اندر خم یک کوچه

هنوز مهر ابلاغیه‌ی رهبر انقلاب به دولت در رابطه با وضعیت حجاب خشک نشده و حلاوت بیانات ایشان در رابطه با کرامت زن در کام‌ها باقی است و تأکیدشان به رسانه‌ها بر مراقب از عدم ترویج تفکر غلط سرمایه‌داری درباره‌ی زن تیتر یک رسانه‌ها است که کلیپ‌هایی از یک ماراتن در کیش که گویی از هفت دولت آزاد است، در مجازی وایرال می‌شود. زنانی مکشفه که گویی در لیگی دیگر در کشوری غیراسلامی در حال دویدن به سمت دروازه‌های غربی شدن هستند. به گفته‌ی رسانه‌های رسمی مجوز این ماراتن به تصویب شورای تأمین کیش رسیده بوده و علی رغم وجود بنرها و استندهای اطلاع‌رسانی درباره ضوابط پوششی، هیچ نظارتی هنگام برگزاری بر اجرای این هشدارها وجود نداشته است.

 البته این وضعیت تنها منحصر به این مسابقه هنجارشکنانه نیست. گویا در رابطه با وضعیت فرهنگی قرار است در بر همین پاشنه بچرخد به گونه‌‍ای که ضوابط و قوانین صرفا روی کاغذها باقی بمانند و به مرحله‌ی اجرا که می‌رسند لنگ بزنند. اسفبارتر آنکه ماراتن کیش نشان داد کار از رهاسازی عبور کرده و به مرحله‌ی جدید بسترسازی برای هنجارشکنی و فراهم آوردن بستر گناه رسیده است. برگزاری مسابقه‌ی ماراتن با زنان بی‌حجاب در کیش، آن هم درست زمانی‌که لبه‌ی درگیری ایران اسلامی با غرب الحادی بر سر مسئله‌ی حجاب است، تنها یک مسابقه ساده نیست، بلکه با توجه به پیشینه‌ی تاریخی ماراتن می‌توان آن را قدرت‌نمایی جریان سکولار غربگرا نه تنها در برابر اسلام بل‌که در تقابل با ایران قلمداد کرد.

موید این ادعا را می‌توان هم از خوشحالی رسانه‌ی معلوم‌الحال بی بی سی به خاطر این هنجارشکنی مشاهده کرد و هم از توئئیت کسی مثل رضا رشیدپور: «برای نشاط اجتماعی و امیدآفرینی و شکستن تصویر انحصاری ایران در رسانه‌های جهان، ماراتن تهران را برگزار کنید.» چرا باید رسانه‌های جهان را به دیدن ماراتن تهران فرا بخوانیم؟ این فراخوان یا از سر جهل است یا خیانت. چراکه پیشینه‌ی تاریخی ماراتن به قرن‌ها قبل از میلاد، به نبرد ماراتن بین ایرانیان و یونانیان بازمی‌گردد. نبردی که به علت شرایط نامساعد به عقب‌نشینی ایرانیان در مقابل یونانیان منجر شد. اما هنوز که هنوز است غرب این نبرد را برای خود یک پیروزی بزرگ قلمداد می‌کند و با جعل تاریخ سعی می‌کند نبرد ماراتن را یک شکست تحقیرآمیز برای ایرانی‌ها جلوه داده و برای خود ریشه و هویتی تاریخی جعل کند.

 ما در یک نبرد تمدنی و تاریخی در مقابل غرب قرار گرفته‌ایم که جاعلان تاریخ به مدد خواب غفلت برخی مسوولان و فراموشی تاریخی برخی ایرانیان تلاش دارند تا با جعل کردن تصویر ناصواب رسانه‌ای از زنان ایرانی، در ماراتن حجاب دست برتر را به زنان مکشوفه دهند و حجاب را در ایران مغلوبه نشان دهند. در واقع غرب نه تنها دین را بل‌که ایران را نشانه رفته است. اما تاریخ به ما می‌گوید خشایار شاه شکست داریوش در ماراتن را با فتح آتن جبران کرد. آیا مسوولان و مردم از خواب غفلتی چنین سنگین بیدار خواهند شد؟ خواب غفلتی که اسلام و ایران را همزمان در مخاطره قرار داده است و راهکارش خودباوری و بازگشت به هویت تاریخی و فرهنگی ایران عزیز است.

