیزش را حسینش را در گودال به اجبار جای گذاشته و به شام رفته و مورد ظلم بی حد قرار گرفته است اما تمام زینب این نیست. 

ما کمتر از حماسه‌ی زینبی گفتیم که کاخ یزید را بر سرش آوار کرده است. کمتر از قدرت و توانایی زنی گفتیم که بت شکسته است. ما کمتر از ایمان و معنویت زینبی گفتیم که ستمگران را تحقیر کرده است. قدرت زینب‌گونه‌ی زن را که در پس دل دادن به عظمت الهی حاصل می‌شود روایت نکردیم و نشستیم تا دیگرانی بیایند و قدرت زن را در داشتن بازوان مردانه تصویر کنند. 

ما حتی وقتی جمله‌ی معروف زینب سلام‌الله علیها را بر سر منبرها گفتیم درست شرحش نکردیم. آنجا که در پاسخ عبیدالله ملعون فرمود: «ما رایت الا جمیلا» ترجمه کردیم «جز زیبایی ندیدم» مگر می‌شود سرهای بریده برایت زیبا باشد. مگر می‌شود شلاق خوردن کودکان را زیبا ببینی. مگر می‌شود جان دادن سه ساله در خرابه برایت خوشایند باشد. نه! آنچه زینب دید خود خدا بود، خدایی که جمیل است. زینب سلام‌الله علیها در وسط معرکه‌ی حق و باطل، حق را دید و شناخت و برایش هزینه داد. این برای زینب زیبا بود. اینکه باور داشته باشی «هو معکم اینما کنتم». اینکه اراده‌ات را به اراده‌ی الله گره بزنی.

 نوحه‌‌ای دارد مهدی رسولی که یک تک بیت زیبا دارد: «بتي در شام باقي بود زينب رفت سروقتش» بتی که دنباله‌اش امروز در کاخ سفید نشسته است. بتی که با او برادر کشتگی داریم. بتی که از زبونی، سب «سید علی» می‌کند و غارت شامات. بتی که وسط میز مذاکره بمب می‌ریزد. بتی که دیپلمات نیست و لات کوچه خلوت است. و مایی که باید این بت را روایت کنیم تا قلم به مزدان و حنجره فروشان وارونه روایتش نکنند تا فرصت مذاکره بخرند. باید روایت کنیم سیلی العدید را که برادرانمان بر صورت پیسش زده‌اند. باید از جنگ‌طلبی کابوی‌های غداره‌بند قلدر بگوییم، از کشورهایی که غارت کردند، از زنانی که بهشان تجاوز کردند، از کودکانی که سر بریدند، از تمام سیصد و خرده‌ای جنگی که به راه انداختند و مردمانی که آواره کردند. از دختران نگون‌بخت ژاپنی که هزینه‌ی سازش دولت‌شان با کورتکس کلفت‌های موبلند چشم‌آبی را با زایل شدن دخترانگی‌شان پرداخت کردند. از دست به دست شدن دخترکان چشم بادامی بین نره غول‌های آمریکایی مقیم اوکیناوا. خلاصه که باید منبرهای‌مان را سیاسی کنیم و جاسوس‌های آژانس و آن گروسی بی‌پدر را رسوا کنیم و حواس‌مان به گیج‌های معتاد مذاکره باشد تا با پنبه سرمان را نبرند. باید فتح برادرانمان را کامل کنیم. همه‌ی این‌ها و بیشتر را باید روایت کنیم تا نگویند:« جمهوری اسلامی جنگ‌طلب است» و بازی برده را باخته قالب نکنند. 

