اندر خم یک کوچه

متاسفانه چیپ ترین و سطحی ترین واکنش به اتفاقاتی چون شهادت محمد تولایی و یا حتی ارتداد شخصی مثل تتلو به جای دفاع منطقی از حق تبدیل کردن آن به درگیری حزبی و سرشاخ شدن با سلبریتی هایی است که خود به خود در حال رسوا شدن هستند و چیزی که این میان قربانی میشود اصل مطلب و توجه به قبح عمل رخ داده است.

چنین واکنش هایی در وهله اول سبب عادیسازی خشونت و اهانت به ساحت مقدس اهل بیت علیهم السلام میشود و این نتیجه موضع گیری بد ما نسبت به اتفاقات پیش آمده است چرا که بیش از آنکه نگران خشونت و اساعه ادب به ائمه ع  باشیم دغدغه دفاع از حزب خود را داریم و خوشحال از آتو گرفتن از جناح مقابل.

به جای زیر سوال بردن خشونت رخ داده به فساد روحانیونی می پردازیم که عامل غیر مستقیم چنین جنایتی هستند این خود سبب مشروعیت بخشی به چنین اعمالی میشود , چرا که شخصی که مرتکب جنایت شده خود را محق می داند و این ذهنیت برای دیگران نیز به وجود می آید که اگر افرادی از یک صنف مرتکب فساد شدند ,عرف و شرع می پذیرد که کس دیگری را که اتفاقا از همان صنف است قربانی کنند. مثلا اگر بخشی از جامعه پزشکان دریافت های نامشروع دارند ,می توان فردی را تنها به جرم پزشک بودن مضروب کرد چرا که این واکنش های ناپخته ما ,عرفی نادرست را رقم زده است.

متاسفانه یکی ازمعزلات شبکه های اجتماعی که دامن گیر قشر وسیعی ازجامعه شده همین سطحی کردن مخاطب و پایین آوردن قدرت تحلیل و تفکر افراد است و این سطحی شدن کار را به جایی می رساند که تولید کنندگان محتوا برای راضی نگه داشتن مخاطب سطحی (خصوصا موقعی که مطلبی تبدیل به موضوع داغ روز میشود)شروع به تولید محتوایی کنند که تنها و صرفا پاسخگوی هیجان لحظه ای مخاطب گردد و به عبارتی لایک و کامنت دریافت کند.

آسیب دیگر شبکه های اجتماعی تبعیت از اکثریت  بدون اندیشیدن عمیق پیرامون جو به وجود آمده است,شهید مطهری می گوید:"قرآن می فرماید: اگر اكثر مردم زمین را پیروی كنی، تو را از راه حق منحرف می كنند. دلیلش این است كه اكثر مردم پیرو گمان و تخمین اند نه پیرو عقل و علم و یقین، و به تارهای عنكبوتی گمان خودشان چسبیده اند.این است كه در كلمات امیرالمؤمنین هست: لاتَسْتَوْحِشوا فی طَریقِ الْهُدی لِقِلَّةِ اَهْلِهِ هرگز در راه هدایت، به دلیل اینكه در آن راه و جاده افراد كمی هستند وحشتتان نگیرد. یك وقت دوتا راه در پیش رو دارید: یكی را می بینید كه انبوه جمعیت در آن موج می زند. راه دیگر را نگاه می كنید، می بینید عده كمی در آن هستند. گاهی انسان وحشتش می گیرد…راه شناس باشید، اكثریت یعنی چه؟”

علت اینکه ما معتقدیم در مورد اعتماد به افراد و بزرگ کردن آنها باید دقت و احتیاط کرد را می توانید در این فرمایش مولا اميرالمؤمنين عليٌّ عليه‌السلام مشاهده کنید: إذا استَولَى الصَّلاحُ على الزَّمانِ وأهلِهِ ثُمّ أساءَ رَجُلٌ الظَّنَّ برَجُلٍ لَم تَظهَرْ مِنهُ حَوبَةٌ فقد ظَلَمَ ، وإذا استَولى الفَسادُ على الزَّمانِ وأهلِهِ فَأحسَنَ رَجُلٌ الظَّنَّ برجُلٍ فَقَد غَرَّر. نهج البلاغه، حكمت 114 .

هرگاه درستى و پـاكى بـر زمانه و مـردمـش حكمفرما شد، اگر كسى به ديگرى، بى آن كه گناهى از او آشكار شود، گمان بد بَرَد، ستم كرده است.

و هرگاه فساد و ناراستى بر روزگار و مردم آن چيره شد، اگر كسى به ديگرى گمان نيك بَرَد و خوشبين باشد، فريب خورده است.”

زمانه ای که سراسر نیرنگ و فتنه شده و از همه مهمتر روباه پیر انگلیس در حال صحنه گردانی است , بیش از پیش لزوم پایبندی به این حدیث را آشکار می کند.

استاد علی صفایی حائری نیز در کتاب وارثان عاشورا می نویسد: “کسانی که می توانند در پناه رضاخان یا محمدرضاخان با آن همه فشار زندگی کنند، کسانی که می توانند همراه صدام و مبارک و حسن و حسین و فهد با اسلام خود جشن بگیرند، کسانی که می توانند در سوئد یا هلند یا اروپا و آمریکا با آزادی به انسانیت خویش پای‌بند باشند، باید بدانند که این ها از آدمیت و اسلام و تشیّع بهره ای نبرده اند. کسانی که خود را باور کرده اند و از حکومت، رشد و تربیت و تعلیم، نه سوادآموزی و بهداشت و رفاه، را می خواهند، چگونه می توانند در زیر این سقف های کوتاه سر بلند کنند؟ گرچه با تو بودن را هنوز نیاموخته ام ولی با غیر تو بودن را هم نمی توانم تشیّع و اسلام و انسانیت ما با این ناتوانی از تحمل غیرمعصوم و غیر اولیای حق آغاز می شود و درجه می گیرد.”

