اندر خم یک کوچه

الزاما شهرت نمی تواند همنشین شعور هم باشد.چرا که اکثرا شهرت وهم انگیز است و تو را به این خیال می کشاند از آنجایی که نقشی را خوب بازی میکنی و یا بر صحنه تئاتر, زیبا سخن می گویی ,حتما این هنر در صحنه های دیگر زندگیت جاری و ساری خواهد بود,به گفته ظریفی نکته سنج:"سلبریتی قهرمان صورت های وهمی بشر منتشر است.او بنا نیست بهره ای از علم یا عقل داشته باشد. آنچه قوام دهنده ی شهرت و محبوبیت سلبریتی هاست با غریزه و تخدیر و سرخوشی مرتبط است و آشیانه اش وهم است نه عقل و علم و هوشیاری.”

اما برای جدایی این مرز وهم و خیال خواندن این چند سطر اندر احوالات معدومینی که امروز عده ای برایشان نفیر ماتم سر می دهند , خالی از لطف نیست:

شهدای بدون صورت

کموله دموکرات ها بخاطر شدت کینه شان دست از سر جنازه ایرانی ها هم بر نمی داشتند. یک روز گفتند پایگاه کانه کوچک (در مسیر کرمانشاه) سقوط کرده است و دو پاسدار هم شهید شده اند و ضد انقلاب جنازه آنها را به کنار جاده کشانده و رها کرده است. با تیم عملیات فورا عازم شدیم و دیدیم بله دو پیکر پاک شهید کنار جاده هستند. خواستیم نزدیک شویم که دیدم سیمی بسته شده است؛ دیدیم بله به بمب وصل است و کنار پیکرها تله انفجاری کار گذاشته اند. تا بقیه را هم شهید کنند. تیم تخریب هم با ما بود و آنها را خنثی کردند. پیکر ها را برداشتیم. هیچ گوشتی بر صورتشان نبود. آنها را با شکنجه شهید کرده بودند. کارشان این بود که پاسداران را با روغن زیتون داغ می پختند و آنها را شهید می کردند. دو شهید کنار جاده صورتشان سفید سفید بود و فقط استخوانشان مانده بود. سخت بود تحویل این عزیزان به خانواده شان واولین لحظه رویارویی مادر.

برگرفته از کتاب «نورالدین کردستان» 

اینروزها با قشری از مردم مواجهیم که گویی از جنگ برگشتند.متاسفانه عده ای بی توجه به شرایط کشور و نیازهای همدیگه جوری در حال احتکار جنس توی خونه هاشون هستند که انگاری هفت سال قحطی مصر رو در پیش داریم.

ما هشت سال جنگ رو با همدلی و انصاف و رحم نسبت به همنوع تونستیم پشت سر بذاریم ,با دیدن دردهای همدیگه و مرهم شدن برای اون زخم ها.فعلا نه کاری به مسؤولان دارم و نه عده ای که شکمهاشون از مال حرام به قدری پر شده که اگر معصوم علیه السلام هم انذارشون بده ,گوشی برای شنیدن ندارم, روی صحبتم با خودمونه ما مردم عادی.

یادم میاد محرم بود ,پای منبر یک سخنران نشسته بودم, حکایت تکان دهنده ای رو گفت,که خیلی به درد اینروزهای ما میخوره ,ایشون با یک واسطه از یکی از بازاریهای تهران نقل کرد که : پدر من مقلد آیت الله سید احمد خوانساری بود ,یک مرجع تقلید مجسمه زهد و تقوا که معروف بود به سلمان فارسی ایران.

پدرم تو کار توزیع لوازم التحریر بود و یک دفعه یک سفر میره چین و چند کانتینر مدادهای قرمز و مشکی رو وارد میکنه ,بعد از وارد کردن این بار نمی دونم چی شد اون جنس مداد تو کشور کمیاب میشه به طوریکه مداد دو ریالی رو میشد تا هشت ریال فروخت.پدر ما اینجا به شک افتاد که نکنه این معامله حروم باشه و از اونجاییکه مقید به احکام کسب و کار بود گفت باید از اقای خوانساری استفتاء کنم.پا شد رفت خدمت ایت الله و شرح ما وقع کرد,آقا فرمودند که می تونید به این قیمت بفروشید اما این کار بی انصافیه.

