اندر خم یک کوچه

 نضج‌گرفتن مظاهر مدرنیسم و به‌ویژه فضای‌ مجازی و گسترش افراطی داده‌های عمدتا بدون عمق، سبب ایجاد نوعی حس استقلال از رجوع به متخصص در اذهان شده که می‌توان از آن به «توهم دانایی» تعبیر کرد. علامه‌ی گوگل در پدیدآمدن چنین ذهنیتی نقشی محوری دارد. ویکی‌پدیا نیز که در هر زمینه‌ای جایگزین کتب مرجع و تخصصی شده، پای لنگ دیگر این توهم است. البته این آفت تنها گریبان‌گیر نسل جوان نیست بلکه رسانه‌های نوین به‌علت عاملیت‌دادن به کاربر و تشویق به ابراز وجود سبب‌ساز بستری شده‌اند که اشخاص مختلف از نخبگان گرفته تا افراد عادی با مستمسک قرار دادن حق «آزادی بیان» در هر زمینه‌ای اظهار نظر می‌کنند و بدون داشتن اطلاعات کافی یا پیوست مطالعاتی در یک موضوع تخصصی، له یا علیه آن، موضع می‌گیرند تا جایی‌که چنین اظهارنظرهایی سبب بدبینی نسبت به دین و تحریف حقیقت و در مواردی به‌خطر افتادن امنیت ملی می‌شود. علی‌الخصوص اگر شخص به علت دنبال‌کنندگان بالا دارای دایره‌ی اثرگذاری وسیعی باشد.

▫️ شهید مطهری در کتاب فلسفه‌ی تاریخ از خطر وجود نیم‌ها سخن گفته و خطر ناقص برخی چیز‌ها را بیشتر از عدم محض آن دانسته و می‌گویند: «آدمی که عالم نیست، چون می‌داند عالم نیست، لااقل تسلیم در مقابل عالم است. مثل کسی که طبیب نیست، می‌داند طبیب نیست از وجود طبیب بهره می‌برد. اما نیمچه طبیب، چون خودش را طبیب می‌داند تسلیم یک طبیب نیست، آن‌وقت از همان علم ناقصش می‌خواهد استفاده بکند به جای سود، زیان می‌برد. نیمچه مجتهد‌ها و نیم‌روشنفکر‌ها و نیم‌های دیگر که یک چیزکی می‌دانند و چیز‌های دیگر را نمی‌دانند، خطرشان بیشتر است. این‌ها به سر چهار کلمه یا شعار، بدون اینکه متعمق بشوند و درست عمقش را دریابند، این چهار تا شعار، این‌ها را از جا حرکت می‌دهد». 

▪️ از سوی دیگر، در عصر مجازی و انفجار داده‌ها ما با آگاهی در معنای خاص آن یعنی «اطلاعات» مواجهیم که برای زیست انسانی اگرچه لازم اما کافی نیست. چراکه انسان برای زندگی شرافتمندانه نیاز به نوعی خودآگاهی دارد که تنها با مصرف داده‌های بی‌شمار حاصل نمی‌شود. از قضا انسان که برای زیستن آگاهانه نیاز به تفکر عمیق در مورد حقیقت وجود خویشتن دارد، هویتش زیر انبوه داده‌ها دفن می‌شود. نیل پستمن، متخصص آمریکایی رسانه، می‌گوید بشر گذشته به اندازه‌ی یک کوزه اطلاعات داشت و آن را تا آخرین جرعه می‌نوشید اما بشر مدرن در کنار اقیانوس عظیمی از اطلاعات از تشنگی می‌میرد.

معتقدم ما در تمام زمینه های دینی استاد تقلیل دادن و پایین آوردن سطحیم. یکی از مواردی که از این گزند بی‌نصیب نمانده امر به معروف و نهی از منکر است. اگر از قیام امام حسین علیه السلام گفتیم و تحلیل کردیم و هدف را این دو اصل دانستیم , حدش را در خواهرم حجابت محدود کردیم ؛ اگرچه آن هم یک اصل شرعی و قانونی است اما توجه نکردیم که این ناهنجاری میوه درختی نامبارک بود که ریشه در مسئله‌ای کلان‌تر داشت؛ مسئله ای به کلانی سیاست.

