اندر خم یک کوچه

به عنوان نماینده زنان اسلام به ملاقات پاپ، والاترین مقام مسیحیت کاتولیک رفته و با اقتدار در برابرش سخن گفته است.
متولد آبادان است.از کودکی حوزه رفته اما پرواز را زود آموخته است. از همان اوان تحصیل تفاوت آسمانی اش عیان شد و دیگر آبادان برایش کوچک بود و در عالی ترین سطح به تحصیل در قم پرداخت و تعجب اساتیدی چون مطهری و بهشتی را بر انگیخت. او تا جایی پر پرواز وا کرد که مراجع بزرگ طراز اول را به تغییر فتوا مجبور کرد.

از بانو مجتهده زهره صفاتی سخن می گویم که از معدود زنان و شاید تنها بانوی زنده ایست که به مقام اجتهاد رسیده  و به عبارتی از کسی تقلید نمی کند! اجتهاد واژه کوچکی نیست و از جهاد می آید. رسیدن به آن تلاش نمی خواد بالاتر، جهاد می خواهد. این تازه برای مرد است. چه برسد به زن که مسئولیت های متعدد خانوادگی و تغییرات فیزیولوژیک بدنی محدودیت های بسیاری بر راهش نهاده. پس اجتهاد او ابراجتهاد است.

دریای آثار علمی ایشان رو میگذرم اما همین بس که اگر اساتید هنرشان تربیت چندین دانشجوست، هنر ایشان تاسیس مدارس متعدد علمیه برای بانوان بوده که جامعه الزهرا یکی از آنان است.

از روز اول مبارزات به اندازه صد مرد جلوی رژیم شاه ایستاد و مدتها همراه همسرش و نوزادش در زندانهای وحشتناک ساواک با شکنجه های حیوانی معروفش بود.

او کسی است که مردانه پای ولایت ایستاده است.در دیدار با پاپ، رهبر مسیحیان کاتولیک جهان یک جلد قرآن به زبان اسپانیایی به وی هدیه کردند

در سال 73 به دیدار رهبری می رود و رهبر معظم در آن جمع می خواهند تا مسائل مربوط به زنان موضوع شناسی و جدا و تخصصی به بحث گذاشته شود.بدین ترتیب این وظیفه را غیر مستقیم به بانو صفاتی میسپارند.

شاید جذاب ترین و عجیبترین شاهکار ایشان فراگیری علم پزشکی در کهن سالی در دانشگاه تهران باشد.
پس از این مسؤولیت ایشان به این فکر میکند این مسائلی که حتی بعضی از آنها را من برای اولین بار در تاریخ شیعه قصد دارم به آن بپردازم و نظر بدهم در صورتی بدون نقص هست که دقیقا فیزیولوژی زن را بشناسم; پس باید از نزدیک و با علم تخصصی نظر دهم.

همین شد که در آن سن به دانشگاه تهران رفتند و چند سال در کارگاه مشترک با پزشکان و اساتید دانشگاه تهران شرکت داشتند و زیباترین جلوه همکاری حوزه و دانشگاه را به این شیرینی رقم زدند. هم خودشان به هدفی که داشتند رسیدند و هم اساتید دانشگاه تهران پای علم ایشان شاگردی کردند و با ابعاد دینی و فقهی فعالیتهای پزشکی اشنا شدند.

سپس رهبر معظم به این بانوی مجتهده و مفسر قرآن دستور دادند که کتابهای تخصصی به زبان عربی بنویسند تا رفرنس مراجع باشد و شاهکار ایشان به نام طهاره النساء به برکت همان بود.

حاصل تلاشهای این بانوی نابغه و عارفه ی ایرانی تخصصی تر شدن نظرات سایر مراجع نسبت به مسائل زنان نیز بود و در مواردی  منجر به تغییر یا تعدیل فتاوای آیات عظامی چون آیت الله مکارم و.. شد!
تحقیقات ایشان باعث تغییر قانون کشور شد. قانون حداقل سن ازدواج دختران را مجلس پس از شنیدن استدلالهای خانم صفاتی تغییر داد و بالا برد.

