.اینروزها نه دلم از تحریم هایی که قرار است اجرایی شود می گیرد و نه از پروپاگاندای رسانه ای مزدوران که دایم در حال القای یأس و ترسِ از جنگ به مردم هستند و نه حتی دلم از میلیشیای دوربین به دست و مزدورِ مریم هزار داماد می لرزد. چیزی که کام اینروزهایم را تلخ میکند و از کوره به درم می کند و صبرم را از کاسه تحمل لبریز میکند , فلش اتهام ناکارآمدی و بی خیالی است که به سمت سید علی مظلوم و مقتدر گرفته میشود.
غصه می خورم وقتی می بینم اویی که چون مولایش ساده می خورد ,کهنه می پوشد و حتی ریالی از بیت المال حقوق نمیگیرد , به جای تمام نجومی بگیران و لاکچری پوشان و اسباط پر پز و تجمل خمینی کبیر فحش می خورد.
دلم میگیرد وقتی میبینم بساط بیت المال بر سر سفره شتران مست لیبرال پهن شده و تا بیخ ریشه مجلس و دولت را بید نفوذ زده و قوه قضاییه مصلحت را بر عدالت برگزیده و وزارت اطلاعات مسؤول تامین امنیت مفسدان اقتصادی شده و برای اینهمه ناکارآمدی فحشش را سید مظلوممان دشت می کند.
غصه می خورم وقتی با جاهلان بی منطقی مواجه می شوم که توقع عزل رییس جمهور را از سید باقی بر انقلاب دارند که موقع رای بنفششان نشنیدند هشدارش را وقتی میگفت به کسی رای ندهید که مملکت را چهل سال به عقب برگرداند و لبیک گفتند ندای سید باغی بر انقلاب را و تَکرار کردند با روحانی تا 1400 سلبریتی های هضم شده در معده لیبرالها را.
اما فقط یک چیز جواب تمام این دلخوریهایم را می دهد و آنهم ماجرای معاویه و بدعت سبّ علی علیه السلام بر منبرها و پیام معاویه به مولایم که هنوز در گوش تاریخ پیچیده است :” به علي (عليه‌السلام) بگو من با صد هزار نفر سربازي به سراغش خواهم رفت كه يكي از آنها هم تفاوت ميان شتر نر و ماده را نمي‌داند و آنها را از يكديگر تشخيص نمي‌دهد.”
آخرین نظرات