اگر منبری بودیم و وعظ کردیم دائم بر منبر از حجاب گفتیم و شل مذهب شدن جوانان, یا از احکام فقهی گفتیم و اخلاق فردی و به خیال خودمان بارمان را بستیم و تکلیف از گردنمان ساقط شد. یا ندیدیم ریشه را و یا دیدیم و تغافل کردیم؛ چرا که حرف گران زدن هزینه ای بس گران دارد.

الغرض، اگر ادعای حسینی بودن داریم بیایید این دو امر مهم را به جایگاه اصلیشان بازگردانیم

شهید مطهری:

«صلاح و فساد طبقات اجتماع در یکدیگر تأثیر دارد. ممکن نیست که دیواری بین طبقات کشیده شود و طبقه‌ای از سرایت فساد یا صلاح طبقه دیگر مصون یا بی بهره بماند؛ ولی معمولا فساد از خواص شروع می شود و به عوام سرایت می کند و صلاح برعکس از عوام و تنبه و بیداری آنها آغاز می شود و اجبارا خواص را به صلاح می آورد؛ یعنی عادتا فساد از بالا به پایین می ریزد و صلاح از پایین به بالا سرایت می کند.

روی همین اصل است که می بینیم امیرالمومنین علی  در تعلیمات عالیه خود بعد از آنکه مردم را به دو طبقه عام و خاص تقسیم می کند نسبت به صلاح و به راه آمدن خاصه اظهار یأس و نومیدی می کند و تنها عامه مردم را مورد توجه قرار می دهد.»

ادامه »

زنان همانگونه که در معراجی شدن مردان نقش بسزایی دارند, توان و قدرت بالایی در فرستادن آنها به چاه ویل دارند.همان قدر که در تاریخ اسلام نقش مثبت ایفا کرده اند ,خاطرات فراوانی نیز از تاثیر منفی آنها در جریان سیاسی و اجتماعی در حافظه تاریخ به ثبت رسیده است.
.
در قرآن و تاریخ انبیاء موارد متعددی از این زنان سخن به میان آمده, به عنوان مثال در قرآن به همسر لوط و نوح به عنوان دو زن خائن که به ساحت مقدس رهبر جامعه اسلامی خدشه وارد ساخته و با دشمنان انبیاء همراهی نمودند، اشاره می شود.
در آیه ای دیگر از دو تن از زنان پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله که در فعالیت بر علیه پیامبر مشارکت داشتند یاد می شود.

در سوره تبت خداوند, ام جمیل,همسر ابولهب را “حمالة الحطب” می خواند که هیزم بیار معرکه عناد و دشمنی با پیامبر صلی الله علیه و آله بود.
تاریخ انبیا نشان می دهد زنی در قتل یحیی بن زکریا, پادشاه را با سیاست و تدبیر، بر کشتن آن پیامبر عظیم الشان تحریک می نماید و در نهایت بر سر طشتی از طلا که سر مبارک آن حضرت در آن قرار گرفته می نشیند.
.
جنگ احد، تنها جنگی است که مسلمانان طعم تلخ شکست را در آن می چشند و با شهدای فراوان به مدینه باز می گردند.در این جنگ زنان در لشکر دشمن نقش فعالی داشتند.

زنان در این جنگ به رهبری هند همسر ابوسفیان، به دف زدن و تصنیف خواندن در پشت سر مردان سپاه می پرداختند و بدینوسیله آنان را بر جنگ دلیر می ساختند و کشتگان بدر را به آنان یادآوری می کردند.

حساس تر از آن, اینکه عمره دختر علقمه دوازدهمین و آخرین پرچمدار قریش در جنگ احد است که پس از افتادن پرچم و پراکنده شدن مشرکان قریش آن را بلند کرده سبب انسجام لشکر می گردد, با کشته شدن یازده نفر از پرچمداران قریش، زمان شکست آنان فرا رسیده بود و مردان جنگی و زنان همگی پا به گریز نهاده بودند و اگر دختر علقمه پرچم را به دست نگرفته بود و دوباره لشکر قریش را سروسامان نداده بود، پیروزی مسلمانان قطعی به نظر می رسید.

