اندر خم یک کوچه

هلال ماه خون رخ نشان داده، به رسم هر ماه نماز اول ماه را می‌خوانم و برای همه دعا می‌کنم. غمی بر قلبم سنگینی می‌کند ؛ لباس مشکیم را می‌پوشم و دلم روضه می‌خواهد تا استخوان سبک کند زیرا بار غم ‌های بیشمار این زمانه.

اشکی که مرهم شود بر زخم‌های یک سال پشت سر از بی عدالتی‌ها و خون دل خوردن ‌های مهدی فاطمه عج، از پنجه کشیدن‌های نا مردمان به چهره دین، از روسری‌های بر باد رفته، از خیانت‌های مردان سیاست ، از بی بصیرتی مردمانی که انگشت اتهامشان به سمت ولی زمانه نشانه رفته ؛ از پایمال شدن خون‌های شهیدان و طعنه های بیماردلان، از بی اعتقاد شدن آنها که دوستشان داری؛ از غم مظلومان یمن که زیر سکوت رسانه‌ها و نگاه سرد حقوق دروغین بشر از دم تیغ گاوهای شیرده یانکی ها می گذرند و باز هم ایستاده اند؛ از غم خرد شدن استخوان‌ مستضعفان زیر چرخ بی تدبیری کدخدا پرستان و از بی عرضگی‌های خودم در این جنگ نابرابر حق و باطل که نه در جبهه جنگ سخت می‌جنگم و نه در جبهه جنگ نرم.

و از میان گریزهای ناگزیر یک روضه خوان مرغ دلم پر می‌کشد و می‌نشیند بر بام زیارت جامعه ائمه المومنین و این فراز های آتشینش که بدل می‌کند خون دل‌هایم را به اشک گرمی لغزان بر روی گونه‌ها:

“يَا مَوَالِيَّ فَلَوْ عَايَنَكُمُ الْمُصْطَفَى وَ سِهَامُ الْأُمَّةِ مُغْرَقَةٌ فِي أَكْبَادِكُمْ وَ رِمَاحُهُمْ مُشْرَعَةٌ فِي نُحُورِكُمْ‏ اى ائمه هدى آقايان من اگر رسول اكرم حضرت مصطفى (ص) حال شما را مشاهده مى ‏كرد در آن هنگام كه تيرهاى امت ظالم غرق در خون پاك جگرهاى مجروح شما بود و نيزه‏هايشان آب از گلوى شريف شما می نوشيد

وَ سُيُوفُهَا مُولَغَةٌ (مُولَعَةٌ) فِي دِمَائِكُمْ يَشْفِي أَبْنَاءُ الْعَوَاهِرِ غَلِيلَ الْفِسْقِ مِنْ وَرَعِكُمْ‏ و شمشيرهايشان حريص بريختن خون پاك شما بود و فرزندان زنا شفاى عطش فسق و فجورشان و خشم كفر و نفاقشان را از خونهاى پاك با ورع و ايمان شما مى‏ دادند

وَ غَيْظَ الْكُفْرِ مِنْ إِيمَانِكُمْ وَ أَنْتُمْ بَيْنَ صَرِيعٍ فِي الْمِحْرَابِ قَدْ فَلَقَ السَّيْفُ هَامَتَهُ‏ و شما اهل بيت رسول (ص) بعضى در محراب عبادت به تيغ دشمن مى ‏غلطيديد در حالى كه شمشير فرق مباركش را شكافته

وَ شَهِيدٍ فَوْقَ الْجَنَازَةِ قَدْ شُكَّتْ أَكْفَانُهُ بِالسِّهَامِ (شُبِّكَتْ بِالسِّهَامِ أَكْفَانُهُ) و برخى شهيد بالاى جنازه كفنش از تيرهاى دشمن سوراخ سوراخ گشته

وَ قَتِيلٍ بِالْعَرَاءِ قَدْ رُفِعَ فَوْقَ الْقَنَاةِ رَأْسُهُ وَ مُكَبَّلٍ فِي السِّجْنِ قَدْ رُضَّتْ بِالْحَدِيدِ أَعْضَاؤُهُ‏ و برخى قتيل به عراء كربلا در حالى كه سرش بعد از شهادت به بالاى نى مى ‏رفت و برخى بسته به زنجير در قيد زندان حلقه ‏هاى زنجير اعضاى بدنش را نرم ساخته

وَ مَسْمُومٍ قَدْ قُطِّعَتْ (قُطِعَتْ) بِجُرَعِ السَّمِّ أَمْعَاؤُهُ وَ شَمْلُكُمْ (شَمَلَكُمْ) عَبَادِيدُ تُفْنِيهِمُ الْعَبِيدُ وَ أَبْنَاءُ الْعَبِيدِ و برخى از زهر ستم امت امعاء و اندرونش قطعه قطعه مى ‏گشت و حال آنكه شمل مخالفان شما آزادگان عالم بنده و بنده ‏زادگانى بودند كه حتى بندگان پست آنان رانابود مى ‏كردند