پستی داخل گروه فوروارد شده، با انگشت روی فلش دانلود وسط عکس می‌زنم. عکس باز می‌شود. پنج تن را در عکس می‌بینم؛ پدر، مادر و سه فرزند. پدر از سادات است. صورت‌های زیبای ریحانه سادات و فاطمه سادات در قاب چادر جای گرفته و لبخند ملیحی بر لب دارند. سیدعلی که به نظر می‌رسد کوچکترین عضو خانواده است، دستی به ارادت بر روی سینه دارد، شبیه زمان‌هایی که می‌خواهیم به اهل بیت علیهم‌السلام سلام کنیم. کنار تصویر پدر نوشته :«شهید دکتر سید مصطفی ساداتی». اسمش را سرچ می‌کنم. «دکتر سید مصطفی» را که می‌نویسم مابقی را خودش حدس می‌زند. اولین لینک را که باز می کنم، تمام چیزی که نوشته همین است:« شهید دکتر سید مصطفی ساداتی نخبه‌ علمی کشور و از اهالی روستای ارمک کاشان، به همراه همسر، سه فرزند و والدین همسرش، در حملات وحشیانه اسرائیل در تهران به شهادت رسید.»

دنبال اطلاعات بیشتری هستم. کمی دیگر لینک‌ها را بالا و پایین می‌کنم. عنوانی را که نوشته :«شهدای مظلوم راه حقیقت» باز می‌کنم. حالا اطلاعاتم کمی بیشتر می‌شود. شهید سید مصطفی، دکترای فیزیک هسته‌ای داشته و استاد دانشگاه شهید بهشتی تهران بوده است که در شامگاه شنبه ۲۴ خرداد ۱۴۰۴ در منزل مسکونی‌اش هدف حمله‌ی دشمن سفاک قرار گرفته است. باز هم یک دانشمند هسته‌ای، باز هم شهادت در کنار خانواده. آیه‌ی «بای ذنب قتلت» در ذهنم پر رنگ می‌شود، واقعا به کدامین گناه؟! آخرین آیه از سوره‌ی فتح که در وصف یاران محمد رسول‌الله است و این روزها ذکر شب و روزمان شده، جلوی چشمم رژه می‌رود:«مَثَلُهُمْ فِي الْإِنْجِيلِ كَزَرْعٍ أَخْرَجَ شَطْأَهُ فَآزَرَهُ فَاسْتَغْلَظَ فَاسْتَوَىٰ عَلَىٰ سُوقِهِ يُعْجِبُ الزُّرَّاعَ لِيَغِيظَ بِهِمُ الْكُفَّارَ» مخلص کلام این است که یاران محمد (ص) چون رشد کرده، قوی شده و روی پای خود ایستاده‌اند مغضوب کفارند. گناه‌شان استقلالشان است. غرب استعمارگر، دست برتر اصحاب رسول‌الله را برنمی‌تابد. حالا تو بشین تا صبح بر سر یک میز با این غرب وحشی مذاکره کن.

صبح زود بیدار می‌شوم. شعله‌ی زیر کتری را روشن می‌کنم. لپ‌تاپ را داخل کیفش می‌گذارم و تا آب کتری جوش بیاید، برای بیرون رفتن آماده می‌شوم. این روزها جلسات استغاثه‌مان به راه است و قرار است تا نیم ساعت دیگر دوستم بیاید دنبالم. گوشی موبایل را برمی‌دارم تا طبق عادت این روزها اخبار را چک کنم. تمام کانال‌ها از یک خبر مهم می‌گویند:«حمله‌ی آمریکا به ایران» کمی نگران می‌شوم اما شوکه نه. از واق‌واق‌های این روزهای شیطان و گیر افتادن بچه شیطان معلوم بود که ترامپ احمق یک حرکتی خواهد زد. نگرانی‌ام بیشتر بابت این است که آسیب این پاچه‌گیری چقدر بوده! با میس‌کال دوستم متوجه آمدنش می‌شوم. سریع چادر چاقچور می‌کنم، لپ‌تاپ را زیر بغلم می‌زنم و پا تند می‌کنم سمت کوچه. سوار ماشین می‌شوم. دوستم می‌گوید:«خبر را شنیدی؟» کله تکان می‌دهم که بله! بالاخره سگ پاچه گرفت. 