 «بدنم را دوست نداشتم» «سه سال جلوی آینه نرفتم» اینها جملات یک ترنس و یکی از شخصیت‌های مستند «ترنس‌کشی» بود که بر مبنای همین تصور از خود دست به عمل تغییر جنسیت زده بود. این مستند را در کنار تعدادی از طلاب و به دعوت حوزه هنری یزد به تماشا نشستیم. مستند جدید و بسیاار قابل تأمل آقای محسن آقایی که با دیدی واقع‌گرایانه و دقیق به مسئله‌ی ترنس‌ها و عمل‌های تغییر جنسیتی که در ایران رقم می‌خورد، پرداخته است. مستند که حاصل یک کار پژوهشی قوی است تلاش کرده تا لنز دوربین را به سمت زوایای کمتر پرداخته شده اما حیاتی زندگی ترنس‌ها ببرد و از حقایق پس از عمل و دست‌های پنهان ترویج این عمل پرده بردارد و به ابهاماتی که در مورد این افراد وجود دارد، پاسخ دهد؛ از چگونگی عمل تغییر جنسیت تا مسائل مرتبط با ازدواج آنها. مستند تلاش می‌کند تا با ارائه‌ی تعریفی درست از ترنس، راهکار غلط برخی پزشکان و روانشناسان را به چالش بکشد و پرده از حقیقت فتوای مراجع به ویژه امام و رهبری بردارد که به غلط تبدیل به مجوز شرعی این عمل حرام در ایران شده است. در واقع ترنس کسی است که از نظر روانی جنسیت خود را نپذیرفته و تصور می‌کند تنها تیغ جراحی است که می‌تواند ذهنیت او را با جنسیتش تطبیق دهد. اما تنهایی، انزوا، ناتوانی‌های جنسی پس از عمل و مشکلات روانی که گاه فرد را تا خودکشی پیش می‌برد، گواه این مطلب است که تغییر جنسیت اتفاق نیفتاده و تنها آورده‌ی این عمل برای جراحان و روانشناسانی است که با این ملال جنسیتی کاسبی می‌کنند.  بعد از دیدن مستند دغدغه‌ام نسبت به جنسیت و تفاوت‌های جنسیتی، جان تازه‌ای گرفت به گونه‌ای که مهمترین دستاورد این مستند در کنار تمام آورده‌های دیگری که برای من داشت، تقویت باور به جنسیت‌مندی نفس بود. چراکه اگر معتقد باشیم جنسیت فقط متعلق به همین کالبد مادی است و با نفس رابطه‌ای ندارد، پس چرا یک ترنس بعد از عمل تغییر جنسیت دچار آشفتگی روحی و روانی شده و تا مرز خودکشی پیش می‌رود. مگر نه این است که عمل فقط خلقت جسمی را دستکاری می‌کند پس چرا ما شاهد آشفتگی روحی این افراد بعد از عمل هستیم. این موضوع می‌تواند مویدی بر این مطلب باشد که چه بسا جنسیت ارتباطی با بعد ماورایی از حیات انسان داشته باشد. حقیقتی که از خلال آیات معاد نیز قابل برداشت است و چه بسا بتوان از رهگذر غور در این آیات به پاسخ‌هایی حقیقی برای این سوال رسید که: « آیا جنسیت امری اصیل و حقیقی است یا صرفا یک برساخت اعتباری؟ اگر جنسیت امری حقیقی نیست پس چرا در بهشت هم صحبت از زوجیت، خانواده و اطوارهای زنانه است؟ آیا این آیات بیان‌گر این حقیقت نیستند که زن و مرد بودن با نفس ما پیوندی حقیقی دارد؟» موضوع نگران‌کننده، آماری بود که دکتر لاور یکی از پژوهشگران این مستند فاخر، بعد از پخش مستند در رابطه با رشد درخواست تغییر جنسیت بین جوانان و نوجوانان در ایران ارائه دادند که از ۹۲۰ مورد در سال ۹۱ به بالای ۳۰۰۰ مورد در سال ۱۴۰۲ رسیده است و قابل تأمل‌تر آنکه ۹۲ درصد از این افراد دخترانی هستند که تمایل به تغییر جنسیت و مرد شدن دارند. مسئله‌ای که هم اصل زوجیت را مورد مخاطره قرار داده و هم زنانگی را. نکته‌ی مهم بعدی مطالبه‌ی به حق و بجای دکتر لاور از جامعه‌ی حوزوی بود. مطالبه‌ای که نیازمند تعامل حوزه و دانشگاه برای ارایه‌ی راهکاری حقیقی برای این مسئله است. راهکاری برون آمده از دین وحیانی اسلام که معتقدیم یک دین جهان شمول است. امیدوارم این مستند فتح بابی به سوی این تعامل ارزشمند و حیاتی شود که علاوه بر درمان این ملال جنسیتی به ارائه‌ و اثبات نظریه‌ای بنیادین در مسئله‌ی جنسیت برآمده از دین اسلام منجر شده و بر مبنای آن راهکارهای تربیتی مبتنی بر تفاوت‌های جنسیتی جدی گرفته شود. در پایان از تلاش‌های ستودنی آقایان محسن آقایی و دکتر لاور و مجموعه سفیر فیلم برای ساخت این مستند ارزشمند عمیقا تشکر می‌کنم و امیدورام خداوند به این تلاش‌های مقدس برکت دهد.