فَهَلِ الْمِحَنُ يَا سَادَتِي إِلاَّ الَّتِي لَزِمَتْكُمْ وَ الْمَصَائِبُ إِلاَّ الَّتِي عَمَّتْكُمْ وَ الْفَجَائِعُ إِلاَّ الَّتِي خَصَّتْكُمْ‏ پس اى امامان من اى آقايانم آيا بر شما خاندان رسول تمام مصايبى كه وارد شده غير از آن مصيبت وارد بر شما در عالم محنت و مصيبتى وجود دارد آيا فجايع و ظلم و بيدادى غير آنكه از اين امت بشما بزرگواران اختصاص يافت در عالم هست

وَ الْقَوَارِعُ إِلاَّ الَّتِي طَرَقَتْكُمْ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْكُمْ وَ عَلَى أَرْوَاحِكُمْ وَ أَجْسَادِكُمْ وَ رَحْمَةُ اللَّهِ وَ بَرَكَاتُهُ‏ و حادثه ناگوار سختى جز آنچه بر شما فرا رسيد در جهان هست؟ درود و رحمت خدا و بركاتش بر ارواح پاك و اجسام شريف شما باد”

و اینجاست که تزریق امید را در رگهای خشکیده از گناه و قلب چلوسیده از پلیدی حس می کنی و قدرت می گیری کمر خم شده زیر بار معصیت را کمی راست کنی و عزمت را برای زمین زدن نفس سرکش جزم کنی و گرمی روشنایی نوری را که برای ادامه مسیرت نیاز داری در کنج خانه دلت حس کنی و اینها همه معجزه اشکند و چه نگون بختند کسانی که سخن از افسردگیِ گریاندن و گریستن محرم می رانند.

الزاما شهرت نمی تواند همنشین شعور هم باشد.چرا که اکثرا شهرت وهم انگیز است و تو را به این خیال می کشاند از آنجایی که نقشی را خوب بازی میکنی و یا بر صحنه تئاتر, زیبا سخن می گویی ,حتما این هنر در صحنه های دیگر زندگیت جاری و ساری خواهد بود,به گفته ظریفی نکته سنج:"سلبریتی قهرمان صورت های وهمی بشر منتشر است.او بنا نیست بهره ای از علم یا عقل داشته باشد. آنچه قوام دهنده ی شهرت و محبوبیت سلبریتی هاست با غریزه و تخدیر و سرخوشی مرتبط است و آشیانه اش وهم است نه عقل و علم و هوشیاری.”

اما برای جدایی این مرز وهم و خیال خواندن این چند سطر اندر احوالات معدومینی که امروز عده ای برایشان نفیر ماتم سر می دهند , خالی از لطف نیست:

شهدای بدون صورت

کموله دموکرات ها بخاطر شدت کینه شان دست از سر جنازه ایرانی ها هم بر نمی داشتند. یک روز گفتند پایگاه کانه کوچک (در مسیر کرمانشاه) سقوط کرده است و دو پاسدار هم شهید شده اند و ضد انقلاب جنازه آنها را به کنار جاده کشانده و رها کرده است. با تیم عملیات فورا عازم شدیم و دیدیم بله دو پیکر پاک شهید کنار جاده هستند. خواستیم نزدیک شویم که دیدم سیمی بسته شده است؛ دیدیم بله به بمب وصل است و کنار پیکرها تله انفجاری کار گذاشته اند. تا بقیه را هم شهید کنند. تیم تخریب هم با ما بود و آنها را خنثی کردند. پیکر ها را برداشتیم. هیچ گوشتی بر صورتشان نبود. آنها را با شکنجه شهید کرده بودند. کارشان این بود که پاسداران را با روغن زیتون داغ می پختند و آنها را شهید می کردند. دو شهید کنار جاده صورتشان سفید سفید بود و فقط استخوانشان مانده بود. سخت بود تحویل این عزیزان به خانواده شان واولین لحظه رویارویی مادر.

برگرفته از کتاب «نورالدین کردستان» 

تا حالا به این فکر کردید که چرا یزید فقط اصرار داشت که از امام حسین علیه السلام بیعت بگیرد؟ خیلی افراد دیگری هم بودند که بیعت نکردند,عبدالله بن عمر و عبدالله بن زبیر و امثال اینها ,تازه در مکه هم آزادانه زندگی می کردند.هیچ نامه ای هم یزید نفرستاد که اگر  بیعت نکردند,آنها را بکشید.فقط دستور آمد که حسین علیه السلام را بکشید.