وارد مجلس می‌شوم. تک و توک خانم‌ها آمده‌اند. زودتر رسیده‌ایم تا فرصت راه‌اندازی سیستم صوت و تصویر را برای ارائه‌ی سخنرانی داشته باشم. کم‌کم مجلس رونق می‌گیرد و خانم‌ها جمع می‌شوند. ترس و دلهره را در چهره‌‌ی هیچ کدامشان نمی‌بینم. قبل از اینکه بحثم را شروع کنم، یکی از خانم‌ها که کمی نگران است سرش را جلو می‌آورد و می‌گوید:« حالا چی می‌شه» دلداری‌ش می‌دهم. موضوع بحثم که قرار بود پاسخ به شبهه‌ی «جمهوری اسلامی مقصر جنگ است» باشد، با پرسش این خانم عوض می‌شود. شروع می‌کنم و از دهه‌ی شصت و حمله‌ی صدام به یک نظام نوپای اسلامی می‌گویم. از اینکه صدام تنها نبود و پنجاه کشور غربی پشتش بودند. از میراژهای فرانسوی، میگ‌های روسی، بمب‌های شیمیایی آلمانی، کمک‌های اطلاعاتی آمریکایی، خیانت‌های منافقین، زمین دادن و زمان خریدن‌های بنی‌صدر، سیم خاردار نداشتن‌مان، از دست خالی بودنمان در آن نبرد نابرابر، از آسمان بی‌دفاع آن روزها، از گردن‌زدن‌های کومله در غرب کشور، از «انا لمدرکون» یاران موسی و «ان معی ربی» موسی. 

گریز می‌زنم به آیات سوره‌ی آل عمران؛ آیاتی که وصف دشمنان پیامبر (ص) را آورده، دشمنانی که قبل‌تر انبیاء را کشته‌اند و حالا دارند فرماندهان ما را می‌کشند. ادامه‌ی بحثم را با پاور ارائه می‌دهم. از نقشه‌ی ۲۰۰ ساله‌‌ی همین موبولندهای چشم‌آبی برای تجزیه‌ی ایران می‌گویم، از نقشه‌ای که شیر بود و گربه شد، از طرح خاورمیانه‌ی جدید، از نیل تا فرات صهیون، از پایگاه‌ها‌ی آمریکایی در منطقه که چون عمر سعد، خیمه‌های اباعبدالله را محاصره کرده‌اند، از هزینه‌ی ۷ تریلیون دلاری ترامپ در منطقه، از سازمان ملل و قانون جنگلش با آن حق وتوی مسخره‌اش تا ثابت کنم «جمهوری اسلامی مقصر جنگ نیست» بعد تلنگر می‌زنم که چرا دشمن توهم برش داشت که جمهوری اسلامی ضعیف شده، از کاهش مشارکت در انتخابات و ربطش به امنیت تا می‌رسم به اینکه «ولا تهنوا و لا تحزنوا، انتم الاعلون ان کنتم مؤمنین»

چند کتاب را بهشان معرفی می‌کنم. توصیه می‌کنم این روزها بیشتر کتاب‌های روایت پیشرفت و زندگی‌نامه‌ی شهدا و زنان مقاومت را بخوانند. فیلم «منصور» و «خدای جنگ» را هم در لیست تماشای‌شان بگذارند. حالا دیگر وقت قامت بستن برای نماز استغاثه به امام زمان عج است. می‌ایستیم و دسته جمعی نماز می‌خوانیم. به مولا و آقای‌مان سلام می‌دهیم. سرنوشت این جنگ نابرابر را به او که صاحب‌مان است می‌سپاریم، آخر خودش گفته: «ایران شیعه‌ خانه‌مان است، می‌شکند، خم می‌شود، در خطر است ولی ما نمی گذاریم سقوط کند. ما نگهش می‌داریم»