من و بابام خوشحال شدیم که سودی نصیبمون میشه و شرعا هم مشکلی نداره.بابام خداحافظی کرد و وقتی خواست بیاد بیرون آقا صداش زد و اونم برگشت و نشست .اقای خوانساری گفت:ظاهرا شما معنی بی انصافی رو نفهمیدید.شما قصه کربلا رو شنیدید؟بابام گفت کجاش رو ؟

اقا گفت :می دونید که امام حسین رو سربریدند,اما می دونید بی انصافی کجای کار بود ؟اینکه اگر حسین علیه السلام را کشتید دیگه چرا بر پیکر پاکش اسب تازوندید؟چرا کهنه پیراهنش رو بردید؟چرا خیامش رو آتیش زدید؟چرا به حرمش بی حرمتی کردید؟

بی انصافی یعنی با اسب بر پیکر حسین فاطمه( ع) تاختن ,حالا بریم ببینیم ما ها کجای زندگیمون بی انصافی کردیم؟اگر کارمندیم ,اگر کاسبیم ,اگر صاحبخونه ایم ,اگر مستأجریم,اگر شاگردیم و اگر استاد و یا در هر لباس و سمتی چه حقیقی و چه حقوقی و مهمتر اگر اینروزها مشغول احتکاریم, انصاف گمشده اینروزهای ماست.

قال علي عليه السلام: مَن يَنصِف مِن نفسه لم يَزدهُ اللّه الاّ عِزّاً

تا حالا به این فکر کردید که چرا یزید فقط اصرار داشت که از امام حسین علیه السلام بیعت بگیرد؟ خیلی افراد دیگری هم بودند که بیعت نکردند,عبدالله بن عمر و عبدالله بن زبیر و امثال اینها ,تازه در مکه هم آزادانه زندگی می کردند.هیچ نامه ای هم یزید نفرستاد که اگر  بیعت نکردند,آنها را بکشید.فقط دستور آمد که حسین علیه السلام را بکشید.

مأمورانی هم که بنا بود امام علیه السلام را بکشند روز هفتم ذی الحجه وارد مکه شدند و مُحرم شدند و قرار بود روز هشتم موقع رسمی شدن مراسم حج توسط شمشیرهایی که زیر احرام خود بسته بودند امام حسین علیه السلام را بکشند. اما امام حسین همان روز از مکه خارج شدند.واقعا چرا باید امام حسین علیه السلام کشته شود اما زنده ماندن امثال عبدالله بن زبیر و عبدالله بن عمر که مخالفت هم می کردند ,مهم نبود؟

بودن امام حسین علیه السلام آن نوع بودنی است که حق و باطل را می فهمد و می فهماند اما امثال ابن عمرها و ابن زبیرها بودنشان آنگونه نیست که مردم به وسیله آنها معنی حق و باطل را بفهمند ,چرا که خودشان یزیدی دیگرند منتها در ظاهری مقدس.

ما هم به همان اندازه که قدرت تشخیص جبهه حق و باطل را داشته باشیم حسینی هستیم و هر اندازه در این تشخیص دچار ضعف و سهل اندیشی و سطحی نگری باشیم به ابن عمرها نزدیکیم.

اکنون که تا حدودی فرهنگ معاویه حاکم گشته و رسانه ها نقش منبر معاویه را به دست گرفته اند حسینی بودن و حسینی ماندن هنر است.