زنان لشکر قریش که کینه نسبت به پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله و حکومت اسلامی، تمام وجودشان را آکنده ساخته بود در صحنه جنگ، پیکر مطهر شهدای اسلام را مثله کرده و گوش و بینی آنانرا بریدند.

هند، از گوش و بینی شهدا,خلخال ها و گردن بندهایی به خود آویخت و آنچه زینت داشت همه را به وحشی غلام جبیر بن مطعم، قاتل حمزه داد. جگر حمزه را در آورد و جوید.اما نتوانست فرو ببرد و بیرونش انداخت.
و همین حرکات در تقویت روحیه مردان جنگی قریش برای نابودی مسلمین تأثیر به سزایی داشت.
تاریخ همان است اگر نیک بنگریم.

اگر در جریان #مائده_هژبری به کار ضعیف رسانه ای قوه قضاییه نقد داریم که نه تنها نتوانست افکار عمومی را مدیریت کند بلکه سبب شد تا شیرینی این کار به کاممان تلخ شود, اما قرار نیست در برابر کسانی که از این آب گل آلود به دنبال صید ماهی بی عفتی و بی غیرتی هستند نیز سکوت کنیم. متاسفانه اسلام تاکنون از جانب افرادی جاهل یا خائن در لباس دین , کم ضربه ندیده است و التقاط فکری این جماعت کم سبب انحراف فکری ملت نشده است. جنابی از همین جنابان فرموده اند: “قرن ها ادبيات اباحي و جنسي آيا چيزي از اقتدار و صلابت فكر ديني كاست؟  قرن ها مردم رقصيدند و برهنه شدند و رفتند و آمدند، اما دين آسيبي نديد!  آنچه دين و ايمان را متلاشي و نظام را نابود مي كند لرزش كمر دختري نوجوان نيست، لغزش قلم قاضي كهنسال است!” جناب زائری وقتی قلمتان را برای نوشتن چند خط متن سراسر مغالطه میچرخانید آیا به چرایی سقوط اندلس فکر نکردید؟چگونه معتقدید اباحی گیری لطمه ای به دین نمی زند وقتی یکی از عوامل فروپاشی و غلطیدن اندلس به دامان غرب همین ترویج فساد و فحشاء میان جوانان بود. یعنی شما از ترویج رقاصی و رقاصه پروری از زمان معاویه بی اطلاعید؟این حرف شما یعنی صحه گذاردن بر روی افعال معاویه که با همین اباحه گریها عاشورایی آنچنین را آفرید.آیا از فساد و فحشاء یزید نشنیده اید که تا جایی پیش رفته بود که وقتی سپاه اسلام زمین گیر تب شده بود گفت :"مرا چه باک که تمام لشکر اسلام در غذقدونه از مرض آبله و تب مردند…ام کلثوم در آغوش من است” مگر شما هم لباس با شهید مطهری نیستید که می گوید"تاریخ بشر نشان می‌دهد که هر گاه قدرت های حاکم می‌خواهند ،جامعه ای را تحت سلطه خود در آورند و آن را استثمار کنند ،تلاش می‌کنند تا روح جامعه را فاسد کنند و برای این منظور ؛ تسهیلات شهوت رانی را برای مردم مهیا می‌کنند…مسحیان برای خارج کردن اسپانیا از چنگ مسلمانان از راه فاسد کردن روحیه و اخلاق جوانان مسلمان وارد عمل شدند.” اینها همه هیچ !آیا از خروجی اندیشکده های آمریکایی هم بی اطلاعید وقتی از زنانی می گوید که با بدن خود در مقابل نظام اسلامی می ایستند.با اینهمه آیا باز هم معتقدید لرزش کمر رقاصه ها نظام را نابود نمی کند؟آیا عجیب نیست هم نظر بودن شما با #علینژاد معلوم الحال؟ چرا باور ندارید فساد اخلاقی و اقتصادی دو لبه یک قیچی اند که دشمن برای بریدن اعتقادات یک ملت بکار می برد، آیا همزمانی این هیاهوی اقتصادی و هجمه فرهنگی برا شما سوال برانگیز نیست؟ که حالا هشتک #برقص_تا_برقصیم را هم به هشتکهای دیگر براندازان اضافه کرده است.