از دیروز و بعد از وایرال شدن آن فیلم ناهنجار، متحیرم! فیلم اصلی را چند دختر دانشجو گرفته‌اند و همان فیلم وایرال شده است. گاهی می‌خندند و گاهی از سر تعجب جیغ می‌شکند. یکی‌شان می‌گوید: «عجب اندامی هم داره» لحظه به لحظه حرکات دختر را زیر لنز دوربین موبایلشان رصد می‌کنند و هر چرخش و گردشش به چپ و راست محوطه دانشگاه را تحلیل می‌کنند. از اینهمه بی‌تفاوتی آن هم نسبت به هم نوعشان متحیرم. 

متحیرم! چرا در چنین شرایط بحرانی به جای نجات یک غریق (حالا به هر دلیل) ترجیحشان دست به دوربین شدن است؟ کانه در حال تماشای یک تئاتر هیجان انگیزند.

متحیرم! وقتی جمع دانشجویان دختر و پسر اطراف آن زن را می‎بینم. گویی نه خانی رفته و نه خانی آمده، انگار نه انگار که وسط روز روشن جلو چشم نامحرم، در دل یک جامعه مسلمان شیعه وسط مملکت امام زمان عج ناموس یک هم‌وطن به هر دلیل لخت شده و در یک مکان عمومی قدمکش راه می‌رود. 

متحیرم! از دختران چادری که در حال عبور از همان حوالی‌اند و ترجیح می‌دهند در میان یک مارپیچ سکوت لعنتی خودشان را به ندیدن بزنند. چرا هیچ کدامشان اورژانسی بودن مسئله را درک نمی‌کنند و بی تأمل به سمت آن دختر پا تند نمی‌کنند؟ 

به این می‌اندیشم که اگر شهید زین‌الدین وسط این معرکه بود چه می‌کرد؟  نمی‌دانم ماجرای اذان دادن بی‌وقتش را شنیده‌اید یا نه؟ می‌گویند یک موتورگازی داشت که صبح و عصر مرکب راهوارش برای رفتن به مدرسه بود. یک روز میان همین آمد و شدها، پشت چراغ قرمز موتورش را می‌زند روی جک و با یک خیز روی زین موتور می‎پرد و شروع می‌کند به اذان گفتن «الله اکبر الله اکبر…..»

نه وقت اذان ظهر است نه اذان مغرب!

«اشهد ان لا اله الا الله…»

عبوری‌های غریبه فکر می‌کنند دیوانه شده و متلک بارش می‌کنند و به ریشش می‌خندند.

هم‌قبیله‌ای‌هایش متحیر نگاهش می‌کنند. 

رنگ سبز چراغ که رخصت رفتن می‎دهد و ماشین‌ها می‌روند، هم قبیله‌ای‌ها راه کج می‌کنند سمت آقا مجید. با همان تحیر نگاهش می‌کنند و می‌پرسند: «آقااا مجید؟ چطور شد یهو؟ حالتون خوب بود که!»