جدید ترین کتاب ایشان در خصوص غدیر پروژه ای عظیم و دشوار بود. که به دانشمندان این حوزه واگذار شد. در خصوص فرضیه و روش بحث دو دیدگاه وجود داشت و هر کدام طرفدارانی داشت قرار شد هر دو گروه به صورت جدا و موازی کار را پیش ببرند و بردند. حاصل کار آقایان دو گروه اما رد شد! بانو صفاتی تمام کارها و ملاقاتهایشان را لغو کردند و ناچارا به تنهایی کار را به دست گرفتند و کتاب با سربلندی به چاپ رسید.بدون آنکه حتی اسمی از ایشان بر روی کتاب درج شود.
این موفقیتها در کنار همسرداری عاشقانه و تربیت شش فرزند نمونه و تماما ولایی و دکتر و متخصص و مهندس بدست آمده است. 

.اظهارات وقیحانه این تهیه کننده و نگاه لیبرالیش به مقوله فرهنگ و هنر و نگاهش به انسان به عنوان یک ماشین صرفا پولساز از وخیم بودن اوضاع هنر آنهم در غیاب امثال آوینی خبر می دهد. اما نباید در ظاهر اینگونه اظهارات ماند و باید به سرچشمه این تفکرات نظر کرد.

اینکه چه چیزی باعث شده تا امروز هنر که به گفته شهید آوینی از حیث محتوا نوعی معرفت است ,اینگونه تهی گردد را باید در نگاه متولیان بالادستی این عرصه جستجو گردد. زمانی که رییس جمهور گزارش صد روزه اول عملکردش را در دوره اول دولت می داد; رسیدن مقوله فرهنگ و هنر به چنین لجن زاری خالی از تصور نبود.

رئيس جمهور وقتی در آن گزارش جهت‌گیری‌های فرهنگی را مشخص میکرد گفت:"خیلی‌ از نویسنده‌ها ممنوع‌‌القلم شده بودند و ما آنها را به صریح‌القلم تبدیل کردیم تا بروند هر چه می‌خواهند بنویسند…خیلی از کتاب‌ها، خیلی از فیلم‌ها و مقررات دست‌وپا گیر را در حال کم کردن و روان‌سازی آن هستیم. هم در بخش اقتصاد کم و روان‌سازی می‌کنیم و هم در بخش فرهنگ کم و روان‌سازی می‌کنیم….وقتی یک فیلم ساختند و مردم نرفتند ببینند، بی‌اعتنا شدند به آن فیلم‌ساز، خودش می‌داند که باید چکار کند.” .

این نگاه نشأت گرفته از نگاه لیبرال دموکراسی غربی است که هیچ سنخیتی با تفکرات موحدانه ای که اساسا انقلاب بر مبنای آن شکل گرفته است ندارد. اینکه هرکه هرچه میخواد بنویسد و بسازد و بگوید تعریف آزادی در نگاه امثال آوینی نیست که معتقد بود :"آزادی هنر نباید در زیر پا گذاشتن معیارهای اخلاقی جامعه و یا توهین به مقدسات معنی پیدا کند که مع الاسف فضای سیاسی کشور بعد از پایان ظاهری جنگ بسیاری از مخالفان را جرات بخشیده است که غرض ورزی ها و دشمنی های غیر معقول خویش را با نام هنر و آزادی عرضه کنند.آزادی هنرمند در درک تکلیف است و نه در نفی و طرد التزام به همه چیز ” .

آوینی که تربیت یافته مکتب خمینی و اسلام ناب بود هنر را در کشف و شهود و عرفان و توحید جستجو میکرد و هنر غرب را بیان خودپرستی انسان امروز و هنری شیطانی قلمداد میکرد.

در ليبراليسم فرهنگي که برگرفته از ليبرال دموکراسي است تنها لذت و منفعت شخص محور قرار دارد و تعيين کننده نهايی در این فرهنگ حاصل جمعی از این افراد است که به عبارتی نظر اکثريت آنهاست و این اکثریت در سیستمی تربیت شده اند که با شعار آزادی و ترس از طنز دیوارکشی در پیاده روها رأی می دهد .

