اندر خم یک کوچه

وقتی می‌بینیم یک نماینده از یمن می‌‌آید، در کمترین فاصله از ولی امر مسلمین می‌نشیند در حالیکه یک خنجر پر شالش دارد و تعجب می‌کنیم؛ تنها علتش عدم شناخت درست یمنی‌هاست. این اعتماد به ایمانی است که ارمغان علی بن ابیطالب(ع) است وقتی به نمایندگی از پیامبر(ص) به یمن فرستاده شد و در یک روز قلب‌های یمنی را معطوف ولایت رسول‌الله کرد، ماموریتی که قبل از او خالد بن ولید در طول شش ماه موفق به انجامش نشده بود.
مردمانی که ایمانشان را پیش از غدیر به ولایت علی علیه السلام گره زدند و پذیرفتند که ولایت علی(ع) ادامه ولایت رسول‌الله است.وقتی آخرین روزهای عمر پیامبر با او در مدینه دیدار کردند و رسول‌الله فرمود: «مردمی نازک دل و قوی ایمان خواهند بود که منصور(از یاران مهدی عج) با هفتاد هزار نفر از میان آنان برمی‌خیزد و جانشین من و جانشین وصیم را یاری می‌دهند، در حالی‌که شمشیرهایشان را با لیف خرما حمایل کرده باشند.» پرسیدند: یا رسول‌الله وصی تو کسیت؟ و او فرمود: او کسی است که خدای تعالی فرمان داده که به او تمسک کنید آنجا که فرمود : واعتصموا بحبل الله جمیعا و لا تفرقوا…….گفتند یا رسول‌الله، تو را سوگند به کسی که تو را به حق مبعوث کرده‌، او را به ما نشان بده که سخت مشتاق شده‌ایم.
فرمود: خدا او را برای مومنان متوسم قرار داده است؛ اگر با دید قلب به او بنگرید، می‌فهمید که او وصی است؛ چنانکه پیامبرتان را این‌گونه شناختید. پس بروید صف‌های مردم را در مسجد وارسی کنید؛ هرکس را که قلبتان به او کشیده شد، او وصی است، زیرا خدای تعالی می‌فرماید: بارخدایا، دل‌هایی از مردم را به سوی آن‌ها مایل گردان!
آنها به میان صفوف مردم در مسجدالنبی رفتند و دست علی(ع) را گرفتند و خدمت پیامبر آمدند و گفتند: یا رسول‌الله این کسی است که قلب‌هایمان به سوی او کشیده شد و گرایش پیدا کرد. نبی اکرم فرمود: بحمدالله شما وصی پیامبر را شناختید، پیش از اینکه او را دیده باشید. یمنیان گریستند و گفتند: یا رسول‌الله، ما به مردم نگریستیم ولی دل‌هایمان به آنها آرام نگرفت، وقتی که او را دیدیم قلبمان آرام شد، مثل اینکه پدر خود را دیده‌ایم.
این بیعت به قدری محکم بود که در سقیفه منحرف نشد و بعد از شهادت پیامبر(ص)، حکومت مدینه را به رسمیت نشناخت و مانع پرداخت زکات به خلیفه وقت، ابوبکر گردید. همین گذر ایمن از سقیفه بود که در عاشورا لبیک‌گوی هل من ناصر پسر علی(ع) شد و عمده یاران حسین (ع) را از میان قبایل یمنی برانگیخت و اینک با این اعتراف که « ما ولایت شما را امتداد خط پیامبر اسلام(ص) و ولایت امیرالمومنین (ع) می‌دانیم » پس از هزار و چهارصد سال در بین الطلوعین ظهور، در بیعت با ولی فقیهی که مردان پولتیک غرب و شرق کیش و مات مهره چینی حکیمانه اویند. تبلور یافته است.
کجای دنیا و روابط دیپلماتیک با اینهمه الزام‌ها و حساسیت‌های امنیتی آنهم در این دنیای قداره کش می‌توان اینچنین اعتمادی را سراغ گرفت؟

هلال ماه خون رخ نشان داده، به رسم هر ماه نماز اول ماه را می‌خوانم و برای همه دعا می‌کنم. غمی بر قلبم سنگینی می‌کند ؛ لباس مشکیم را می‌پوشم و دلم روضه می‌خواهد تا استخوان سبک کند زیرا بار غم ‌های بیشمار این زمانه.