و در آخر در خانه اگر کس است یک حرف بس است. به هرکس به اندازه خودش باید ضریب داد نه بیشتر, چه ضربه ها که از این ضریب دادن بیش از حد ندیده ایم.

تقبل الله آقای رییس جمهور , روضه آنزمان که از دل بر آید ,لاجرم بر دل می نشیند .اما چه کنیم که نه این اشک را می توانیم باور کنیم و نه قصد قربت از این روضه خوانی را ,می گویید چرا ؟ خدمتتان عرض می کنم.

دو روز است که خط مشترک روضه هایتان در هیئت دولت ختم به آب می شود ,ناله زدید که کربلا اولش با آب شروع شد و آخرش هم با آب تمام شد.گفتید :"علی اکبر علیه السلام هم از دشمن نترسید ولی از بی آبی و عطش چرا. گفتید :امام در ابتدای رسیدن به کربلا گفت مشک ها را پر کنید که تشنگی در راه است.”

جناب رییس جمهور با توجه به سابقه ای که از شما سراغ داریم اجازه بدهید این روضه ها را جور دیگری معنا کنیم. زمانی که قرار بود برجام هسته ای امضا شود هم از آب گفتید و تحریم های ظالمانه ای که باید رفع شود تا مشکل آب خوردن حل شود.

اکنون نیز که صحبت از برجام موشکی است و نیکی هیلی آمریکایی می گوید:به ایران فشار می آوریم تا فکری برای موشکهای بالستیکش کند و اروپا از محدودیت توان موشکی سخن به میان آورده و تحریم ها قرار است چند برابر شود و روزنامه و رسانه همه صحبت از بحران آب می کنند ,شما هم ازمیان آنهمه مقتل و روضه , غم بی آبی حسین علیه السلام به جانتان افتاده است و مفسر پیام کربلا شده و می گویید:” پیام قیام #اباعبدالله (ع) باید متناسب با هر مقطع تاریخی برای مردم تبیین و تفسیر شود و از این منبع بزرگ الهام‌بخش در چارچوب..عبور از سختی‌ها بهره برد.” و الان به زعم شما بحران آب , در پیش است و ابا عبدالله و علی اکبرش هم دغدغه شان آب بود.

و همه اینها در کنار هم یعنی تزریق ترس از بی آبی به افکار عمومی تا به بهانه رفع این بحران برجام دیگری تحمیل شود. و جالبتر اینکه حتی نتانیاهو هم چندی پیش سخن از بی آبی مردم ایران گفت و مدعی شد که اسراییل در کنار مردم ایران است و یک وب‌سایت ویژه به زبان فارسی ایجاد کرده است که مختص پروژه‌های مربوط به مدیریت منابع آب و دیگر مسائل همچون آبیاری است تا ایرانیان بتوانند از آن برای غلبه بر بحران کنونی آب در این کشور بهره ببرند.”

چه کنیم یا ذهن ما بیمار است یا قلب شما!!!

ادامه »

سیلی محکم رنگها به غربزده های شهرداری و اعضاي شوراي شهر #تهران

آری!

زنان اینگونه چهره شهر, که چهره دنیا را تغییر داده و می دهند.اینجا رنگ سیاه نه تنها خط نخورد که معراجی ها را بدرقه کرد. شهدا باز هم به موقع آمدید

نشسته بودم وسط روضه که حواسم پرت گریه و لرزش صدای کودکانه اش شد. سرم را برگرداندم و نگاهم به صورت سرخ شده و بارش اشکهایش خیره ماند.قفسه سینه اش از بس که ترسیده بود چنان تنگ شده بود که نفس نفس زنان بالا و پایین می رفت.

صورت معصومانه ای داشت و دست و پای نحیفش از ترس بدجور می لرزید. حیران بود و تند تند این طرف و آنطرف را نگاه میکرد و با صدایی لرزان مادرش را صدا می زد. خانمی از میان جمع بلند شد و گفت :چی شده ؟مامانت را گم کردی؟ لختی آرام گرفت و گفت: بله ,گم شده! نیست! و دوباره زد زیر گریه. بغلش کرد ,تسلایش داد و سعی کرد مادرش را پیدا کند ولی طفلکی هنوز از ترس میلرزید و بغض کرده بود. طولی نکشید مادرش پیدا شد.

و من همانجا ماندم میان روضه ای مصور در برابر چشمانم که پرتم کرد به 1400 سال قبل , اینجا میان روضه ارباب بود و همه مهربان بودند ,کسی تازیانه به دستش نبود ,همه چشمها نجیب بودند و دلها رحیم , نه خار مغیلان بود ,نه حرام لقمه ای دوان در پیش , چشم های بیحیای از حدقه بیرون زده از غیض و خرابه و رأس بریده پدر هم نبود ….ولی حس نا امنی جانش را اینگونه به لبش رسانده بود….روضه خوان دیگر نیازی به روضه خواندن نیست من دلم رفت همانجا که باید…..