امروز، روز مباهله است. قبل‌تر نوشته بودم :«مباهله‌ی امروزت را بشناس». در تاریخ نمان. تاریخ را امتداد بده بیا تا اکنون. اگر چنین نکنی، تاریخ را به دست خودت سکولار کرده‌ای. دیگر قرار نیست تاریخ برای امروزت حرفی برای گفتن داشته باشد. تو فقط می‌شوی یک محب که اهل بیت علیهم‌السلام را دکانی می‌بیند صرفا برای گرفتن حاجت، که هر وقت پایش به سنگ خورد یا گردی به گوشه‌ی قبایش نشست، بیماری عارضش شد یا بچه‌اش نشد، راه کج کند سمت اهل بیت علیهم‌السلام و خدا را به آبروی آنها قسم دهد تا حاجت روا شود. صرفا آنها برایش دارالشفا شوند و باب‌الحوائج. نه اینکه بد باشد. اصلا خود اهل بیت علیهم‌السلام گفته‌اند نمک دیگ‌تان را هم از ما بخواهید. اما ما که نباید «ارکان البلاد» و «ساسه‌العباد» را فقط برای رفع حوائج خرد دنیایی‌مان بخوانیم و بخواهیم. 

خیلی فرق می‌کند ما آنها را صرفا دارالشفا بدانیم یا ساسه‌العباد. اگر نسبت‌مان با اهل بیت علیهم‌السلام نسبت اولی بود، آن وقت می‌گذاریمشان یک گوشه‌ و زندگی خودمان را داریم. حالا اگر خیلی مسلمان باشیم نماز و روضه‌مان هم به راه است. صف اول جماعت هم می‌ایستم و ض «والضالین» را هم غلیظ می‌گوییم. اگر از فرقه‌ی «دلت پاک باشد» باشیم، نماز با لاک و ناخن کاشته هم می‌خوانیم. برای زیارت به حرم هم می‌رویم. در کاسبی زیر و رو می‌کشیم اما سهم نذری محرممان هم با همان پول‌های زیر و رو کشیده، سر جایش هست. هر وقت هم گیر و گوری در کارمان افتاد، خدا را به همان اهل بیت گوشه‌ی طاقچه و لای کتاب تاریخ قسم می‌دهیم. سکولار زندگی می‌کنیم با چاشنی یاد اهل بیت علیهم‌السلام. آن وقت کربلا می‌رویم، به جمهوری اسلامی هم فحش می‌دهیم. وقتی اسرائیل حمله می‌کند، یقه‌ی جمهوری اسلامی را هم می‌گیریم که تو مقصری.

اما اگر آنها را «ساسه‌العباد» دیدیم. دیگر روزهای مهم تقویم قمری فقط برایمان یک تاریخ نیستند. که یک روزش را به یمن ولادت فلان امام شاد باشیم و به حزن عزای آن یکی امام رخت عزا بر تن کنیم. امام علیه‌السلام را می‌‌آوریم در بطن زندگی امروزمان. نه تنها امام را که رد دشمنانش را می‌گیریم تا اکنون‌مان. مثلا وقتی امروز در تقویم نوشته‌اند «روز مباهله» و ضمیمه‌اش کرده‌اند «روز خانواده» می‌فهمیم که پیامبر اسلام (ص) با خانواده‌اش به میدان مبارزه و نفرین کفر قدم گذاشته بود. با جانش، علی، با دخترش فاطمه، با پسرانش، حسن و حسین. یعنی تمامیت ایمان در برابر تمامیت کفر. تمامیت حق در برابر تمامیت باطل.

 حالا مباهله را می‌آوریم و به نماز جمعه‌ی «خشم و نصر» الصاق می‌کنیم. روزی که مردمان ایران اسلامی زیر خطر حملات دشمن با خانواده‌هایشان ، با جان‌هایشان، با کودکان خردسال‌شان وسط معرکه‌ی مبارزه تمامیت کفر با تمامیت حق بودند. مردمانی که امتداد ولایت رسول‌الله را در ولایت فقیه دیده‌اند. مسیحیان صهیون را امتداد مسیحیان نجران دیده‌اند و به مباهله برخاسته‌اند.اینجاست که اگر صبح تا شب منافقان بگویند و بنویسند« جمهوری اسلامی مقصر جنگ است» پوزخند می‌زنیم و مقهور جنگ شناختی آنها نمی‌شویم.