اشکی که مرهم شود بر زخم‌های یک سال پشت سر از بی عدالتی‌ها و خون دل خوردن ‌های مهدی فاطمه عج، از پنجه کشیدن‌های نا مردمان به چهره دین، از روسری‌های بر باد رفته، از خیانت‌های مردان سیاست ، از بی بصیرتی مردمانی که انگشت اتهامشان به سمت ولی زمانه نشانه رفته ؛ از پایمال شدن خون‌های شهیدان و طعنه های بیماردلان، از بی اعتقاد شدن آنها که دوستشان داری؛ از غم مظلومان یمن که زیر سکوت رسانه‌ها و نگاه سرد حقوق دروغین بشر از دم تیغ گاوهای شیرده یانکی ها می گذرند و باز هم ایستاده اند؛ از غم خرد شدن استخوان‌ مستضعفان زیر چرخ بی تدبیری کدخدا پرستان و از بی عرضگی‌های خودم در این جنگ نابرابر حق و باطل که نه در جبهه جنگ سخت می‌جنگم و نه در جبهه جنگ نرم.

و از میان گریزهای ناگزیر یک روضه خوان مرغ دلم پر می‌کشد و می‌نشیند بر بام زیارت جامعه ائمه المومنین و این فراز های آتشینش که بدل می‌کند خون دل‌هایم را به اشک گرمی لغزان بر روی گونه‌ها:

“يَا مَوَالِيَّ فَلَوْ عَايَنَكُمُ الْمُصْطَفَى وَ سِهَامُ الْأُمَّةِ مُغْرَقَةٌ فِي أَكْبَادِكُمْ وَ رِمَاحُهُمْ مُشْرَعَةٌ فِي نُحُورِكُمْ‏ اى ائمه هدى آقايان من اگر رسول اكرم حضرت مصطفى (ص) حال شما را مشاهده مى ‏كرد در آن هنگام كه تيرهاى امت ظالم غرق در خون پاك جگرهاى مجروح شما بود و نيزه‏هايشان آب از گلوى شريف شما می نوشيد

وَ سُيُوفُهَا مُولَغَةٌ (مُولَعَةٌ) فِي دِمَائِكُمْ يَشْفِي أَبْنَاءُ الْعَوَاهِرِ غَلِيلَ الْفِسْقِ مِنْ وَرَعِكُمْ‏ و شمشيرهايشان حريص بريختن خون پاك شما بود و فرزندان زنا شفاى عطش فسق و فجورشان و خشم كفر و نفاقشان را از خونهاى پاك با ورع و ايمان شما مى‏ دادند

وَ غَيْظَ الْكُفْرِ مِنْ إِيمَانِكُمْ وَ أَنْتُمْ بَيْنَ صَرِيعٍ فِي الْمِحْرَابِ قَدْ فَلَقَ السَّيْفُ هَامَتَهُ‏ و شما اهل بيت رسول (ص) بعضى در محراب عبادت به تيغ دشمن مى ‏غلطيديد در حالى كه شمشير فرق مباركش را شكافته

وَ شَهِيدٍ فَوْقَ الْجَنَازَةِ قَدْ شُكَّتْ أَكْفَانُهُ بِالسِّهَامِ (شُبِّكَتْ بِالسِّهَامِ أَكْفَانُهُ) و برخى شهيد بالاى جنازه كفنش از تيرهاى دشمن سوراخ سوراخ گشته

وَ قَتِيلٍ بِالْعَرَاءِ قَدْ رُفِعَ فَوْقَ الْقَنَاةِ رَأْسُهُ وَ مُكَبَّلٍ فِي السِّجْنِ قَدْ رُضَّتْ بِالْحَدِيدِ أَعْضَاؤُهُ‏ و برخى قتيل به عراء كربلا در حالى كه سرش بعد از شهادت به بالاى نى مى ‏رفت و برخى بسته به زنجير در قيد زندان حلقه ‏هاى زنجير اعضاى بدنش را نرم ساخته