مجید نگاهی به رفقایش می‌اندازد و می‌گوید: «متوجه نشدید؟! پشت چراغ قرمز یه ماشین عروس بود که عروس توی اون بی حجاب نشسته بود و آدمای دورش نگاهش می‌کردن. دیدم تو روز روشن جلو چشم امام زمان داره گناه می‌شه. به خودم گفتم چکار کنم که اینا حواسشون از اون خانوم پرت بشه. دیدم این بهترین کاره !»

متحیرم! چه بر سر جامعه‌ای آمده که شهید زین‌الدین‌ها را تحویل دنیا داده است؟

هنوز مدت زمان زیادی از وایرال شدن کلیپ صحبت‌های جنجالی علی ضیاء با اردشیر رستمی و دفاع از حقوق همجنس‌بازان و طبیعی جلوه دادن انحرافات جنسی نگذشته است که تشت رسوایی دیگری از بام المپیک پاریس بر زمین می‌افتد. آنجلا کارینی بوکسور زن ایتالیایی مقابل ایمانه خلیف الجزایری، مردی که بر اساس میل شخصی خود تصمیم گرفته زن باشد، قرار می‌گیرد وکارینی تنها بعد از گذشت 46 ثانیه از آغار رقابت روی رینگ زانو زده و با چشمانی اشکبار به باخت تن در می‌دهد. کارینی پس از پذیرش شکست در جمع خبرنگاران می‌گوید: «من برای مبارزه وارد رینگ شدم و تسلیم هم نشدم. اما دلم شکسته است و ترجیح دادم برای سلامتی خودم به این مبارزه پایان دهم. من هرگز در زندگی‌ام چنین مشت‌هایی را حس نکرده بودم.»

 نکته عجیب اینکه ایمانه خلیف سال گذشته و پس از آزمایش‌های هورمونی از ادامه مسابقات جهانی کنار گذاشته شده بود، چرا که در آزمایش‌های ژنتیکی او، کروموزوم مردانه وجود داشته، اما کمیته بین‌المللی المپیک امسال به او اجازه می‌دهد تا در مسابقات زنان شرکت کند.

کارینی امروز قربانی فراجنسیت‌گرایی و گذر از زوجیت در غرب است. اگر گفتمان‌های شبه‌علمی و پژوهش‌های سوگیرانه‌ی فمنیستی اجازه دهد کمتر کسی است که نداند زن و مرد از نظر قدرت بدنی هم‌سطح نیستند. استون ای رودز در کتاب «تفاوت‌های جنسیتی را جدی بگیریم» می‌نویسد: « زنان، که عموماً از نظر فیزیکی ضعیف‌تر از مردان هستند کمتر می‌توانند از طریق نزاع چیزی به دست آورند و از تلافی نیز وحشت بیشتری دارند؛ تفاوت‌های جنسی در زمینه‌ی ترس از خطر فیزیکی، نیز فراگیر است.»

او در ادامه‌ی بیان می‌کند که : « برخی فمینیست‌ها تمام کتاب‌های خود را به این ادعا اختصاص داده‌اند که اگر زنان مانند مردان آموزش ببینند به فاصلۀ قدرت پایان خواهند داد. اما شواهد چیزی دیگر می‌گویند. در دانشکده نظامی وست پونیت تمرینات بدنی سخت برای هر دو جنس به جای کاهش تفاوت‌های قدرتی سبب افزایش آن می‌گردد. هشت هفته پس از تمرین، افسران جوان مرد در پرس سینه در مقایسه با زنانی که همان تمرین‌ها را انجام داده‌اند ۲۷۰ درصد قدرتمندتر عمل می‌کنند. فقط ۵ تا ۷ درصد از زنان به اندازۀ مردان معمولی قدرت دارند. در مجموعه‌ای از آزمایش‌ها این نتیجه به دست آمده که در مورد مردان «متناسب»، تمرکز بیشتر هموگلوبین و چربی بدنی کمتر، آنها را در تمام ورزش‌ها به استثناء شنا در مسیرهای طولانی دارای امتیازی فوق زنان متناسب می‌کند.»