دلنوشت: سردر این خانه ها با ما و پرچم باخودت

دسته سینه زنی با ما ولی دم با خودت

روزی اشک تمام نوکران هم باخودت

واقعاً دلواپسیم آقا محرم باخودت

از عزاداران آن آقای عطشانیم ما

رفته رفته نالۀ مظلوم دارد میرسد

مادری با کودکی معصوم دارد میرسد

آه آه خواهری مهموم دارد میرسد

خنجر کندی روی حلقوم دارد میرسد

از غم انگشترش پاره گریبانیم ما

چکمه ای آمد کنار پیکرش یابن شبیب

روی تل می زد به صورت خواهرش یابن شبیب

جای او شمر آمده بالاسرش یابن شبیب

آه آه از ضربه های آخرش یابن شبیب

انتهای روضه را زنده نمی مانیم ما 

ماجرای گوش بری کودک کار تکذیب شد و دروغی بیش نبود.

ماجرای خانه های فحشا در مشهد هم

کمی قبل تر و شایعه تجاوز سریالی به 40 دختر ایرانشهر هم

و قبل ترش تجاوز گروهی به دختر افغان در خمین

می بینید بخش قابل تأملی از جنجال ها و حال بد اینروزهایمان از دل همین شایعات بر می خیزد; شایعاتی که بعضا امنیت ملی و اتحادمان با مردمان هم مرز و هم عقیده مان را نشانه رفته است.

آیا میشود باور کرد همه از سر ناشی گری و جهل ساخته میشوند؟

به اینگونه اخبار از دو منظر می توان نگریست. یک طرف شایعه سازان هستند و آنسوی دیکر شایعه پراکنان که قاطبه مردم را تشکیل می دهند .در مورد دسته دوم قرآن می فرماید:"وَمَا لَهُمْ بِهِ مِنْ عِلْمٍ إِنْ يَتَّبِعُونَ إِلَّا الظَّنَّ وَإِنَّ الظَّنَّ لَا يُغْنِي مِنَ الْحَقِّ شَيْئًا؛ و ايشان را به اين كار علم و آگاهی نيست، جز ظن و گمان خود را پيروى نمى‌كنند؛ و در واقع گمان در وصول به حقيقت هيچ سودى نمى ‏رساند. (نجم، آیه ۲۸)

از نظر قرآن هر جامعه‌ای که به جای مبادی و مبانی عقلانی، بر اساس ظن می‌اندیشد و عمل می‌کند، جامعه‌ای جاهلی است. در این جوامع اخباری که رد و بدل می‌شود، ظنی است; بنابراین در تولید اخبار و انتشار آن براساس وهم و خیال و ظن و گمان و تخمین عمل و رفتار می‌شود و افراد بدون آنکه تحقیق قطعی از صحت و سقم اخبار به دست آورند، به انتشار آن می‌پردازند.

و در مورد دسته اول در سوره احزاب می فرماید :"لَئِنْ لَمْ يَنْتَهِ الْمُنافِقُونَ وَ الَّذينَ في‏ قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ وَ الْمُرْجِفُونَ فِي الْمَدينَةِ لَنُغْرِيَنَّکَ بِهِمْ ثُمَّ لا يُجاوِرُونَکَ فيها إِلاَّ قَليلاً” اگر منافقان و بیماردلان و آنها که اخبار دروغ و شایعات بی اساس در مدینه پخش می کنند دست از کار خود بر ندارند ، تو را بر ضدّ آنان می شورانیم ، سپس جز مدّت کوتاهی نمی توانند در کنار تو در این شهر بمانند!”

قرآن به اخبار با درجه حساسیت بالای اجتماعی و در عین حال بی‌پایه ارجاف می گوید یعنی همان چیزی که همچون زلزله تکانه های شدیدی دارد که امنیت روانی جامعه را به مخاطره می اندازد. مرجفون کسانی هستند که نه تنها به انتشار اخبار بی‌پایه و شایعات می‌پردازند; بلکه خود آنان شایعه سازانی هستند که اخبارشان همچون زلزله جامعه را به لرزه در می آورد و این گروه به تعبیر قرآن در زمره بیماردلان و منافقانند.

امید که در این شب و روزهای پر التهاب و به مدد خداوند در زمره هیچ یک از این دو گروه قرار نگیریم.