وَ مَسْمُومٍ قَدْ قُطِّعَتْ (قُطِعَتْ) بِجُرَعِ السَّمِّ أَمْعَاؤُهُ وَ شَمْلُكُمْ (شَمَلَكُمْ) عَبَادِيدُ تُفْنِيهِمُ الْعَبِيدُ وَ أَبْنَاءُ الْعَبِيدِ و برخى از زهر ستم امت امعاء و اندرونش قطعه قطعه مى ‏گشت و حال آنكه شمل مخالفان شما آزادگان عالم بنده و بنده ‏زادگانى بودند كه حتى بندگان پست آنان رانابود مى ‏كردند

فَهَلِ الْمِحَنُ يَا سَادَتِي إِلاَّ الَّتِي لَزِمَتْكُمْ وَ الْمَصَائِبُ إِلاَّ الَّتِي عَمَّتْكُمْ وَ الْفَجَائِعُ إِلاَّ الَّتِي خَصَّتْكُمْ‏ پس اى امامان من اى آقايانم آيا بر شما خاندان رسول تمام مصايبى كه وارد شده غير از آن مصيبت وارد بر شما در عالم محنت و مصيبتى وجود دارد آيا فجايع و ظلم و بيدادى غير آنكه از اين امت بشما بزرگواران اختصاص يافت در عالم هست

وَ الْقَوَارِعُ إِلاَّ الَّتِي طَرَقَتْكُمْ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْكُمْ وَ عَلَى أَرْوَاحِكُمْ وَ أَجْسَادِكُمْ وَ رَحْمَةُ اللَّهِ وَ بَرَكَاتُهُ‏ و حادثه ناگوار سختى جز آنچه بر شما فرا رسيد در جهان هست؟ درود و رحمت خدا و بركاتش بر ارواح پاك و اجسام شريف شما باد”

و اینجاست که تزریق امید را در رگهای خشکیده از گناه و قلب چلوسیده از پلیدی حس می کنی و قدرت می گیری کمر خم شده زیر بار معصیت را کمی راست کنی و عزمت را برای زمین زدن نفس سرکش جزم کنی و گرمی روشنایی نوری را که برای ادامه مسیرت نیاز داری در کنج خانه دلت حس کنی و اینها همه معجزه اشکند و چه نگون بختند کسانی که سخن از افسردگیِ گریاندن و گریستن محرم می رانند.

دیروز برنامه عصر میزبان خانم هیام عطوی بود.کسی که از پانزده سالگی همراه شهید چمران و جز آن 450 نفر کودک و نوجوانی بود که آقا مصطفی برای حمایتشان پشت پا زد به تمام خوشی و راحتی و آسایشی که در قلب آمریکا داشت.

هیام از عنفوان جوانی و زیر دست کسی تربیت شد که هرگز کسی عظمت روحش را نشناخت و آنچنان هنوز عاشقانه از استادش نام میبرد که گویی هنوز او را حاضر و ناظر میبیند.

هیام حرفهایی زد که برای هر قلب آزاده و نه فقط مسلمان ,دردآور بود.از مظلومیت و در عین حال اقتدار #حزب_الله گفت و ناسپاسی ما ایرانی ها. از اینکه ما آنقدر نمک نشناش شده ایم که به او توصیه کرده اند وقتی که در ایران هست عربی حرف نزند.

خیلی حرفها زد و وقتی به #یمن رسید و روایت مظلومیت این ملت مقاوم و مستضعف را گفت که تصور می کنند قلب ملت ایران برایشان می تپد ,دلم آتش گرفت.

به خودم گفتم خدا راشکر گویی آنجا هم سکوت رسانه ای برقرار است که خبر بی مهریها را به گوششان نرسانده است.

گفتم خدا را شکر که نمی دانند ملت ایران مغزشان پر شده با هجویات bbc و voa و آمدنیوز و من و تو و سرشان گرم دلقک بازی اعتدالیون و اصلاحات و بهاری هاست.

گفتم خدا را شکر که هنوز خبر کرختی رگ غیرت ایرانی ها به گوششان نرسیده که خبر عروسی فلان هنرپیشه با بهمان بازیگر برایشان داغتر است از داغ مردم یمن.