ادامه »

در بخش رشد اسلامی #شهید_مطهری داستانی آمده است در ارتباط با بی رشدی یک جامعه داستانی که حکایت امروز ماست و#کنسرت و شیر توالتهای حرم رضوی و #استادیوم_رفتن_خانوما و #حجاب_اجباری و قس علی هذا…. . ” در یکی از شهرستان‌ها مردی از کسبه که خیلی مقدس بود، خدا به او فرزندی نداده بود جز یک پسر، آن پسر برایش خیلی عزیز بود، طبعاً لوس و ننر و حاکم بر پدر و مادر بار آمده بود. این پسر کم کم جوانی برومند شد. جوانی، فراغت، پولداری، لوسی و ننری دست به دست هم داده بود و او را جوانی هرزه بار آورده بود. پدر بیچاره خیلی ناراحت بود و بچه به سخنانش گوش نمی‌داد، و از طرفی چون یگانه فرزند پدر بود پدر حاضر نمی‌شد طردش کند، می‌سوخت و می‌ساخت. کار هرزگی فرزند به جایی رسید که کم کم  در خانه پدر که هیچ وقت جز مجالس مذهبی مجلسی تشکیل نمی‌شد بساط مشروب پهن می‌کرد. تدریجاً زنان هر جایی را می‌آورد. پدر بیچاره دندان به جگر می‌گذاشت و چیزی نمی‌گفت. در آن اوقات، تازه «گوجه فرنگی» به#ایران آمده بود. عده‌ای علیه این گوجه ملعون فرنگی! تبلیغ می‌کردند به عنوان اینکه فرنگی است و از فرنگ آمده حرام است، و مردم هم نمی‌خوردند و تدریجاً مردم آن شهر حساسیت شدیدی درباره گوجه فرنگی پیدا کرده بودند و از هر حرامی در نظرشان حرام‌تر بود. در آن شهر به این گوجه «ارمنی بادمجان» می‌گفتند. این لقب از لقب «گوجه فرنگی» حادتر و تندتر بود، زیرا کلمه «گوجه فرنگی» فقط وطن این گوجه را مشخص می‌کرد؛ ولی کلمه «ارمنی بادمجان» مذهب و دین آن را معین کرد! قهراً در آن شهر تعصب و#حساسیت مردم علیه این تازه وارد بیشتر بود. روزی به آن حاجی که پسرش هرزه و لاابالی شده بود و خودش خون می‌خورد و خاموش بود، اهل خانه خبر دادند که امروز آقا پسر کار تازه‌ای کرده است، یک دستمال «ارمنی بادمجان» با خود به خانه آورده است. پدر وقتی که این خبر را شنید دیگر تاب و توان را از دست داد، آمد پسر را صدا زد و گفت: پسر! شراب خوردی صبر کردم، دنبال فحشاء رفتی صبر کردم،#قمار کردی صبر کردم، خانه‌ام را مرکز شراب و فحشاء کردی صبر کردم، حالا کار را به جایی رسانده‌ای که «ارمنی بادمجان» به خانه من آورده‌ای، این دیگر برای من قابل تحمل نیست، دیگر من از تو پسر گذشتم، باید از خانه من به هر گوری که می‌خواهی بروی. این نمونه‌ای بود از حساسیت‌هایی که در مورد هیچ و پوچ و یا در مورد امور جزئی پیدا می‌شود؛ صد برابر حساسیتی است که در مورد امور اساسی پیدا می‌شود؛ کار حساسیت به جایی می‌رسد که تحمل «ارمنی بادمجان» از تحمل#شراب و قمار و#فحشا دشوارتر می‌گردد.” .