در این فرهنگ است که پنجاه کیلو آلبالو به خورد مغزهای کوچک زنگ زده میرود و رشد گیشه با پر کردن فیلم از تیکه های جنسی و ترویج اباحه گری رقم میخورد.

در این فرهنگ است که به تعبیر شهید آوینی:"هنرمندان با رغبت فراوان حاضرند در خدمت تبلیغ صابون و پودر لباس شوئی و . . . آفیش فیلم های سینمایی کار کنند اما چون سخن از صدور انقلاب و یا پشتیبانی از رزم آوران میدان مبارزه با استکبار جهانی به میان می آید روی ترش می کنند که: نه آقا قبول سفارش هنر را می خشکاند! این کدام هنر است که برای پروپاگاند تجارتی فوران می کند اما برای عشق به خدا، نه؟ “

ادامه »

حرف ها دارم اما… بزنم یا نزنم؟

با توام، با تو! خدا را! بزنم یا نزنم؟

همه ی حرف دلم با تو همین است که « دوست…»
چه کنم؟ حرف دلم را بزنم یا نزنم؟

عهدکردم دگر از قول و غزل دم نزنم
زیر قول دلم آیا بزنم یا نزنم؟

گفته بودم که به دریا نزنم دل اما
کو دلی تا که به دریا بزنم یا نزنم؟

از ازل تا به ابد پرسش آدم این است:
دست بر میوه ی حوّا بزنم یا نزنم؟

به گناهی که تماشای گل روی تو بود
خار در چشم تمنا بزنم یا نزنم؟

دست بر دست همه عمر در این تردیدم:
بزنم یا نزنم؟ ها؟ بزنم یا نزنم؟

قطعا خبر پرتاب ناموفق ماهواره به فضا را شنیده اید , آنهم در آستانه چهل سالگی انقلاب. خبر ناراحت کننده بود و واکنش های مختلفی را به دنبال داشت. عده ای با پذیرفتن شکست شادمان خندیدند و گفتند : کاملا طبیعی است و قدرت های بزرگ هم چون روسیه با همین زمین خوردنها , بلند شده اند. عده ای تلاش کردند تا با تزریق ما نمی توانیم , رزم آرایی فکر و القا کنند ما لولهنگ هم نمی توانیم بسازیم اینکه موشک است.

در پاسخ به دسته اول می گویم: درست !اما اگر روسیه ماهواره اش سقوط می کند و در مدار قرار نمیگیرد , مطمئن است که همه تلاشش را کرده و چوبی لای چرخ موشک و ماهواره وجود نداشته است. رزم آراهای زمان نیز انگار فرگام و بازگشت افتخار آمیزش را فراموش کرده اند و ماهواره امید و ماهواره بر سفیر و خبر موفقیتهایی که دیگر برایمان عادی شده بود.

برخلاف دو دسته اول معتقدم , این ماهواره در مدار قرار میگرفت اگر برجام نبود, چرا که هنوز سخنان دو سال پیش اقای محسن شاطرزاده، معاون پژوهشی پژوهشگاه فضایی ایران را به خوبی به یاد دارد که گفت:«دولت پس از تعطیلی صنعت هسته‌ای، با فشار غرب اقدام به تعطیلی صنعت فضایی کرد و آن را از معاونت ریاست‌جمهوری به معاونت یک وزارتخانه بی‌ربط تنزل داد و تمام بودجه‌های پژوهشی آن را صفر کرد، اینکه شش ماهواره آماده پرتاب داریم، اما دولت اجازه پرتاب آنها را نداده است، صنعت فضایی ما که قرار بود در سال ۲۰۱۵ انسان به فضا پرتاب کند، عملا ًاز بین رفته است.۴۰ نفر از متخصصان صنعت فضایی به آمریکا و اروپا رفته‌اند و جذب کار شده‌اند، حتی امارات متخصصان ما را جذب کرده و در حال راه‌اندازی صنعت فضایی است.»