مأمورانی هم که بنا بود امام علیه السلام را بکشند روز هفتم ذی الحجه وارد مکه شدند و مُحرم شدند و قرار بود روز هشتم موقع رسمی شدن مراسم حج توسط شمشیرهایی که زیر احرام خود بسته بودند امام حسین علیه السلام را بکشند. اما امام حسین همان روز از مکه خارج شدند.واقعا چرا باید امام حسین علیه السلام کشته شود اما زنده ماندن امثال عبدالله بن زبیر و عبدالله بن عمر که مخالفت هم می کردند ,مهم نبود؟

بودن امام حسین علیه السلام آن نوع بودنی است که حق و باطل را می فهمد و می فهماند اما امثال ابن عمرها و ابن زبیرها بودنشان آنگونه نیست که مردم به وسیله آنها معنی حق و باطل را بفهمند ,چرا که خودشان یزیدی دیگرند منتها در ظاهری مقدس.

ما هم به همان اندازه که قدرت تشخیص جبهه حق و باطل را داشته باشیم حسینی هستیم و هر اندازه در این تشخیص دچار ضعف و سهل اندیشی و سطحی نگری باشیم به ابن عمرها نزدیکیم.

اکنون که تا حدودی فرهنگ معاویه حاکم گشته و رسانه ها نقش منبر معاویه را به دست گرفته اند حسینی بودن و حسینی ماندن هنر است.

دلنوشت: سردر این خانه ها با ما و پرچم باخودت

دسته سینه زنی با ما ولی دم با خودت

روزی اشک تمام نوکران هم باخودت

واقعاً دلواپسیم آقا محرم باخودت

از عزاداران آن آقای عطشانیم ما

رفته رفته نالۀ مظلوم دارد میرسد

مادری با کودکی معصوم دارد میرسد

آه آه خواهری مهموم دارد میرسد

خنجر کندی روی حلقوم دارد میرسد

از غم انگشترش پاره گریبانیم ما

چکمه ای آمد کنار پیکرش یابن شبیب

روی تل می زد به صورت خواهرش یابن شبیب

جای او شمر آمده بالاسرش یابن شبیب

آه آه از ضربه های آخرش یابن شبیب

انتهای روضه را زنده نمی مانیم ما 

ماجرای گوش بری کودک کار تکذیب شد و دروغی بیش نبود.

ماجرای خانه های فحشا در مشهد هم

کمی قبل تر و شایعه تجاوز سریالی به 40 دختر ایرانشهر هم

و قبل ترش تجاوز گروهی به دختر افغان در خمین

می بینید بخش قابل تأملی از جنجال ها و حال بد اینروزهایمان از دل همین شایعات بر می خیزد; شایعاتی که بعضا امنیت ملی و اتحادمان با مردمان هم مرز و هم عقیده مان را نشانه رفته است.

آیا میشود باور کرد همه از سر ناشی گری و جهل ساخته میشوند؟

به اینگونه اخبار از دو منظر می توان نگریست. یک طرف شایعه سازان هستند و آنسوی دیکر شایعه پراکنان که قاطبه مردم را تشکیل می دهند .در مورد دسته دوم قرآن می فرماید:"وَمَا لَهُمْ بِهِ مِنْ عِلْمٍ إِنْ يَتَّبِعُونَ إِلَّا الظَّنَّ وَإِنَّ الظَّنَّ لَا يُغْنِي مِنَ الْحَقِّ شَيْئًا؛ و ايشان را به اين كار علم و آگاهی نيست، جز ظن و گمان خود را پيروى نمى‌كنند؛ و در واقع گمان در وصول به حقيقت هيچ سودى نمى ‏رساند. (نجم، آیه ۲۸)

از نظر قرآن هر جامعه‌ای که به جای مبادی و مبانی عقلانی، بر اساس ظن می‌اندیشد و عمل می‌کند، جامعه‌ای جاهلی است. در این جوامع اخباری که رد و بدل می‌شود، ظنی است; بنابراین در تولید اخبار و انتشار آن براساس وهم و خیال و ظن و گمان و تخمین عمل و رفتار می‌شود و افراد بدون آنکه تحقیق قطعی از صحت و سقم اخبار به دست آورند، به انتشار آن می‌پردازند.