این دنیایی است که غرب به اسم برابری برای زنان ساخته است. اگر در ابتدای انقلاب فرانسه و تدوین منشور حقوق بشر حق زنان به عنوان شهروند نادیده گرفته و گردن زنان معترض زده شد، امروز در المپیک فرانسه رسما جنسیت زن حذف شده است و این یعنی پایان زنانگی در غرب. پایانی که امروز امثال ضیاءها و رستمی‌ها در نقطه‌ی آغازش ایستاده‌اند.

همزمان با روز ارتش و در حین برگزاری رژه، تصاویری از یگان بانوان نوپو در فضای مجازی وایرال می‌شود. اما آنچه قابل تأمل و نگران‌کننده است، حذف چادر برخی از بانوان حین اجرای عملیات رژه است. بانویی با در دست داشتن سلاح بر لبه‌‌ی سپر بیرونی ایستاده اما چادر را که سلاح اصلی دیروز و امروز زنان مسلمان در نبرد برابر دشمن است، زمین گذاشته.

یادم به خاطره‌ای می‌افتد که زمانی از یکی از بانوان دفاع مقدس خواندم. خاطره را دقیق یادم نیست اما مضمون آن خاطره این بود که وقتی پیکر مجروح رزمنده‌ای را می‌خواستند برای درمان منتقل کنند و آن بانو برای حرکت تندتر قصد می‌کند تا چادرش را زمین بگذارد ناگهان متوجه می‌شود که دستان آن رزمنده چادرش را گرفته و از او می‌خواهد این کار را نکند و می‌گوید ما می‌جنگیم تا شما چادرتان را زمین نگذارید. 

اما مهمتر از این خاطره نقلی است از خانم دباغ در رابطه با حساسیت امام راحل(ره) نسبت به حفظ چادر در هر شرایطی:

« از فرانسه که آمدم هنوز مانتو و شلوار تنم بود، در مهران پایم صدمه دید و با عصا راه می‌رفتم و با مانتو و شلوار خدمت امام(ره) رسیدم تا گزارش بدهم، امام(ره) فرمودند: شما چادر ندارید؟ بگویم احمد برایتان یک چادر بخرد؟ گفتم: نه حاج آقا! اما چون به کوه می‌رفتم و اسلحه روی دوشم بود و فشنگ به کمرم و قمقمه به پهلویم و گاهی هم سه پایه تیربار را روی دوش می‌گرفتم، چادر سر کردن برایم خیلی مشکل بود، فرمودند: چادر برای زن بهتر است. از آن روز چادر سر کردم.»

حضرت آقا هم دیدگاهی بسیار مترقی در رابطه با چادر دارند:«بیاییم با خودمان فکر کنیم که حجاب داشته باشیم اما چادر نباشد؛ این فکر غلطی است. نه این که من بخواهم بگویم ،چادر نوع منحصر است؛ نه من می‌گویم چادر بهترین نوع حجاب است؛ یک نشانه ی ملی ماست؛ هیچ اشکالی هم ندارد؛ هیچ منافاتی با هیچ نوع تحرکی هم در زن ندارد.»

وقتی شما که بخشی از حاکمیت هستید وارد مرزهای خاکستری می‌شوید و از ارزش‌ها عقب می‌نشینید نباید توقع داشت مردم از خطوط قرمز عبور کنند؟ چرا مراقب پیامی پارادوکسیکالی نیستید که به مخاطب ارسال می‌کنید؟ قرار نبود وقتی زن اسلحه به دست می‌گیرد، سلاح اصلی‌ش را زمین بگذارد.

به نظرم آیه‌ای که از خطر غفلت از سلاح در میدان نبرد می‌گوید شامل چادر هم می‌تواند بشود:« وَ لْيَأْخُذوا حِذْرَهمْ وَ أَسْلِحَتَهمْ وَدَّ الَّذينَ كَفَروا لَوْ تَغْفُلونَ عَنْ أَسْلِحَتِكم وَ أَمْتِعَتكمْ..احتياط را از دست ندهيد و سلاح را زمين نگذاريد؛ زيرا كافران دوست دارند كه از سلاح‌ها و کالاهای خويش غافل شويد»