هنوز به یاد دارم که سازمان فضایی از ابتدای دولت یازدهم به دنبال خرید ماهواره از فرانسوی‌ها رفت و امید به غربی ها و خصوصا فرانسوی ها برای تامین ماهواره و مذاکرات بی حاصل با آنها بیش از 3 سال کشور را عقب انداخت.

مستند فروشنده را یکبار دیگر مرور کردم و این گفته ظریف بیشتر از هر کلام دیگری نظرم را جلب کرد : “برنامه فضایی ایران برای ما آینه دق شده ” .

معتقدم خیانتی که رسانه ملی در حق مردم می کند اگر بیشتر از شبکه های ماهواره ای نباشد, کمتر هم نیست.از رسانه های خارجی که آنسوی مرزها و با دلارهای سعودی و اسراییلی شارژ میشوند, توقع چندانی نمی توان داشت چراکه وظیفه دارند برای باطلشان تلاش کنند و تکلیفت با آنها روشن است, چون بی حیایی را عیان بازی میکنند,خودشان را با تمام دنائت و بی خدایی که دارند به تو نشان می دهند.

اما, امان و صد امان از وقتی که رسانه زیر پرچم اسلام و با نقاب دین, عزم جزم کند برای بی دین کردن مردم, آنوقت میشود باطلی که خود را شبیه حق کرده است.

وقتی رسانه ای پاتوق نفوذی ها و لیبرالها میشود, آنوقت جا برای نجابت ها تنگ میشود و برای سی ثانیه صحنه ای که با برنامه ریزی قبلی و از یک شبکه استانی پخش میشود, کمپین به راه می افتد تا هم یک ارزشی حذف شود و هم یک ضد ارزش نشر داده شود, اما کسی حواسش به موریانه هایی نیست که نرم و بی صدا در حال جویدن ساقه های مغز دختران این مرز و بومند.

رسانه ملی را اگر از این زاویه بنگریم قطعا رسانه میلی میشود, البته نه میل اسلام انقلاب که به میل اسلام آمریکا. یک روز تریبون پربیننده ترین برنامه میشود, نمایشی مضک از یک مدلینگ آنهم در مبارکترین ماه سال.چندی بعدتر همان تریبون از شاهکار وزیر بهداشت پرده بر میدارد.

یک روز دیگر نقش اول پربیننده ترین سریال خبرساز میشود و هنوز حاشیه ها باقی است که پای یک رقاصه لبنانی وسط سریالی باز میشود که قرار است موضوع مهم و امنیتی چون حادثه منا را به تصویر بکشد.

کارشناس شبکه ای که اسم سلامت را یدک میکشد, بر روابط دختر و پسر صحه میگذارد و به آموزش خود ارضایی باور دارد. و امروز باز هم تکرار مکرراتی که گذشت اینبار از برنامه کاملا دخترونه.برنامه دختری را به جامعه معرفی میکند که خدای پارادوکس است. دختری که با 36 سال سن مجرد است و به ازدواج فکر نمی کند. در حالیکه با حجاب کامل در برنامه حاضر شده اما اعتقادی به این پوشش ندارد; بی اعتقادی به پوشش نه از نوع حداقلی که از نوع بی پوششی را با نیم نگاهی به پیجش به وضوح می توان دریافت.

کسی که اعتقاد به پلورالیسم را در میان سطر نوشته هایش به وضوح ابراز میکند,رقصیدن را ارزش می داند و انسان بودن را جایگزین مذهب داشتن معرفی میکند. خدایا سینه هامان از دیدن اینهمه خیانت تنگ شده:"اللهُمَّ إِنَّا نَشْکُو إِلَیْکَ فَقْدَ نَبِیِّنَا وَ غَیْبَةَ إِمَامِنَاوَ شِدَّةَ الزَّمَانِ عَلَیْنَا وَ وُقُوعَ الْفِتَنِ بِنَا وَ تَظَاهُرَ الْأَعْدَاءِ عَلَیْنَا وَ کَثْرَةَ عَدُوِّنَا وَ قِلَّةَ عَدَدنا