و در مورد دسته اول در سوره احزاب می فرماید :"لَئِنْ لَمْ يَنْتَهِ الْمُنافِقُونَ وَ الَّذينَ في‏ قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ وَ الْمُرْجِفُونَ فِي الْمَدينَةِ لَنُغْرِيَنَّکَ بِهِمْ ثُمَّ لا يُجاوِرُونَکَ فيها إِلاَّ قَليلاً” اگر منافقان و بیماردلان و آنها که اخبار دروغ و شایعات بی اساس در مدینه پخش می کنند دست از کار خود بر ندارند ، تو را بر ضدّ آنان می شورانیم ، سپس جز مدّت کوتاهی نمی توانند در کنار تو در این شهر بمانند!”

قرآن به اخبار با درجه حساسیت بالای اجتماعی و در عین حال بی‌پایه ارجاف می گوید یعنی همان چیزی که همچون زلزله تکانه های شدیدی دارد که امنیت روانی جامعه را به مخاطره می اندازد. مرجفون کسانی هستند که نه تنها به انتشار اخبار بی‌پایه و شایعات می‌پردازند; بلکه خود آنان شایعه سازانی هستند که اخبارشان همچون زلزله جامعه را به لرزه در می آورد و این گروه به تعبیر قرآن در زمره بیماردلان و منافقانند.

امید که در این شب و روزهای پر التهاب و به مدد خداوند در زمره هیچ یک از این دو گروه قرار نگیریم.

سال دهم هجرت بود همان زمانی که رسول الله (ص) برای دعوت سران و قدرتها نامه می نوشت و به اسلام دعوتشان میکرد. در میان دست خطهای پیامبر (ص) نامه ای بود به اسقف بزرگ و رئیس شورای عالی مسیحیان نجران در یمن که مرکز مسیحیت آن زمان بود.

نامه به دستشان رسید که اینگونه به اسلام دعوتشان کرده بود :"از پرستش و ولایت بندگان دست کشیده و به ولایت خدا روی آورده و اگر آن را قبول نکردند جزیه بپردازند در غیر این صورت برای جنگ آماده باشند.”

نامه را که دیدند رئیس علماء نجران گفت :این نامه را همان کسی نوشته که پیامبر موعود است ,اما دیگران نپذیرفتند و گفتند ما برای مذاکره می رویم و اینگونه بود که یک هیئت عالی رتبه عازم مدینه شد تا بگویند و بشنوند.

نشستند به مذاکره , دعوت به توحید را که شنیدند ,ادعا کردند که ما قبل از شما مسلمان بودیم .رسول الله ص فرمود: دروغ گفتید; چراکه سه چیز مانع این ادعاست ,هم صلیب را میپرستید, هم گوشت خوک می خورید و هم مسیح را فرزند خدا و خود خدا می دانید. گفتند:مسیح قدرت دارد و مردگان را زنده می کند ,و از همه بالاتر او بدون پدر متولد شده است.

حضرت (ص) فرمود : کسانی که گفتند خدا همان مسیح پسر مریم است کافرند چرا که مثل عيسي در نزد خدا، همچون آدم است؛ که او را از خاک آفريد، و سپس به او فرمود: «موجود باش!» او هم فورا موجود شد. و اگر نداشتن پدر در حضرت عیسی (ع) نشانه‌ای از الوهیت هست پس در مورد آدم که این مسئله شایسته‌تر است زیرا او نه پدر داشت و نه مادر. تیم مذاکره کننده که در پاسخ به منطق رسول الله(ص) در ماند , به زیر میز مذاکره زد.

وحی نازل شد که به مذاکره کنندگان بگو :”بياييد ما فرزندان خود را دعوت کنيم، شما هم فرزندان خود را؛ ما زنان خويش را دعوت نماييم، شما هم زنان خود را؛ ما از نفوس خود یعنی خودمان بیاییم دعوت کنيم، شما هم از نفوس خود؛ سپس مباهله کنيم؛ و لعنت خدا را بر دروغگويان قرار دهيم”

توافق شد و همه منتظر فردا شدند. فردا شد و اسقفشان گفت اگر دیدید محمد با اعوان و انصارش آمد پس بر مدار باطل است اما اگر با خانواده آمد یقین کنید که بر حق است, چرا که کسی خانواده اش را به خطر نمی اندازد.

او آمد با دخترش , دو نوه اش و جانش علی (ع)  اسقف اعظم که اینچنین صحنه ای را دید ;گفت: با اینان مباهله نکنید چون من چهره‌هایی را می‌بینم اگر از خداوند درخواست کند که کوه را از جای برکند، کوه از جای کنده می‌شود.

جانشان را برداشتند و در رفتند و راضی شدند به دادن جزیه زیر سایه پرچم امنیت اسلام محمدی (ص) ,خبر مباهله که پیچید مسیحیان دیگری مسلمان شدند و جانشان را به جان رسول الله (ص) گره زدند .هم او که پیام غدیر همه در او خلاصه هست و بقای اسلام محمد(ص) بر بقای ولایت او استوار.