گفتم خدا راشکر که یمن گوشش به بعضی واقعیات هنوز بدهکار نشده, خدارا شکر. و اینجا بود ذهنم گریزی زد به حرفهای سید مرتضی :” وجود و بقای انقلاب به دین و دینداری مردم رجوع دارد؛ پس هر چه بتواند انسان را به غفلت بکشاند می تواند اسباب یک مبارزه سیاسی با انقلاب اسلامی واقع شود: از عکس های فوتبالیست های حرفه ای در آدامس های بادکنکی گرفته تا دانستنی های عملی، دیدنی های توریستی… رمان های عشقی و پلیسی و ایدئولوژی های سیاسی، یعنی هر چه بتواند بنیان دینداری را سُست کند، فی نفسه می تواند در خدمت مبارزه با انقلاب اسلامی که بر اصل « عینیتِ دیانت و سیاست » استوار است واقع شود. بنابراین، غرب برای مبارزه با انقلاب لازم نیست که حتماً روی به مقابله سیاسی و نظامی بیاورد؛ همه چیز، مشروط بر آنکه بتواند مردمان را از دین غافل کند، یک سلاح سیاسی است. ” و امروز این غفلت محقق شده است.

ادامه »

هیچ وقت از جام جهانی خاطره خوبی نداشتم چرا که همیشه بدترین جنایتها در حق مظلومان در سایه همین جام کذایی رقم خورده و در انحراف افکار عمومی نقابی شده برای تجاوز بیشتر در حق زنان و کودکان بیگناه. خوشحالی را تکفیر نمیکنم اما نه آنجایی که باعث غفلت انسان از دنیای پیرامونش شود ,حضرت علی علیه السلام در خطبه ای می فرمایند:من مثل آن حیوان گیج بی هوش نیستم ,توی لانه ام نمی خوابم تا صیاد مرا بگیرد, بلکه از پیش آمدها برای فهم مسائل بعدی استفاده میکنم. در جای دیگری هم مولا میفرمایند :بندگان مقرب خداوند, کسانی هستند که به باطن دنیا نظر می کنند وقتی که مردم به ظاهر آن می نگرند. و #جام_جهانی امسال مهوع تر از همیشه هست,چون مهم ترین پدیده قرن یعنی یمن رو به محاق برده و وسیله ای شده برای هجمه تمام عیار بر علیه #انقلاب و افکار عمومی با حمله به فلسطین و تخریب رابطه دو ملت. در واقع بازی های جام جهانی,جهانی را به بازی گرفته تا اتفاقات واقعی و تلخی را در پس هیجانات کاذب آن رقم بزند.در حالیکه مهد#انقلاب بازیچه دست لیبرالهاست و صدای چکمه سازمان مللی ها خیلی نزدیک به گوش می رسد و پروژه بستن دستان مقاومت به نفس گیرترین لحظه هایش رسیده و بند بندش در حال اجرایی شدن,آیا رمقی برای شادی و پایکوبی می ماند؟ وقتی کشتار مردم مظلوم #یمن و #فلسطین کمی آنطرفتر از ام القرای اسلام و در سایه شوی جام جهانی در حال رقم خوردن است,آیا می توان به ظاهر زیبای این جام که باطنی زهرآلود و متعفن دارد دلخوش کرد؟ وقتی مظلومترین مردم سخت ترین روزهای زندگیشان را سپری می کنند,گرسنه و تشنه ,با دستان خالی و پای برهنه,آنهم در برابرائتلافی سعودی صهیونیستی آمریکایی,آیا می توان تنها به صدر نشینی از سر معجزه تیم ایران دلخوش کرد؟ وقتی مقاوم ترین امتِ محبوب رسول الله که به تعبیر ایشان نازک‌دلترین مردم و راسخ ترین در ایمان هستند, اینچنین طعمه تمامیت باطل شده و پرپر میشوند آیا می توان به بهانه گل به خودی یک مراکشی بر طبل شادانه کوبید؟ اینکه امسال,ایران اصطلاحا در گروه مرگ قرار گرفته,باید نگران بود یا وقتی در این سوی جهان و در سایه سکوتی مرگبار ملت یمن را مرگ در آغوش گرفته است. ملتی مظلوم,تحریم شده که در نهایت محرومیت در برابر تمام دنیای استکبار از زر سعودی,زور آمریکایی و تزویر صهیونیستی مجاهدانه ایستاده است. ملتی که خودش باید برای خودش بازی کند,خودش گل بزند و خودش ببرد. برای یمن باید خون گریست. یمن را از یاد نبریم. کاملا بیربط:عجبا از سجده …  در گوش زمین زمزمه می کنی اما در میان آسمان ها می شنوند